Όταν το ΤΙΜΕ είχε εξώφυλλο το Στάλιν…
Το πρώτο τεύχος του ΤΙΜΕ το 1943 ανακήρυσσε το Στάλιν ως τον “άνθρωπο της χρονιάς” και τον παρουσίαζε ως βιβλική μορφή, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κορύφωσης της μεγάλης μάχης του Στάλινγκραντ.
Σήμερα συμπληρώνονται 75 χρόνια από τη μέρα που το γνωστό εβδομαδιαίο αμερικάνικο περιοδικό κυκλοφορούσε ένα ιστορικό τεύχος έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. Εδώ θα κολλούσε να πούμε, μάλιστα, τη “βιβλική μορφή του Ιωσήφ Στάλιν”, με θρησκευτικές αναφορές-συνειρμούς, καθώς απεικονίζεται όχι απλά ως “πατερούλης”, αλλά περίπου ως επουράνιος πατέρας, δηλ θεός, κάτι που αν γινόταν στη Σοβιετική Ένωση, θα έδινε άπειρη τροφή στο γνωστό τροπάριο περί “προσωπολατρίας”. Κι όμως, το περιοδικό και το εξώφυλλο ήταν εξ ολοκλήρου αμερικάνικα -made in USA.
Πώς εξηγούνται όλα αυτά; Από την ιστορική συγκυρία.
Το τεύχος αυτό ήταν το πρώτο για το 1943 κι αυτό σήμαινε πως ανακήρυσσε το Στάλιν σε πρόσωπο της χρονιάς. Ας θυμηθούμε πως βρισκόμαστε εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καιτην κορύφωση της μάχης του Στάλινγκραντ, λίγες μέρες πριν από την κρίσιμη καμπή της που έγειρε αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ του Κόκκινου Στρατού. Η Σοβιετική Ένωση είναι σύμμαχος των ΗΠΑ στον πόλεμο κι έχει κερδίσει ήδη το θαυμασμό και το σεβασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης, με την ηρωική αντίσταση ενάντια στην πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας και τους εκατομμύρια μαχητές που θυσιάστηκαν για την υπεράσπισή της και για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς φασισμό.
Ίσως λίγοι -και διορατικοί- μπορούσαν να φανταστούν τότε την εξέλιξη που θα είχαν τα πράγματα, την επιχείρηση να ξαναγραφτεί η ιστορία (του πολέμου και όλου του εικοστού αιώνα) στο πλαίσιο της κυρίαρχης προπαγάνδας της καπιταλιστικής Δύσης, και να θαφτεί κάτω από τόνους λάσπης η μεγάλη προσωπικότητα του Στάλιν κι η παγκόσμια ακτινοβολία του. Μένουν όμως πίσω τα δικά τους γραπτά-ντοκουμέντα, ως αδιάψευστοι μάρτυρες της αλήθειας και της ιστορικής πραγματικότητας.
Μιας αλήθειας που γράφτηκε με κόκκινο στον αιώνα που μας πέρασε και το χνάρι της μένει ανεξίτηλο, ό,τι και αν κάνουν οι επίδοξοι παραχαράκτες της.