Κρατάει χρόνια αυτή η βρώμα – Η πρώτη εφαρμογή της θεωρίας των δύο άκρων το 1920

Γνωρίζατε ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι πιο παλιά και από το ίδιο το ΚΚΕ σχεδόν; Γνωρίζατε πως το νεαρό ΣΕΚΕ, μολονότι στα σπάργανα, ήταν σχεδόν κράτος εν κράτει χάρη στους αντιβενιζελικούς; Το τροπάρι για τον αριστερό ψάλτη της δεξιάς ξεκινάει από πολύ νωρίς και φροντίζει να μας το ιστορήσει ο Γιάννης Καψής, εν έτει 1960, στο βιβλίο του “Χαμένες Πατρίδες” (εκδόσεις Λιβάνη) δηλαδή λίγο πριν τις εκλογές βίας και νοθείας, τότε που ο Γεώργιος Παπανδρέου θυμήθηκε τον ανένδοτο επειδή η νοθεία στρεφόταν κι εναντίον του, ενώ αν παρέμενε μόνο κατά της ΕΔΑ και των κομμουνιστών δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Κάθε εποχή έχει τον Καψή που της αξίζει, ακόμα κι όταν μιλάμε για τα ίδια πρόσωπα. Ο ίδιος Καψής που είναι έμπλεος εθνικισμού που ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό και παιδικών εκφράσεων που δε συναντάμε ούτε στα σχολικά εγχειρίδια σ’ αυτό το ιστόρημα, 20 χρόνια αργότερα, ως διευθυντής των Νέων και πριν γίνει υπουργός του Ανδρέα, πηγαίνει αποστολή στη Μόσχα και γράφει το “Κουβεντιάζοντας με το Κρεμλίνο”, που είναι σαφώς θετικά διακείμενο προς τους Σοβιετικούς και σίγουρα τους βλέπει πολύ διαφορετικά, από ό,τι τους σκοτεινούς μπολσεβίκους που τακίμιασαν με τον Κεμάλ και σχεδίαζαν τον όλεθρο της Ελλάδας με όχημα το ΣΕΚΕ, το οποίο ο Καψής επιμένει να αποκαλεί αναχρονιστικά ΚΚΕ χρόνια πριν τη μετονομασία του κόμματος το 1924. Χαρακτηριστικό για την αξιοπιστία της όλης αφήγησης είναι ότι έχει ως βασική, αν όχι αποκλειστική της πηγή, τα απομνημονεύματα του Ελευθέριου Σταυρίδη, γραμματέα για σύντομο διάστημα του ΚΚΕ, ο οποίος αργότερα έγινε ένας από τους βασικούς πυλώνες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας στην Ελλάδα, γραμματέας της φασιστικής οργάνωσης Τρία Έψιλον, συνεργάτης της δικτατορίας Μεταξάς κι αργότερα στενός συνεργάτης της κυβέρνησης Καραμανλή, συμμετέχοντας επίσης στην εκπόνηση του διαβόητου σχεδίου “Περικλής” που εφαρμόστηκε στις διαβόητες εκλογές του 1961. Ο λόγος του συμβόλαιο, που λένε.

Όσοι θέλουν να πληροφορηθούν όλη την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι, πρέπει να γνωρίσουν ακόμα μια πτυχή της μικρασιατικής τραγωδίας – ίσως την πιο αποκρουστική: Τη συνεργασία των κομμουνιστών με το καθεστώς της συμφοράς.

