Οι κομμουνιστές τίμησαν τον ΕΛΑΣ και τον καπετάνιο του, Άρη Βελουχιώτη, στην επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης

Η Λαμία είναι η γενέτειρα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ, που έχει στην πλατεία της το άγαλμα του έφιππου Άρη Βελουχιώτη. Είναι η πόλη όπου έβγαλε τον ιστορικό του λόγο, που μνημονεύεται μέχρι σήμερα, τον Οκτώβρη του 1944. Η πόλη σήμερα γιόρταζε την απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς, με τους άνδρες του ΕΛΑΣ να μπαίνουν στην πόλη.

Οι κομμουνιστές τίμησαν την επέτειο και τη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη στη σημερινή εκδήλωση στη Λαμία, με τη μαζική παρουσία και την κατάθεση στεφάνων στο άγαλμά του, ενώ το “παρών” έδωσε κι ο Δημήτρης Κουτσούμπας, επικεφαλής αντιπροσωπείας της ΚΕ του ΚΚΕ. Χαιρετισμό απεύθυναν ο Δ. Αλεξόπουλος εκ μέρους της ΚΝΕ, ο Χρ. Φουσέκης από το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ενώ πολύ μεστή ήταν η κεντρική ομιλία του Κ. Μπάτσικα, μέλους της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ιδανικό τρόπο, με την παράσταση “Άρης”, που ανέβηκε στο πολιτιστικό κέντρο της πόλης.

Από την ενδιαφέρουσα ομιλία του Κώστα Μπάτσικα, που μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη στον 902, ξεχωρίζουμε:

Τα αποσπάσματα από την περιγραφή του Γιώργου Χουλιάρα (Περικλή) για την υποδοχή του Άρη στη Λαμία.

Έξω από τη Λαμία ακόμα από την Άμπλιανη κι απάνω μέχρι την είσοδο της πόλης, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος δεξιά και αριστερά του δρόμου με την εμφάνισή μας άρχισε να ζητωκραυγάζει και να χειροκροτεί. Έξαφνα, καμία 20αριά νέοι, κι από πίσω κι άλλοι, πετάγονται στη μέση του δρόμου και ρίχνονται απάνω μας, άλλοι πιάνουν μπροστά τα χαλινάρια από τα άλογα και άλλοι πηδάνε να πιάσουν τα χέρια μας να μας χαιρετίσουν. Τ’ άλογα αγρίεψαν, άρχισαν να χοροπηδάνε. Ξεκαβαλικέψαμε και προχωράμε πεζοί, μπροστά ο Άρης, δεξιά κι αριστερά εγώ με τον παπα-Ανυπόμονο κι από πίσω ακολουθάνε οι Μαυροσκούφηδες. Στην είσοδο της πόλης εκεί που ήταν παλιά το φυλάκιο του φόρου κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, μας περίμεναν χιλιάδες κόσμου που μας υποδέχτηκαν με έξαλλο ενθουσιασμό και την ώρα που το τμήμα των ανταρτών παρουσίαζε όπλα και ο μπάρμπα-Θύμιος ο Ζούλας έδωνε αναφορά, όλος εκείνος ο κόσμος με μία φωνή άρχισε να τραγουδάει το ‘Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα’.

Το τι έγινε από δω μέχρι την Πλατεία Ελευθερίας δεν περιγράφεται. Το συγκεντρωμένο πλήθος δεξιά και αριστερά του δρόμου, στο πέρασμά μας ζητωκραύγαζε και μας έρανε με λουλούδια, ενώ πολλοί αντάρτες ενθουσιασμένοι από αυτά που έβλεπαν άρχισαν να πυροβολάνε. Και μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία Ελευθερίας, πολλές φορές στη διαδρομή τους έσπασαν την παράταξη των ανταρτών αλλού γυναίκες για να στρώσουν χαλιά στο δρόμο κι αλλού παιδιά και κοπέλες για να μας περάσουν στο λαιμό στεφάνια και να παραδώσει ο Νικηφόρος το κλειδί της πόλης στον Άρη”.

Το σημείο για τη σχέση του Α. Βελουχιώτη με το Κόμμα και τα αποσπάσματα από τις δικές του ομιλίες και σημειώματα.

Ο Άρης ακόμα και στις δύσκολες και τραγικές στιγμές της ζωής του δεν καταφέρθηκε ενάντια στο ΚΚΕ. Στις 11 Μάρτη του ’45 σε ομιλία του στο χωριό Αγ. Τριάδα Ευρυτανίας, τόνιζε:

«Θα ήταν ανοησία να νομίζει κανείς ότι εγώ είναι δυνατό να βαδίσω ενάντια στο Κόμμα, να το σώσω από το γκρεμό θέλω.

