Οι «ιστορικοί του twitter»
Αποτελεί θράσος η αναφορά σε ξένες επεμβάσεις στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1940. Πάει πολύ να εγκαλούν το ΚΚΕ γιατί οι κομμουνιστές, που είχαν παραδοθεί από το δικτατορικό καθεστώς στις δυνάμεις Κατοχής, κατόρθωσαν να αποδράσουν από τις φυλακές και τις εξορίες, πρωτοστάτησαν στην τιτάνια προσπάθεια συγκρότησης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και τελικά στην απελευθέρωση της χώρας.
Άρθρο του Στρατή Δουνιά, μέλους του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα»:
Δεκαετίες πριν ο – κατά δήλωσή του – αντικομμουνιστής ιστορικός Radchenko ανακαλύψει τα σοβιετικά αρχεία, ο Κώστας Βάρναλης σημείωνε στο έργο του «Ελεύθερος Κόσμος»: «Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα! (…) και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα».
Ήταν τότε που την Ιστορία την έγραφαν οι νικητές της ένοπλης αναμέτρησης του 1946-’49, τότε που η βιομηχανία των στρατοδικείων έστελνε τους λαϊκούς αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στα μπουντρούμια και τα ξερονήσια.
70 χρόνια μετά, ανασύρονται από τα συρτάρια των στρατοδικείων οι κατηγορίες για «ξενοκίνητο ΚΚΕ», για απόπειρα «απόσπασης μέρους της επικράτειας».
Φυσικά, η αποκάλυψη αρχείων θα πλούτιζε την ιστορική γνώση. Στο προκείμενο, όμως, δεν έχουμε αποκάλυψη. Για τον απλούστατο λόγο ότι το ίδιο το ΚΚΕ έχει παραθέσει εδώ και καιρό στο τετράτομο Δοκίμιο για την Ιστορία του και όχι μόνο αυτά κι ακόμα περισσότερα. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ως Ιστορία τα αποσπάσματα στο twitter, που δεν διασταυρώνονται από άλλες πηγές και δεν εντάσσονται νοηματικά στην εποχή τους.
Αποτελεί θράσος η αναφορά σε ξένες επεμβάσεις στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1940. Πάει πολύ να εγκαλούν το ΚΚΕ γιατί οι κομμουνιστές, που είχαν παραδοθεί από το δικτατορικό καθεστώς στις δυνάμεις Κατοχής, κατόρθωσαν να αποδράσουν από τις φυλακές και τις εξορίες, πρωτοστάτησαν στην τιτάνια προσπάθεια συγκρότησης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και τελικά στην απελευθέρωση της χώρας.
Τότε, η αστική τάξη, τόσο το τμήμα της που συνεργαζόταν με τις αρχές Κατοχής, όσο και εκείνο που είχε ακολουθήσει τους Βρετανούς στη Μέση Ανατολή, στράφηκε προς τους συμμάχους της για να διασώσει την εξουσία της (στους Βρετανούς και μετά στους Αμερικανούς) από τον εχθρό λαό. Έτσι, ο στρατός της αστικής τάξης ενισχύθηκε με ποταμούς εφοδίων, τη στιγμή που το αστικό κράτος και οι παρακρατικές συμμορίες εξαπέλυαν ένα όργιο τρομοκρατίας, ακυρώνοντας και την ίδια την προπαγάνδα περί «εθνικής ενότητας».
Σε αυτές τις συνθήκες ξεπήδησε η ανάγκη συγκρότησης του ΔΣΕ, που αποσκοπούσε στην απελευθέρωση περιοχών όπου, όπως και στην Κατοχή, θα εγκαθίστατο η ηγεσία του εργατικού – λαϊκού κινήματος, η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση. Τα εδάφη αυτά θα αποτελούσαν το ορμητήριο για την παραπέρα ανάπτυξη της πάλης, η οποία με βάση τις τότε επεξεργασίες του ΚΚΕ δεν αποσκοπούσε, δυστυχώς, στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά στο να ασκήσει πίεση για εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής.
Μόνο όσοι ταυτίζουν την καπιταλιστική εξουσία με την Ελλάδα, μπορούν να θεωρούν αυτόν τον στόχο απόδειξη προδοσίας. Γιατί ιδεολογικά – πολιτικά μπορεί να διαφωνεί κάποιος με τον σοσιαλισμό, αλλά δεν επιτρέπεται να θεωρείται «προδότης» αυτός που παλεύει για το τέλος του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην πατρίδα του.
Το γεγονός ότι δόθηκε βοήθεια από το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό – λαϊκό κίνημα για την ενίσχυση της πάλης του ΔΣΕ είναι πασίγνωστο εδώ και χρόνια, μαζί και η σχετική αλληλογραφία. Η βοήθεια ήταν πολύ μικρότερη από αυτή που χρειαζόταν και ζητούσε.
Η δράση του ΔΣΕ δεν στηρίχτηκε αποκλειστικά σε αυτή. Κύρια δύναμη στήριξής του ήταν οι εργατικές – λαϊκές δυνάμεις και ο οπλισμός τους προήλθε κυρίως από την πάλη τους ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους, ενάντια στο αστικό κράτος και τις συμμορίες του.
Ο λαός μπροστά στο δίλημμα αλυσίδες ή όπλα διάλεξε και πάλι την ένοπλη πάλη και στήριξε τον ΔΣΕ με όλα τα μέσα. Αυτή την παρακαταθήκη προσπαθούν να σβήσουν οι «ιστορικοί του twitter».
