Η σφαγή της Ξηρόβρυσης Κιλκίς – Ένα φριχτό έγκλημα του μοναρχοφασισμού που επιχειρήθηκε να φορτωθεί στους «αναρχοκομμουνιστάς»…

Στις 24 του Νοέμβρη 1946 στην πρώτη του σελίδα ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει ένα φριχτό έγκλημα, από τα μεγαλύτερα του μοναρχοφασισμού, που έλαβε χώρα στο χωριό Ξηρόβρυση του νομού Κιλκίς. Μια – κυριολεκτικά – σφαγή κατά του ντόπιου πληθυσμού και καταστροφή που επιχειρήθηκε από τις μεγαλύτερες αστικές φυλλάδες να παρουσιαστεί ως έγκλημα των «αναρχοκομουνιστών».

Γράφει ο Ριζοσπάστης: «Χτες όλες μαζί οι εφημερίδες (η «Καθημερινή» στη στήλη των ανακοινώσεων του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως) ανήγγειλαν ότι «αναρχοκομμουνισταί» κλπ μπήκαν στο χωριό Ξηρόβρυση του Κιλκίς και «κατέσφαξαν 42 εθνικόφρονας, ετραυμάτισαν 30 και επυρπόλησαν 45 οικίας».

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Στις 20 (ή 21) του Νοέμβρη 1946, παρακρατικές συμμορίες με επικεφαλής τους διαβόητους «εθνικόφρονες» οπλαρχηγούς Μαντουβάκη και Λαζίκ (Λάζαρος Αβραμίδης)  με επιδρομή τους στην Ξηρόβρυση δολοφόνησαν 47 άντρες, γυναίκες και παιδιά, σκότωσαν όλα τα ζώα κι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού.

«Οι δήμιοι αυτοί, γνωστοί για τη στενότατη συνεργασία τους με τους Γερμανοϊταλούς, επικεφαλής 35 άλλων τρομοκρατών, επέδραμαν με αυτοκίνητα στο χωριό αυτό και επιδόθηκαν ανενόχλητοι σ’ ένα πρωτοφανές όργιο αίματος» σημειώνεται στην ανταπόκριση του Ριζοσπάστη.

Στην έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ «Έπεσαν για τη ζωή» εκτός από τον κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων, σημειώνονται συγκλονιστικά στοιχεία γι’ αυτό το φριχτό έγκλημα:

«21 Νοέμβρη 1946. Μοναρχοφασίστες συμμορίτες, με επικεφαλής τους Λαζίκ και Μαντουβάκη, πρώην συνεργάτες των Γερμανών, φορώντας κουκούλες, επέδραμαν στο χωριό Ξηρόβρυση, που απέχει 3 χιλιόμετρα από το Κιλκίς. Οι κτηνάνθρωποι αυτοί ρίχτηκαν με λύσσα ενάντια στους ανυπεράσπιστους κατοίκους που όλοι τους ήταν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, δημοκρατικοί πολίτες, ακόμα και σε μικρά παιδιά. Έκαψαν 110 σπίτια, από τα 120 που υπήρχαν, περίπου 200 αχυρώνες – στάβλους και μαζί 1.000 ζώα. Ο αριθμός των δολοφονηθέντων έφτασε στους 47 και δεκάδες οι τραυματίες. Πολλά γυναικόπαιδα τα έριξαν μέσα στους αχυρώνες και κάηκαν. Πολλές γυναίκες και κοπέλες ατιμάστηκαν.

Η Βικτωρία Χρηστίδου, 17 ετών, βιάστηκε κτηνωδώς από δύο παρακρατικούς και κατακρεουργήθηκε. Βρέθηκε το πρωί με βαθιές χαρακιές στο στήθος, στα χέρια, στους μηρούς. Οι φωνές της ακούγονταν μέχρι που ξεψύχησε.

Η Σοφία Σαββίδου, 18 ετών, μαθήτρια Γυμνασίου, σύρθηκε και βιάστηκε στον κήπο του σπιτιού της και βρέθηκε σφαγμένη κυριολεκτικά με εντόσθια και την κοιλιά έξω.

Ο Γιώργος Ιορδανίδης κάηκε ζωντανός, επειδή κυνηγημένος πρόλαβε και κρύφτηκε στην αχυρώνα του, που αργότερα την έκαψαν οι μοναρχοφασίστες.

Η Ελένη Παπαδοπούλου παρακαλούσε τους κανίβαλους να μη σκοτώσουν το οκτάμηνο παιδί της, αλλά, την ίδια. Κι αυτοί σκότωσαν πρώτα το μωρό της, μετά τον άνδρα της και μετά την ίδια.

Τέλος, ακόμα μια λεπτομέρεια, διαφορετική κάπως, που δείχνει και μια άλλη πτυχή. Ένας μικρός (12 ετών) όταν ετοίμασαν οι άνανδροι το πολυβόλο για να σκοτώσουν γυναικόπαιδα, τους είπε ότι έχουν λίρες. Πήγε σπίτι του μαζί τους και αφού τους έδωσε 4 λίρες, γλίτωσαν.

