«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει…»

Η 9η Μάη 1945 είναι καταγεγραμμένη στην ιστορία ως η μέρα που παραδόθηκε άνευ όρων η ναζιστική Γερμανία. Είναι η μέρα λήξης του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Λίγες μέρες πιο πριν την 1^η Μάη 1945 η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο καρφώνεται στο Βερολίνο, στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους.

Η φωτογραφία με τους φαντάρους του Κόκκινου Στρατού να κρατούν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων, μεταφέροντας από γενιά σε γενιά την ιστορική αλήθεια που λέει ότι: το φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός, ανίκητος δεν είναι ο καπιταλισμός! Θέλοντας να κρύψει αυτήν την αλήθεια η ΕΕ έχει καθιερώσει την 9η Μάη σαν μέρα της Ευρώπης.

Το πως η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο εργατικό κράτος, μπήκε επικεφαλής της πάλης των λαών έχει καταγραφεί από την ιστορία και έχει αποτυπωθεί στην τέχνη, ειδικότερα στη λογοτεχνία. Απόσπασμα από ένα τέτοιο έργο επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε από τον «Οδηγητή»* αυτού του μήνα.

«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει…»

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ιλία Γ. Έρενμπουργκ, σοβιετικός λογοτέχνης και δημοσιογράφος, κατέγραψε σε δημοσιογραφικά άρθρα του για τον ξένο τύπο την εποποιία του Κόκκινου Στρατού. Το σύνολο αυτών των άρθρων συγκεντρώθηκε και εκδόθηκε σε βιβλίο με τίτλο «Το χρονικό της αντρειοσύνης». Με τη γλαφυρότητα της γραφής του ο Έρενμπουργκ δεν αποτύπωσε απλώς γεγονότα, αλλά έγραψε για την ψυχή ενός ολόκληρου λαού. Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο Έρενμπουργκ αναφέρεται στη μάχη του Στάλινγκραντ που έληξε στις 2 Φλεβάρη του 1942 με νίκη των σοβιετικών και σήμανε την αρχή του τέλους για τους ναζί. Ο λόγος στον συγγραφέα…

«4 Σεπτέμβρη 1942

(…) Οι Γερμανοί και οι δούλοι των Γερμανών κάνουν έφοδο στο Στάλινγκραντ, που ο Χίτλερ το ονομάζει «φρούριο» για να εξηγήσει τη δύναμη της ρωσικής αντίστασης. Και είναι στ’ αλήθεια φρούριο: όχι για τα οχυρά του, αλλά για την αντρεία των υπερασπιστών. Καπνισμένοι, κάτισχνοι με κόκκινα από την αϋπνία μάτια, χωρίς να έχουν εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης πάνω από ένα μήνα τώρα (…) Στην πόλη, μέσα στη φωτιά οι γυναίκες φτιάχνουν οχυρώσεις. Το Στάλινγκτραντ είναι το σύμβολο της Ρωσίας, σε μικρογραφία η ηρωική τραγωδία αυτού του πολέμου.

Δύο μέρες πριν ο ανθυπολοχαγός Βασίλκοφ κατέστρεψε τρία τανκς. Ένα θραύσμα οβίδας του έκοψε το χέρι. Ο ανθυπολοχαγός Βασίλκοφ είπε τότε στους συντρόφους του: «Χωρίς χέρι δεν μπορώ να είμαι καλός πολεμιστής. Αλλά θα καταστρέψω ακόμα ένα, το τέταρτο…» Σύρθηκε κάτω από το τέταρτο ζωσμένος με χειροβομβίδες.

Το Μπολσεβίκικο Κόμμα στον πόλεμο έγινε ο συλλογικός καθοδηγητής και οργανωτής της προσπάθειας του λαού, στην πρώτη γραμμή του μετώπου και στα μετόπισθεν. Τα αριθμητικά στοιχεία μιλούν από μόνα τους:

1 εκ. μέλη του Κόμματος και 2 εκ. μέλη της Λενινιστικής Νεολαίας εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό τον πρώτο χρόνο του πολέμου.

1/3 των μελών της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων βρισκόταν στο μέτωπο.

Έως το 1945 περίπου 2.000.000 κομμουνιστές είχαν δώσει τη ζωή τους

20.000.000 Σοβιετικοί σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να συντριβεί ο ναζισμός.

Τέτοιοι Βασίλκοφ υπάρχουν πολλοί: είναι όλος ο λαός μας. Όμως ο λαός δεν είναι μάζα, δεν είναι συνάθροιση ανωνύμων. Ξέρω ότι πολλοί στις άλλες χώρες έχουν την τάση να εξηγούν τη σκληρή ρωσική αντίσταση με τη απουσία του ατομικού στοιχείου (…) Η αντρεία του ανθρώπου φαίνεται σε μερικούς, υπερβολικά «προσεκτικούς» δυσάρεστη (…) Αλλά ο Βασίλκοφ είχε γυναίκα και 3 παιδιά. Φύλαγε όχι μόνο τη φωτογραφία πάνω στην καρδιά του, αλλά και φλογερή αγάπη μέσα στην καρδιά. Ίσως αυτή η αγάπη να διπλασίασε τις δυνάμεις του.

Λίγες μέρες πριν, έλαβα ένα υπέροχο γράμμα από μια γυναίκα από το Σαράτοφ. Το επίθετο της είναι Χίτροβα. Είναι νοικοκυρά. Τώρα εργάζεται τέσσερις ώρες την ημέρα στην κατασκευή δρόμων. Γράφει: «Καμιά φορά ακούς ότι τώρα ο πόλεμος ίσως βάλει γρήγορα ένα τέλος σε όλα και γι’ αυτό δεν αξίζει να φτιάχνεις τίποτα καλό. Εγώ νομίζω το αντίθετο. Μια κι έχουμε πόλεμο, πρέπει όλα να τα κάνουμε ακόμα καλύτερα (…) Στην αρχή του πολέμου τα έχασα. Άκουγα το πρωί το δυσάρεστο ανακοινωθέν ότι περισφίγγουν τους δικούς μας και λέω στον εαυτό μου: Στο πείσμα των Γερμανών θα εργάζομαι διπλά. (…) Αν υπάρχει κάπου Γερμανός σπιούνος, ας δει ότι έχουμε δυναμώσει ηθικά παρά τις δυσκολίες…»

(Ιλία Γ. Έρενμπουργκ, «Το χρονικό της αντρειοσύνης», σελ. 134-137, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002)

* Πηγή: «Οδηγητής», #1056, Απρίλης – Μάης 2018