Οι Νικολήδες και η Νίκη του Κομμουνιστικού Κινήματος

Καταρχάς, να ευχηθούμε τα καλύτερα στους Νίκους και τις Νικολέττες. Κι όταν λέμε τα καλύτερα, εννοούμε τον καλύτερο κόσμο, που όλοι θέλουμε να δούμε. Καλούς αγώνες και ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Για μια στιγμή όμως. Έχετε σκεφτεί πόσους εορτάζοντες έχει το Κομμουνιστικό Κίνημα; Κάποιοι έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στις σελίδες του, άλλοι παλεύουν ως σήμερα για να το κρατήσου ζωντανό, κι άλλους τους νίκη – σε το σύστημα κι έγιναν η ντροπή του. Το όνομά σου όμως μπορείς πάντα να το γιορτάσεις κι ας μην είσαι πιστός χριστιανός…

Νίκος Μπελογιάννης

Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο. Με το χαμόγελο μπροστά στους δικαστές του. Για τον οποίο κινητοποιήθηκαν άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, ακόμα κι αστοί πολιτικοί από όλο τον κόσμο, για να τον σώσουν. Τον οποίο εκτέλεσε το αστικό κράτος, μαζί με τους συντρόφους του, ξημερώματα Κυριακής -που ούτε οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις. Για τον οποίο Ζαχαριάδη υποσχέθηκε πως στην ελέυθερη Ελλάδα της Λαοκρατίας, θα μετονομαζόταν προς τιμήν του η Ομόνοια σε πλατεία Μπελογιάννη.

Νίκος Πλουμπίδης

Κάποιοι τον αντιμετωπίζουν ως “τραγική μορφή” γιατί δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το ηρωικό του μεγαλείο, η αυταπάρνηση και η συνειδητή στάση του απέναντι στο Κόμμα του, τους ξεπερνά. Προσπάθησε να σώσει τον ήρωα Μπελογιάννη, κατηγορήθηκε άδικα, αλλά είχε πίστη πως το Κόμμα του θα τον δικαιώσει και πέθανε φωνάζοντας “Ζήτω το ΚΚΕ…”, έχοντας ως τιμή του την τιμή του Κόμματος.

Νίκος Ζαχαριάδης

Το μπουντρούμι δεν τον λυγά. Ούτε το Νταχάου. Ούτε οι φυλακές και τα κρατητήρια της Ασφάλειας από τα χέρια της οποίας το έσκασε πολλές φορές, κερδίζοντας τον τίτλο του “Φαντομά”. Σάλπισε το μήνυμα της Αντίστασης μέσα από τη φυλακή με τα τρία γράμματά του, τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, τη σοσιαλιστική επανάσταση. Τον μισούν και τον τρέμουν ακόμα γιατί έριξε το σύνθημα “το όπλο παρά πόδα” και το διαχρονικό “Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος”, όπου αλλάζουν μόνο τα ονόματα. Έμεινε πιστός Κουκουές ως το τέλος, παρά την καθαίρεση και τη διαγραφή του, παρά τις άδικες κατηγορίες για τον ύποπτο χαρακτήρα των λαθών του. Δεν είχε τίποτα να τον χωρίζει με το κόμμα του, το κουκουέδικο ΚΚΕ, κι ακόμα κι η τελευταία του πράξη, η αυτοκτονία του, ήταν συνειδητή και πολιτική.