Η όλη σφαγή και οι εμπρησμοί στο χωριό Ξηρόβρυση έγιναν κάτω από την προστασία ή ανοχή των επίσημων κρατικών αρχών, που δεν κινήθηκαν να ματαιώσουν, αν και με γυμνό οφθαλμό έβλεπαν τις φλόγες του καιόμενου χωριού, άκουγαν τους πυροβολισμούς και άκουγαν τις οιμωγές των ανυπεράσπιστων θυμάτων.

Ο μόνος παράγων που κινήθηκε και συνέβαλε να μεταφερθούν σε νοσοκομεία οι περισσότεροι τραυματίες, ήταν ο τότε δήμαρχος Κιλκίς Ιωσήφ Κτενίδης.

Αχαρακτήριστη στάση κράτησαν σχετικά με τη σφαγή εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, που χωρίς ντροπή την παρουσίασαν ότι ήταν έργο ανταρτών του ΔΣΕ και τα θύματα «εθνικόφρονες».

(Στο σημείο αυτό της έκδοσης παρατίθενται ο κατάλογος με ονόματα των θυμάτων)

Σημείωση: Στη ληξιαρχική πράξη θανάτου των παραπάνω δολοφονημένων γράφεται: «Ο θάνατος κατά την πιστοποίηση του ιατρού Κοσμά Σαρόγλου επήλθεν εκ τραυματισμού διά πυροβόλου όπλου».

Και οι 47 δολοφονημένοι θάφτηκαν σ’ έναν κοινό τάφο πίσω από την παλιά εκκλησία, βουβά, χωρίς θρήνο, για να μην ακούσουν οι δήμιοι κι έρθουν και σφάξουν και τους υπόλοιπους.

Το Μάρτη του 1947 πήγε στην Ξηρόβρυση κλιμάκιο του ΟΗΕ για έρευνα και ανακρίσεις. Έμεινε δυο μέρες εκεί, χωρίς να κάνει τίποτε. Όσοι εξετάστηκαν είπαν πώς έγινε η σφαγή και ο εμπρησμός και μίλησαν καθαρά για τις ευθύνες της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος και των Αρχών του Στρατού και της Χωροφυλακής. Μόλις έφυγε από το χωριό το Κλιμάκιο του ΟΗΕ οι μάρτυρες κυνηγήθηκαν από το μετα-βαρκιζιανό καθεστώς και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό και να καταφύγουν στο ΔΣΕ».

Ο διευθυντής του Ριζοσπάστη Κώστας Καραγιώργης στο κύριο άρθρο της εφημερίδας με τίτλο «Ξηρόβρυση», από την πρώτη σελίδα, θα «φωτογραφίσει» την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική επικράτεια μετά την υπογραφή της απαράδεκτης συμφωνίας της Βάρκιζας. Σημειώνει ανάμεσα σε άλλα τα εξής: «Η τρομοκρατική σφαγή της Ξηρόβρυσης, που έρχεται έπειτα από την πρώτη σφαγή της Βαμβακούς, έπειτα από την επίθεση κατά του πληθυσμού της Ποντοκερασιάς, έπειτα από τις τόσες σφαγές κατοίκων στην περιφέρεια της Κατερίνης, της Νάουσας και σε τόσα μέρη του Μωριά, δίνει την αληθινή εικόνα της σημερινής ελληνικής υπαίθρου. Αλλά δίνει και την εξήγηση γιατί πλημμύρισαν τα βουνά και οι κάμποι από αντάρτες. Ο κάθε μοναρχικός συμμορίτης του Μαγγανά, του Καλαμπαλίκη, του Σούρλα, του Βουρλάκη, που βαστάει μαχαίρι, ο κάθε αλήτης που έχει κάνει στα χιτλερικά Τάγματα και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, ο κάθε νομιμοποιημένος εγκληματίας της άλλης κατοχής – αυτοί είναι οι βασιλιάδες της υπαίθρου. Άλλοι είναι σε μοναρχικές συμμορίες σαν του Λαζίκ. Άλλοι είναι «άνευ θητείας» χωροφύλακες. Άλλοι είναι πολίτες «οδηγοί» των αποσπασμάτων. Άλλοι (ιδίως αξιωματικοί των Ταγμάτων Αφαλείας) είναι στελέχη του «εθνικού» στρατού. Σφάζουν, βιάζουν, πυρπολούν, δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα παντού στην Ελλάδα σε χωριστά περιστατικά που περνάνε την άλλη μέρα μόνο στις δημοκρατικές εφημερίδες: «Άλλοι 14 φόνοι χτες, ο τάδε, στο τάδε μέρος, την τάδε ώρα». Και, κάθε τόσο, έρχονται τα απίστευτα μαντάτα για γενικότερες ομαδικές σφαγές σαν της Βαμβακούς, σαν της Ξηρόβρυσης».