Ήταν παραμονές των εκλογών του 1920. Στην Αθήνα οι προεκλογικές συγκεντρώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Τότε αποφάσισε να συγκροτήσει συλλαλητήριο και το ασήμαντο την εποχή εκείνη κομμουνιστικό κόμμα. Κι ήταν, πράγματι, ασήμαντο – είχε μόλις 1200 μέλη και ο Ριζοσπάστης μόλις 2500 φύλλα κυκλοφορία. Τους λιγοστούς αυτούς οπαδούς τους θέλησαν να συγκεντρώσουν οι τότε ηγέτες του ΚΚΕ και αιφνιδιάστηκαν. Μια πραγματική κοσμοπλημμύρα κατέκλυσε την οδό Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Τι είχε συμβεί; Θα καταλάμβανε το ΚΚΕ την εξουσία;

“Η αυταπάτη δε διήρκεσε πολύ”, γράφει ο άλλοτε γεν. γραμματέας του ΚΚΕ, Ε. Σταυρίδης. “Το κύριον σύνθημα που ηκούετο και εδόνει την ατμόσφαιραν ήτο “Κάτω ο πόλεμος”, τα καθαρώς κομμουνιστικά συνθήματα εύρισκαν πολύ περιωρισμένην απήχησιν. Το “Κάτω ο Βενιζέλος” όμως αντηχούσε πέρα ως πέρα… Από τα μπαλκόνια της οδού Σταδίου οι κυρίες της αριστοκρατίας μας έρραιναν με άνθη και απορούντες διηρωτώμεθα “πότε έγιναν κομμουνίστριες αυτές από τα Μέγαρα;”.

Το μίσος κατά του Βενιζέλου, η αντίθεση προς τη μικρασιατική εκστρατεία συναδελφώνει την Άκρα Δεξιά και τους Κομμουνιστές. Η συνεργασία τους θα αποδώσει γρήγορα καρπούς την καταστροφή. Ο Ε. Σταυρίδης δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Άλλωστε, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει μια αδιάψευστη απόδειξη: Το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε 100.000 ψήφους. Ασφαλώς δεν ήταν όλοι αυτοί κομμουνιστές. Ουδέποτε στις μετέπειτα εκλογές το ΚΚΕ κατόρθωσε να συγκεντρώσει τόσο πολλές ψήφους. Το 1920 οι υποψήφιοί του ψηφίστηκαν από τους αντιβενιζελικούς. Χάρη στο σφαιρίδιο, διπλοψήφισαν – έρριχναν άσπρο στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση και το ΚΚΕ. Αν δεν κέρδισαν τις εκλογές ο Γούναρης και οι συνεργάτες του, ας κέρδιζαν οι κομμουνιστές. Οποιοσδήποτε, κι ο Σατανάς ακόμη, εκτός από το Βενιζέλο. Τόσο βαθύ ήταν το μίσος. Πώς να απορεί κανείς για την κατάρρευση του μετώπου;

Αλλά οι κομμουνιστές ανέπτυξαν ουσιαστική δράση στο μέτωπο κι οι συνέπειες της διάβρωσης του στρατού μας δεν άργησαν να δώσουν αποτελέσματα. Πρέπει να ομολογηθεί ότι ο φανατισμός και των δύο παρατάξεων ωφέλησε τους κομμουνιστές. Αλλά και οι βενιζελικοί έβριζαν τον Κωνσταντίνο και συμφωνούσαν μαζί τους και οι κομμουνιστές. Αλλά και οι αντιβενιζελικοί έβριζαν το Βενιζέλο και αποκαλούσαν τη μικρασιατική εκστρατεία “αποικιακό πόλεμο”, σύνθημα που υιοθέτησαν αμέσως οι κομμουνιστές. Το 1921 κυκλοφόρησε φυλλάδιο της Ινπρεκόρ, -της υπηρεσίας τύπου της Κομιντέρν – με άρθρο του Οσσίνσκυ, μέλους της ΚΕ του ΚΚΣΕ για τη μικρασιατική εκστρατεία. Τίτλος του ήταν: “Υπό το φως των πετρελαίων της Μοσούλης” και χάραζε τη “γραμμή” ότι ο Βενιζέλος οδήγησε το στρατό μας στη γη της Ιωνίας, για να εξασφαλίσουν οι Άγγλοι τα πετρέλαια της Μοσούλης!

