Με αφορμή την αντικομμουνιστική εκδήλωση στο Λιτόχωρο για τα γεγονότα στις 31 Μαρτίου του 1946

Άστραψαν και βρόντηξαν οι ανώνυμοι θρασύδειλοι αντικομμουνιστές του διαδικτύου, από συγκεκριμένο blog του νομού,  με αφορμή την εκδήλωση που έλαβε χώρα την Κυριακή 2 Απριλίου στο Λιτόχωρο και πραγματοποίησε ο  «σύνδεσμος αποστράτων σωμάτων ασφαλείας νομού Πιερίας» για τα γεγονότα στο Λιτόχωρο τον Μάρτη του 1946.

Η εκδήλωση είχε καθαρά αντικομμουνιστικό περιεχόμενο (δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό), παρουσιάζοντας τα γεγονότα αποκομμένα από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που διεξήχθησαν, ώστε μέσα από την μονομέρεια, να απαξιωθούν όλοι οι προηγούμενοι κρίκοι που συνθέτουν την ιστορική πραγματικότητα γεγονότων και πράξεων.

Ο εμφύλιος πόλεμος  αποτέλεσε την κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, με την συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) που αναμετρήθηκε με την εγχώρια αστική τάξη και τα πολιτικά τους φερέφωνα, έχοντας την συνδρομή των Άγγλων πρώτα και μετέπειτα Αμερικανών ιμπεριαλιστών.

Δεν ήταν σύγκρουση αδελφού με αδελφό, δεν ήταν σύγκρουση του καλού και του κακού ή του άσπρου με το μαύρο, ήταν σύγκρουση σε ανώτερο επίπεδο και μορφή του οργανωμένου εργαζόμενου λαού με τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές του.

Έτσι ο εμφύλιος στην Ελλάδα ξεκίνησε στην Κατοχή, με τον Εγγλέζικο παράγοντα να παρεμβαίνει προσβλέποντας κυρίως στο μεταπελευθερωτικό καθεστώς,ειδικά όταν στην Κατεχόμενη  Ελλάδα άρχισαν να δημιουργούνται φύτρα λαϊκής εξουσίας, με κυβέρνηση βουνού και την γέννηση νέων λαογέννητων θεσμών,  με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να συσπειρώνεται στο ΕΑΜ, έχοντας συγκροτήσει και τον δικό του λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ.

Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι με την εισβολή των Γερμανών ναζί στην χώρα μας, μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου δραπέτευσε από την χώρα και πήγε στην Αίγυπτο, όσοι έμειναν εδώ συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους κατακτητές συμμετέχοντας σε δωσίλογες κυβερνήσεις και άλλοι καλούσαν σε υποταγή και συμμόρφωση και σύναπταν οικονομικές δοσοληψίες με τους κατακτητές την ώρα που ο Ελληνικός λαός υπέφερε και πεινούσε.

Μόνο το ΚΚΕ, αν και χιλιοτσακισμένο από τις φυλακίσεις, τις δολοφονίες και εξορίες του Μεταξά, κάλεσε τον λαό σε Παλλαϊκή αντίσταση και μπήκε μπροστά συγκροτώντας το ΕΑΜ, δημιουργώντας συνθήκες λαϊκής ανάτασης, περηφάνιας και πρωτοπόρας δράσης χωρίς μοιρολατρία, ηττοπάθεια και μιζέριες ενάντια στους κατακτητές της χώρας από την τριπλή φασιστική κατοχή.

Αυτό που υποτιμήθηκε από το ΚΚΕ ήταν, ότι ακόμα και στην Κατοχή η ταξική πάλη έστω ασίγαστα διεξαγόταν ανάμεσα στην άρχουσα τάξη από την μια και στην εργατική τάξη με τα σύμμαχα φτωχά λαϊκά στρώματα από την άλλη.

Η επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα, τον Δεκέμβριο του 1944, είχε να κάνει με αυτό ακριβώς το στοιχείο, την παράδοση της εξουσίας στην αποδράσασα  αστική τάξη και στα απαξιωμένα από τον λαό κόμματα τους (για την στάση τους στην Κατοχή) όπου αυτό περνούσε από το τσάκισμα του οργωμένου απελευθερωτικού – αντιστασιακού κινήματος, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΚΚΕ.

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 με την ωμή επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών  με βαρύ οπλισμό στην Αθήνα, σκοτώνοντας, μαζί με δωσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών ναζί, αγωνιστές της Εαμικής αντίστασης, ήταν το εύφλεκτο υλικό που οδήγησαν το κίνημα το 1946 στην ένοπλη πάλη, δημιουργώντας την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.

Οι συμφωνίες του «Λιβάνου» και της «Καζέρτας» που προηγήθηκαν ήταν κρίκοι της αλυσίδας που μας οδήγησαν στον Δεκέμβρη του 1944, απόρροια της ελλιπής στρατηγικής του ΚΚΕ που δεν μπόρεσε να συνδυάσει τον απελευθερωτικό αγώνα με το ζήτημα της εξουσίας, κάνοντας με αυτό τον τρόπο επιζήμιες συμφωνίες για το κίνημα και την προοπτική του όπως στο τέλος αποδείχτηκε.

Ο Δεκέμβρης οδήγησε στην συμφωνία της Βάρκιζας όπου με την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ σήμανε ταυτόχρονα ένα ανελέητο διωγμό,  τρομοκράτησης και δολοφονιών χιλιάδων αγωνιστών της Εαμικής αντίστασης.

