“Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε, είναι οι νικητές του αύριο…”

25 προς 26 Δεκεμβρίου 1991. Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, η σημαία της Ένωσης Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών, παύει να κυματίζει στο Κρεμλίνο, συμβολίζοντας την τελική πράξη της ανατροπής του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Συμβολίζοντας την προσωρινή νίκη του καπιταλισμού σε βάρος της πρώτης προσπάθειας να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η κόκκινη σημαία της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, των πρωτόγνωρων κατακτήσεων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, η κόκκινη σημαία του Στάλινγκραντ και της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, η κόκκινη σημαία του προλεταριακου διεθνισμού και της πρωτοπορας κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας, η κόκκινη σημαία της πατρίδας των προλετάριων όλων των χωρών έπεφτε…

Τότε οι αστοί πανηγύριζαν, Κομμουνιστικά Κόμματα ανά τον κόσμο υποχωρούσαν σβήνοντας αρχές, σύμβολα, αξίες. Τότε, τις ίδιες ημέρες στις 28/12/1991, ο Ριζοσπάστης, το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, “εικονογράφησε” την περήφανη στάση του ΚΚΕ.

Η κόκκινη σημαία που έπεφτε από το Κρεμλίνο στη Μόσχα έγινε το εξώφυλλο της εφημερίδας με τίτλο “Ελπίδα η πάλη των λαών!” και σημειώνοντας «η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε απ’ το Κρεμλίνο. Εμείς την κρατάμε ψηλά. Εκατομμύρια κομμουνιστές στον πλανήτη την κρατάνε ψηλά. Αύριο θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους. Σύντροφοι, ΨΗΛΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ».

Αντί άλλου τέλους παραθέτουμε το “Εγκώμιο στη διαλεκτική” (1931), του κομμουνιστή διανοητή Μπέρτολτ Μπρεχτ:

Το άδικο προχωράει σήμερα με αβέβαιο βήμα.

Γι’ ακόμα δέκα χιλιάδες χρόνια

οι καταπιεστές παίρνουνε μέτρα.

Η βία μάς βεβαιώνει πως

όπως είναι τα πράγματα, θα παραμείνουν.

Φωνή άλλη δεν ακούγεται

πάρεξ η φωνή των κυριάρχων,

ενώ η εκμετάλλευση ξελαρυγγιάζεται στις αγορές

πως μόλις τώρα ν’ αποδίδει ξεκινάει.

Μα κι από τους καταπιεσμένους

πολλοί λένε τώρα: ’Κείνο που θέλουμ’ εμείς

ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

Όμως όποιος ακόμα ανεβαίνει

δεν κάνει να λέει ποτέ!

Καθόλου βέβαιο το βέβαιο δεν είναι.

Όταν οι Αποπάνω αποσώσει θα ’χουνε τους λόγους τους,

θα μιλήσουνε οι Αποκάτω.

Ποιος θα τολμήσει πια να ξαναπεί ποτέ!

Ποιος φταίει που υπάρχει ακόμα καταπίεση; Εμείς!

Ποιος να την συντρίψει θ’ αναλάβει; Εμείς ομοίως!

Οι γονατισμένοι όλοι, εμπρός! Σηκωθείτε!

Οι χαμένοι όλοι, εμπρός! Στον αγώνα! Πολεμήστε!

Όποιος την κατάστασή του ξέρει και κατανοεί

πώς θα εμποδιστεί να την αλλάξει;

Οι νικημένοι του σήμερα, βλέπετε,

είναι οι νικητές του αύριο,

όσο για κείνο το π ο τ έ

σ ή μ ε ρ α, έχει πλέον γίνει κι έχουμε κιόλας αργήσει!