Μία σπάνια φωτογραφία και μία απαίτηση!

“Γυναίκες με στεφάνια από αγριολούλουδα που τα κατέθεσαν ομαδικά στον τάφο των εκτελεσμένων στο Καρπενήσι.”

Αυτός ο υπότιτλος συνοδεύει την εικόνα της ανάρτησης.

Τη συγκλονιστική όσο και σπανιότατη φωτογραφία ιχνηλατήσαμε από το δυσεύρετο βιβλίο του αείμνηστου Θανάση Χατζή, γενικού γραμματέα του ΕΑΜ, με τίτλο: “Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε” (εκδ. Δωρικός).

Αναπόφευκτα φέρνει στο νου μνήμες μα και εγείρει σύγχρονα καθήκοντα…

Το Νοέμβρη του 1943 για πρώτη φορά (και τον Αύγουστο του 1944 για δεύτερη) οι Γερμανοί ναζί σε συνεργασία με Έλληνες δωσίλογους πυρπολούν την ανταρτομάνα Ευρυτανία, το λίκνο της Ελεύθερης Ελλάδας, ισοπεδώνοντας τόσο την πρωτεύουσα του νομού όσο και τα περισσότερα χωριά μας. Το τραγικότερο: δολοφόνησαν με φρικιαστικό τρόπο πολλούς συμπατριώτες μας, υπέργηρους, παιδιά και όχι μόνο (δείτε αναλυτικά αφιερώματά μας: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10).

ΣΗΜΕΡΑ, 80 χρόνια μετά την πρώτη πυρπόληση, και στην πόλη μας ΔΕΝ υπάρχει μία Δημόσια Αναφορά Μνήμης και Τιμής για αυτά τα δραματικά γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον τόπο μας και τους ανθρώπους μας.

Πέρασαν δήμαρχοι και βο(υ)λευτές, πολιτικοί και πολιτικάντηδες και παρόλα αυτά ουδείς σκέφτηκε να πράξει το αυτονόητο: να αναρτηθεί σε κεντρικό σημείο της πόλης του Καρπενησίου μία Αναμνηστική Πλάκα με τα ονόματα των μαρτύρων συμπολιτών μας.

Τουλάχιστον αυτό, το στοιχειώδες, διότι το να απαιτήσουμε να ανακηρυχθεί από τις αρχές η Πυρπόληση του Καρπενησίου ως Ημέρα Ιστορικής Μνήμης με τις ανάλογες Εκδηλώσεις Τιμής, ίσως και να ακουστεί ως… παράλογη αξίωση από τους ποικιλόχρωμους “σωτήρες” που ορίζουν τις τύχες μας. Πολλώ δε μάλλον η απαίτηση για την έμπρακτη και ανυποχώρητη Διεκδίκηση Αποζημιώσεων (και) για τους Ευρυτάνες από το γερμανικό κράτος-δολοφόνο.

Δυστυχώς η ιστορική άγνοια τρέφει και διαιωνίζει όχι μόνο την κυριαρχία των εκάστοτε εξουσιαστών “μας”, αλλά κι επωάζει το αυγό του φιδιού και ενδυναμώνει τις υπόγειες διεργασίες φασιστικοποίησης της δημόσιας και κοινωνικής ζωής.

ΟΜΩΣ, όσο κι αν οι ιθύνοντες υπεκφεύγουν, εντούτοις υπάρχουν τα παιδιά και τα εγγόνια των μαρτύρων, μα και όσοι δεν συμβιβάζονται με τη λήθη και τον εκτοπισμό της συλλογικής μνήμης σε αυτό τον πανέμορφο και βαριά ιστορικά φορτισμένο τόπο!

Και αυτοί θα μιλήσουν, δεν μπορεί να μην μιλήσουν και να μη διεκδικήσουν!