Δημιουργήθηκαν πρωτοφανείς συνθήκες ωμής βίας, διώξεων  και δολοφονικού οργίου εις βάρος Εαμιτών και κομμουνιστών.

Οργίαζαν οι συμμορίες των Σούρλα, Κατσαρέα, Μαγγανά, Τσαούς Αντών, της “Χ” και δεκάδων άλλων, σε όλο τον ελλαδικό χώρο, συνεργατών των κατακτητών στην κατοχή και πληρωμένων δολοφόνων, που τα αστικά πολιτικά κόμματα και οι κρατικοί μηχανισμοί είχαν υπό την προστασία τους, με τη συνδρομή του βρετανικού στρατού.

Μπροστά στο δίλημμα “υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση”, το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο.

Το χτύπημα στο Λιτόχωρο ήταν η πρώτη ένοπλη απάντηση στην τρομοκρατία, το δολοφονικό όργιο ξεκίνησε με τη δολοφονία στη Θεσσαλονίκη του Λιτοχωρίτη Βάργκα ή Βράγκα, στελέχους της ομάδας μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, λίγες μέρες μετά την είσοδο του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη.

Λίγους μήνες μετά, το μοναρχοφασιστικό τάγμα της Εθνοφυλακής, που εγκαταστάθηκε στην Κατερίνη, έκαψε τη νύχτα της 7ης προς 8 Μάρτη 1945 το κενοτάφιο των πεσόντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, που είχε στηθεί στην πλατεία της πόλης.

Τις επόμενες μέρες αφήνουν τους δωσίλογους εγκληματίες, συνεργάτες των Γερμανών, που είχε συλλάβει και παραδώσει ο ΕΛΑΣ. Τους οπλίζουν και τους οργανώνουν σε τρομοκρατική ομάδα. Σπάζουν και πυρπολούν τα γραφεία του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ, του Εργατικού Κέντρου. Επιτίθενται με φασιστική κτηνωδία στη Λέσχη της ΕΠΟΝ και διαλύουν την καλλιτεχνική βραδιά που ήταν αφιερωμένη στους αποστρατευμένους ΕΛΑΣίτες. Καταλαμβάνουν τα γραφεία της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ και τα μετατρέπουν σε φυλακή και άντρο βασανιστηρίων εκατοντάδων αγωνιστών που συλλαμβάνανε.

Από το καλοκαίρι του 1945 ακολουθεί όργιο δολοφονιών, τραυματισμών, βασανιστηρίων.

Δολοφονείται, έξω από την Κατερίνη, στο “Κεραμίδι”, ο καπετάνιος του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πιερρίων, Νικήτας (Συνεφάκης). Τραυματίζεται ο Δήμος Σιδηρόπουλος, διοικητής του εφεδρικού ΕΛΑΣ Κατερίνης.

Συλλαμβάνεται και βασανίζεται ο Χαράλαμπος Μπούσιος, που βρισκόταν μαζί τους και ήταν κομματικός υπεύθυνος του Συντάγματος. Τραυματίζεται σοβαρά στο ΒΑΤΑΝ, συνοικία της Κατερίνης, ο γραμματέας του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ, Ν. Θεοδωρίδης (Πάρις).

Συλλαμβάνεται ο Μητρουλιός Γιάννης, μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου ΕΠΟΝ Βέροιας – Κατερίνης και από τα βασανιστήρια μετατρέπεται σε ζωντανό πτώμα. Τραγικό τέλος βρίσκει ο Γιώργος Δάμπασης από τα βασανιστήρια που υπέστη ως γραμματέας Περιοχής της ΕΠΟΝ.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πραγματοποιήθηκε η 2η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (12 – 15 Φλεβάρη του 1946) και αποφάσισε την διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα για την αυτοάμυνα του αντιστασιακού κινήματος.

Αν και με αντιφάσεις εξαιτίας των αδυναμιών της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηθικά δίκαιος και ηρωικός.

Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός που στηρίχτηκε στην οργανωμένη – πολεμική πείρα του ΕΛΑΣ στην Κατοχή και στο Δεκέμβρη 1944.

Είχε μεγάλους δεσμούς με το λαό, που τον τροφοδοτούσε με κάθε είδους βοήθεια, έμψυχο δυναμικό, τροφή και ρουχισμό, βοήθησαν οι κάτοικοι στην κατασκευή οχυρωματικών έργων, στη συγκέντρωση πληροφοριών, στην οργάνωση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής.

Ο ΔΣΕ Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής δύναμης της συμμαχίας, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.

Αυτή την ιστορική γνώση, πείρα και εμπειρία θέλουν να διαστρεβλώσουν, να παραποιήσουν, οι διάφοροι ταγοί του αστικού πολιτικού συστήματος, συγκαλυμμένοι και απροκάλυπτοι αντικομμουνιστές.

Με εργαλεία το ψέμα και την λάσπη, βαφτίζουν το ψάρι κρέας, γιατί φοβούνται την επαφή του λαού και κυρίως της νεολαίας με την ιστορική αλήθεια που θα τους βοηθήσει στο σήμερα να αγωνιστούν ενάντια στην καπιταλιστική σαπίλα και βαρβαρότητα.

Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό και να βγει από τα αδιέξοδα της φτώχειας, της ανέχειας,  της ανασφάλειας, των κρίσεων και των πολέμων που γεννάει ο καπιταλισμός.

Αυτή η πορεία είναι μονόδρομος για την Ειρήνη και την ευτυχία τω λαών είναι η πορεία για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Παναγιώτης Σαββίδης