Ο Στάλιν άργησε μια μέρα

Η ιστορία είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη, ήδη απ’το 20ό συνέδριο και τη μυστική έκθεση του Χρουστσόφ: Ο Στάλιν αιφνιδιάστηκε απ’την επίθεση των ναζί τον Ιούνιο του ’41 κι ευθύνεται για τις αρχικές ήττες και για την επέλαση των ναζί τους πρώτους μήνες. Είτε γιατί αποδεκάτισε προπολεμικά την ηγεσία του Κόκκινου Στρατού, μειώνοντας τη μαχητική του ικανότητα. Είτε γιατή ήταν σύμμαχος του Χίτλερ, δεν περίμενε την επίθεσή του και δεν είχε προετοιμαστεί γι’αυτήν-που είναι και η εκδοχή που μας παρουσιάζει το Protagon, μάλιστα με βάση τα ρωσικά αρχεία. Χρησιμοποιεί μάλιστα τον παραπλανητικό-το λιγότερο-τίτλο “Γιατί ο Στάλιν δε σταμάτησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα”, υπαινισσόμενο προφανώς ότι υπήρχε τέτοιος τρόπος και συνειδητά δεν προσέφυγε σε αυτόν.  Σε αυτές τις περιπτώσεις, η νίκη που ακολούθησε αποδίδεται είτε στην ηρωική πάλη του σοβιετικού λαού-αποκομμένη ασφαλώς απ’τις προσπάθεις της ηγεσίας-είτε στο βαρύ ρωσικό χειμώνα, που χτυπούσε προφανώς μόνο τη μία πλευρά.

Για να λάμψει η αλήθεια, πρέπει να ανατρέψουμε μια σειρά κλισέ που εδραιώονται δι’επανάληψης και με τη δύναμη της συνήθειας. Το σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ δεν ήταν κάποια μορφή συμμαχίας. Οι Σοβιετικοί κέρδιζαν χρόνο για μια επίθεση που περίμεναν, προετοιμάζονταν γι’αυτήν απ’τις αρχές της δεκαετίας του ’30. Οι Σοβιετικοί μετέφεραν βάση σχεδίου κι όχι πανικόβλητοι τη βιομηχανία τους πίσω απ’τα Ουράλια, υποχώρησαν αρχικά, γιατί είχαν ν’αντιμετωπίσουν την τελειότερη πολεμική μηχανή του αστικού κόσμου και κατάφεραν να την τσακίσουν, έχοντας μόνοι τους πιο πολλές απώλεις απ’όσες όλοι οι άλλοι σύμμαχοι μαζί.

Το πραγματικό ερωματικό για το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο είναι ο “παράξενος πόλεμος” των δυτικών, η επέλαση των ναζί, που κατέκτησαν τη Γαλλία μες σε ένα μήνα και γιατί άργησαν τη δική τους απάντηση στους ναζί όχι μια μέρα, λίγες ώρες ή ένα μήνα, αλλά πέντε ολόκληρα χρόνια, ανοίγοντας ουσιαστικά το δεύτερο μέτωπο μόλις το καλοκαίρι του ’44, όταν είχε γείρει η πλάστιγγα υπέρ του Κόκκινου Στρατού. Δύσκολα όμως θα δούμε όμως κάποιο παρόμοιο θέμα στο Protagon.

Αν όλα αυτά τα θεωρείτε απλώς φιλοκομμουνιστική και φιλοσταλινική απολογητική, σας προτείνουμε να διαβάσετε το βιβλίο του του Geoffrey Roberts “Οι πόλεμοι του Στάλιν” (αν και απ’όσο ξέρουμε δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στα ελληνικά, σε αντίθεση με άλλα πονήματα για το “δαιμονικό δικτάτορα”), καθόλα αστού και αντισοβιετικού ιστορικού, που διαλύει τεκμηριωμένα το χρουστσοφικό μύθο περί “απροετοίμαστου” και “πανικόβλητου” Στάλιν.

Υ.Γ Το άρθρο υπέπεσε στην αντίληψή μας  αργοπορημένα κι έτσι αργήσαμε ν’απαντήσουμε. Διαβεβαιώνουμε τους υπεύθουνς της σελίδας πως δεν οφείλεται στα…σταλινικά μας αντανακλαστικά.