Ντήτριχ Έκαρτ-Ο μορφινομανής μέντορας του Χίτλερ
Πρόκειται για ένα άτομο που κατάφερε λόγω του πολιτικού του τέκνου, Αδόλφου Χίτλερ, να ξεχωρίσει από το πολυποίκιλο συνοθύλευμα ακροδεξιών και αντισημιτικών κύκλων που συνόδευσαν ως πολιτική παρενέργεια την ανάπτυξη του γερμανικού ιμπεριαλισμού
Το όνομα Ντήτριχ Έκαρτ μπορεί σήμερα να είναι εν πολλοίς ξεχασμένο, ωστόσο πρόκειται για ένα άτομο που κατάφερε λόγω του πολιτικού του τέκνου, Αδόλφου Χίτλερ, να ξεχωρίσει από το πολυποίκιλο συνοθύλευμα ακροδεξιών και αντισημιτικών κύκλων που συνόδευσαν ως πολιτική παρενέργεια την ανάπτυξη του γερμανικού ιμπεριαλισμού από το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα και με ιδιαίτερη ένταση από τις αρχές του 20ου αιώνα κι εξής. Το κόμμα του οποίου υπήρξε συνιδρυτής εξάλλου, το DAP (Γερμανικό Εργατικό Κόμμα), δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο πρόδρομος του ναζιστικού κόμματος.
Ο Έκαρτ γεννήθηκε το 1868 στην Άνω Παλατία ως γιος λουθηρανού συμβολαιογράφου. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο, άρχισε να σπουδάζει ιατρική, διακόπτοντας λίγο μετά τις σπουδές του. Το 1899, πάσχοντας από μορφινομανία και παντελώς ενδεής, μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου σταδιοδρόμησε ως ποιητής και δραματουργός. Η σχετική επιτυχία που γνώρισε του επέτρεψε να συγκεντρώσει μια κάποια περιουσία και να κάνει γνωριμίες με την υψηλή κοινωνία της πόλης, που αργότερα θα ήταν χρήσιμες και στον προστατευόμενό του Χίτλερ. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ίδρυσε το 1918 το εβδομαδιαίο έντυπο “Σε καλά γερμανικά”, όπου μεταξύ άλλων συνεργάστηκε κατά διαστήματα και ο μετέπειτα θεωρητικός των ναζί, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. Εκεί καυτηρίαζε τη δημοκρατία της Βαϊμάρης, προπαγάνδιζε ακραία αντικομμουνιστικές και αντισημιτικές θέσεις και θεμελίωσε το σύνθημα “Γερμανία ξύπνα”, το οποίο ήταν και στίχος του ομώνυμου τραγουδιού που ο ίδιος έγραψε, κι αργότερα έγινε ναζιστικός ύμνος.
Το Γενάρη του 1919 μαζί με τους Άντον Ντέξλερ και Καρλ Χάρερ ίδρυσαν τον DAP, το οποίο ένα χρόνο αργότερα μετονόμασαν σε Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP). O Έκαρτ ενεπλάκη επίσης στη λεγόμενη εταιρεία της Θούλης, μιας μυστικιστικής ακροδεξιάς οργάνωσης που ιδρύθηκε στο Μόναχο μετά τον πόλεμο, από την οποία πέρασαν πολλοί εκπρόσωποι του πρώιμου ναζισμού. Δεν υπήρξε ωστόσο μέλος της οργάνωσης και τα περί τελετών μαύρης μαγείας και σατανισμού στις οποίες συμμετείχε δήθεν, ενίοτε μαζί με το Χίτλερ, δεν είναι παρά αποκυήματα της φαντασίας συνωμοσιολόγων συγγραφέων των δεκαετίων του ’60 και του ’70 κυρίως. Το καλοκαίρι του 1919, στη διάρκεια ομιλίας του προς τα μέλη του κόμματός του, γνωρίστηκε με τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο συνδέθηκε στενά αμέσως μετά, εισάγοντάς τον όπως είπαμε σε ανώτερους κοινωνικούς κύκλους, που άρχισαν να χρηματοδοτούν το νεοσύστατο κόμμα. Το Δεκέμβρη του 1920 γίνεται ο πρώτος εκδότης του “Λαϊκού Παρατηρητή”, του δημοσιογραφικού οργάνου του ναζιστικού κόμματος.
Στη διάρκεια ενός από τα ταξίδια των Έκαρτ και Χίτλερ για τη συλλογή πόρων υπέρ του κόμματος, το Δεκέμβρη του 1921, ξέσπασε μεγάλη διαμάχη στο ναζιστικό κόμμα του Μονάχου, καθώς ηγετικά τοπικά στελέχη επεδίωκαν τη συνένωση με το αντίπαλο ακροδεξιό κόμμα DSP (Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα). Ο Χίτλερ, επιστρέφοντας στο Μόναχο υπέβαλε οργισμένος την παραίτησή του από το κόμμα, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση στο NSDAP, του οποίου οι διαφωνούντες υπαναχώρησαν. Ο Έκαρτ μεσολάβησε υπέρ της επιστροφής του Χίτλερ στο κόμμα, μεταφέροντας τον όρο του τελευταίου να αντικαταστάσει τον Ντέξλερ στην ηγεσία του κόμματος. Καθώς η υπόλοιπη ηγεσία αποδέχτηκε το αίτημα, ο μελλοντικός Γερμανός δικτάτορας επέστρεψε στο κόμμα λίγες μέρες μετά. Μετά το πραξικόπημα της μπιραρίας στο Μόναχο το 1923, ο Έκαρτ μαζί με το Χίτλερ κι άλλους κομματικούς αξιωματούχους μπήκαν στη φυλακή Λάντσμπεργκ, αλλά λόγω ασθενείας απελευθερώθηκε λίγες μετά. Ένα μήνα αργότερα απεβίωσε από καρδιακό επεισόδιο, στις 26 Δεκέμβρη 1923.
Ένα χρόνο μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε το έργο του “Ο μπολσεβικισμός από το Μωυσή ως το Λένιν. Διάλογοι του Χίτλερ μαζί μου”, όπου διακρίνεται καθαρά το ιδεολόγημα του εβραιομπολσεβικισμού, που αποτέλεσε θεμέλιο λίθο της ναζιστικής κοσμοθεωρίας. Ο Χίτλερ αφιέρωσε τον πρώτο τόμο του “Ο αγών μου” στον Έκαρτ, ενώ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί, πλήθος μνημείων ανεγέρθηκαν προς τιμήν του, δρόμοι πήραν το ονομά το, ενώ το 1934 θεσπίστηκε λογοτεχνικό βραβείο που έφερε το όνομά του.