Το Κόμμα γνωρίζει τι κάνω, βρίσκομαι σε συνεχή επαφή με την καθοδήγηση του Κόμματος και οι κινήσεις μου θα είναι τέτοιες που θα δοθεί και ο χρόνος και η δυνατότητα στο Κόμμα να πάρει όλα τα μέτρα που θα απαιτήσει μια αλλαγή της πολιτικής του».

Όσοι λοιπόν προσπαθούν να καπηλευτούν την προσφορά του, να αμφισβητήσουν την πίστη του στο Κόμμα, στην ιδεολογία και τα ιδανικά του ΚΚΕ ως την τελευταία του πνοή, την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο Άρης λέγοντας:

«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρον μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Έκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις και πάλη επαναστατική. Μιλούν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε μια κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Τιμή μου μεγάλη και τιμή μεγαλύτερη στο ΚΚΕ ότι γλίτωσα από τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα, που φερόντανε τροχάδην στο γκρεμό, με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο Κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο Κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Και τέλος, μετά τα βιογραφικά στοιχεία, το κομμάτι που αναφέρεται στο χαρακτήρα, τα ψυχικά χαρίσματα και το πολιτικό κριτήριο του Άρη.

Ο Άρης ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι μελετητές της ζωής και των αγώνων του.

Και πρώτα η πλευρά του στρατιωτικού. Ήταν ιδιοφυής. Γνώριζε την επιστήμη και την τέχνη διεξαγωγής του πολέμου. Είχε σκέψη στρατηγική και σπάνια τακτική αντίληψη στο πεδίο της μάχης, που αιφνιδίαζε τους αντιπάλους του και τους έφερνε σε αδιέξοδο. Συνδύαζε σωστά την προσωπική, την άφθαστη παλικαριά του με την εφευρετικότητα, κληρονομιά των Κολοκοτρωναίων. Επαναστάτης ο ίδιος, αναδείχτηκε σε στρατηλάτη του λαϊκού στρατού.

Σκληρός και υπομονετικός στη βροχή και το κρύο, στην πείνα, στις κακουχίες, στην πορεία, υπέφερε καρτερικά και μοιραζόταν με τους αντάρτες του την απλυσιά, την ψείρα. Αν και η υγεία του ήταν επισφαλής, ωστόσο έδινε το παράδειγμα.

Οι ικανότητες του Άρη φάνηκαν ιδιαίτερα από το ξεκίνημα του αντάρτικου στον τρόπο που αντιμετώπισε τις πρώτες δυσκολίες.

Ο λαός της υπαίθρου τον περιέβαλε με εμπιστοσύνη και θαυμασμό, τον έκανε θρύλο και τραγούδι. Στα μάτια του λαού, ο Άρης ήτανε θρύλος. Έτσι τον ήθελε, έτσι τον τραγούδησε. Και το τραγούδι του μένει.

Η πλευρά του πολιτικού ηγέτη προσφέρει και σήμερα επίκαιρα διδάγματα. Ο Άρης ήταν κομμουνιστής. Κοσμοθεωρία του ο μαρξισμός – λενινισμός. Απ’ αυτό πήγαζε και το οξυμένο ταξικό του αισθητήριο, η ακατάβλητη πίστη του στο δίκιο του λαού και η πολιτική διορατικότητα που τον χαρακτήριζε, αν και δεν ήταν ούτε ο ίδιος απαλλαγμένος από τις δυσκολίες διαμόρφωσης ολοκληρωμένης και απαλλαγμένης από αυταπάτες και λάθη, σωστής στρατηγικής γραμμής, όπως και το διεθνές αλλά και το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.

Ο Άρης, όπως και ο Νίκος Ζαχαριάδης, είχε έγκαιρα επισημάνει το ρόλο των Άγγλων. Των «συμμάχων» του ΕΑΜ την περίοδο της κατοχής από τη μια και των μελλοντικών κατακτητών, από την άλλη. Βέβαια, ο Άρης λαθεμένα αντιλαμβανόταν αυτό το διαχωρισμό, αφού στην πραγματικότητα ίδιος ήταν και πριν και μετά ο ρόλος της αστικής τάξης της Αγγλίας, συνολικά του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

Είναι χαρακτηριστικό να θυμίσουμε πώς κατέληγε στην ομιλία του στη Λαμία, τη μέρα της απελευθέρωσης από το γερμανικό φασισμό το 1944, όταν ακόμα δεν είχε συνειδητοποιηθεί τι θα ακολουθούσε. Είπε λοιπόν ο Άρης:

“Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε… Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Για αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος… Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό…”.