Νίκος Σοφιανός

Δεν μπαίνει στην κατηγορία με τις παραπάνω ηρωικές και ανεπανάληπτες μορφές. Ήταν όμως ο Γραμματέας της ΚΝΕ στα δύσκολα, ανηφορικά χρόνια της ανασυγκρότησης, μετά τη χειρότερη κρίση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε παγκόσμια κλίμακα -με επιπτώσεις που μας ταλαιπωρούν έως σήμερα. Οι επαναστάτες δε φαίνονται μόνο στις ηρωικές, επαναστατικές εποχές, αλλά κυρίως όταν ξέρουν να κολυμπάνε ενάντια στο ρεύμα -και μάλιστα στο κύμα της επανάστασης. Ακόμα κι αν ασπρίζουν από νωρίς τα μαλλιά τους, και δε μοιάζουν τόσο νέοι…

Νίκος Κοτζιάς

Μια δικαστική απόφαση του Άρειου Πάγου τον ανέφερε ως ιδρυτικό στέλεχος του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ! Στην πράξη ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ κι ιδεολογικός της υπεύθυνος, βασικός εμπνευστής του (Ενιαίου) Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στα τέλη της δεκαετίας του 80′. Έκανε κριτική από “τα αριστερά” στο ΚΚΕ το 89′, για να καταλήξει στο ΠΑΣΟΚ, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ, κι αργότερα στο ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής. Κατάπιε το τρίτο “αριστερό” μνημόνιο, αλλά όχι τον Καμμένο, περνώντας στην ιστορία ως υπέρμαχος του ΝΑΤΟ και ένας από τους πλέον φιλο-ΗΠΑ και φιλο-Ισραηλινούς Υπουργούς Εξωτερικών στα χρονικά της Μεταπολίτευσης.

Νίκος Μπίστης

Είναι αναθεωρητής, το λέει και καμαρώνει. Ονόμασε μάλιστα το πολιτικό, αυτοβιογραφικό βιβλίο του “Προχωρώντας και αναθεωρώντας”. Αυτός και ο Μπερνστάιν… Έφυγε από το ΚΚΕ εξαιτίας των γεγονότων και της επιβολής στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία κι έκτοτε συνεχίζει ακάθεκτος να προχωρά από κόμμα σε κόμμα, με την πορεία του να σκιαγραφεί τις 50 αποχρώσεις του ΠΑΣΟΚ…

Νικολάι Λένιν

Μα αφού τον έλεγαν Βλαδίμηρο, όχι Νικολάι.
Ναι, αλλά ούτε Λένιν τον έλεγαν. Κι αυτό ψευδώνυμο είναι, με το οποίο υπέγραφε συχνά τις μπροσούρες του, ως Νικολάι Λένιν.

Ο μεγαλύτερος επαναστάτης της ιστορίας, που κατάφερε να συνδυάσει όπως κανείς την πράξη με τη θεωρία, γράφοντας και δρώντας κάθε στιγμή για τις μάζες και μες στις μάζες.

Νικολάι Μπουχάριν

Το αγαπημένο παιδί του κόμματος των Μπολσεβίκων, με θεωρητική κατάρτιση -αν και δεν είχε αφομοιώσει ποτέ του τη διαλεκτική, όπως λέει ο Λένιν στη “Διαθήκη” του. “Αριστερός κομμουνιστής” με “υπερ-επαναστατικές” θέσεις στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, για να γίνει στη συνέχεια “δεξιός”, υπέρμαχος μιας ήπιας, σταδιακής σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με τη συμμετοχή των κουλάκων -“κουλάκοι, πλουτίστε” ήταν το σύνθημα με το οποίο συνδέθηκε. Τον αγάπησε όψιμα η “Περεστρόικα” -που τον αποκατέστησε κιόλας- για τις “αγοραίες” απόψεις του, καθώς και ένα ποικιλώνυμο φάσμα αστών και μικροαστών αναλυτών, γιατί καταδικάστηκε στις Δίκες της Μόσχας κι εκτελέστηκε το 1938…

Νίκη, (η)

Ο “Νικόλαος” δηλώνει προφανώς τη νίκη του λαού. Ο εικοστός αιώνας ήταν ο αιώνας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Κάποιος από τους επόμενους αιώνες θα είναι της τελικής νίκης που θα φέρει την κοινωνία του μέλλοντος. Με τόσους Νικολήδες είναι δυνατόν να μη γίνει δική μας και η τελική νίκη; Έτσι πρέπει να γίνει. Κι έτσι θα γίνει…