Τη γραμμή αυτή υιοθέτησαν και οι “ινστρούχτορες” του ΚΚΕ, που είχαν εισχωρήσει στις τάξεις του Στρατού μας. Και το “θαύμα” έγινε, οι αξιωματικοί εκείνοι που μοναδικό προσόν τους είχαν τον Αντιβενιζελισμό, τους επέτρεψαν να προπαγανδίζουν ελεύθερα τα συνθήματά τους, ακόμη και πολλοί Αντιβενιζελικοί, αλλά τίμιοι αξιωματικοί και ακραιφνείς Έλληνες, δεν τόλμησαν να αντιδράσουν. Πώς να απαγορεύσουν συνθήματα αντιβενιζελικά;

Το τριαδικό σύστημα, η συνωμοτική οργάνωση των κομμουνιστών μέσα στις τάξεις του στρατού μας εγκαταλείπεται. Ο συνωμοτισμός είναι περιττός. Η κομμουνιστική προπαγάνδα διεξάγεται ελεύθερα, έχει την ανοχή και τις ευλογίες της Κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητας. Το γνώριζε αυτό ο Κωνσταντίνος; Ασφαλώς όχι.

Και οι κομμουνιστές συνέχισαν το όργιό τους, που κορυφώθηκε με την απεργία των σιδηροδρομικών, που έγινε αφορμή να παραδοθεί όλο το συγκοινωνιακό δίκτυο στους κομμουνιστές. Ιδού πώς:

Οι σιδηροδρομικοί των ΣΕΚ έκαναν απεργία, ζητώντας αύξηση των αποδοχών τους. Οι συγκοινωνίες μας παράλυσαν. Αλλά η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και η κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα επιστράτευσης των σιδηροδρομικών. Και όσοι δεν επέστρεψαν στην εργασία τους, συνελήφθηκαν και στάλθηκαν στους … σιδηρόδρομους της Μ. Ασίας. Η Ιωνική Γη, η χώρα των έξι εκατομμυρίων Ελλήνων ήταν για την κυβέρνηση Γούναρη, η Σιβηρία της Ελλάδας των 4 εκ. Η αποστολή τους είχε την έννοια “ποινής” στην εξορία. Και οι εξόριστοι, αντέδρασαν ακολουθώντας τα χνάρια των θυμάτων του τσαρισμού: Κήρυξαν την κοινωνική τους επανάσταση με το σύνθημα: “Κάτω ο πόλεμος”. Η Κομιντέρν θα έπρεπε να ήταν ικανοποιημένη, η Ελλάδα βάδιζε στα βήματα της τσαρικής Ρωσίας.

[…] Τα μεγαλύτερα αποθέματα καλής πίστης δεν μπορούν να παρεμποδίσουν έναν παραλληλισμό της κατάρρευσης του μικρασιατικού Μετώπου, της αποσύνθεσης της Στρατιάς με τη διάλυση του τσαρικού στρατού, την οποία υποδαύλισε ο Λένιν. Και τον Λένιν είχε στείλει στη Ρωσία ο ίδιος ο Κάιζερ – ο φανατικός εχθρός του Κομμουνισμού – για να υπονομεύσει το Μέτωπο, των μετόπισθεν, ακριβώς όπως υπονόμευσαν τα μετόπισθεν και οι 300 σιδηροδρομικοί. Είναι μια συμπτωματική ομοιότητα, την οποία όμως, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς.

Έτσι, ο Κομμουνισμός, ταγμένος στην υπηρεσία της αντιβενιζελικής προπαγάνδας, προετοίμασε την κατάρρευση. Και οι πρώτοι που έδωσαν το σύνθημα της φυγής, στην πρώτη μονάδα, που κατέρρευσε, ήταν δύο κομμουνιστές, λοχίες του 41ου Συντάγματος.