Όττο Γκρότεβολ-Από τη σοσιαλδημοκρατία στην προεδρία της ΓΛΔ
Εξαρχής μετά τον πόλεμο ακολούθησε πολιτική προσέγγισης με τους κομμουνιστές, κάτι που τον έφερε σε έντονη αντίθεση τόσο με τον Κουρτ Σουμάχερ, ηγέτη του δυτικού SPD, όσο και με τους δυτικούς συμμάχους.
O Όττο Γκρότεβολ υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές της ΓΛΔ, ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά στη συνένωση σοσιαλδημοκρατών -όπως ο ίδιος- και κομμουνιστών στη σοβιετική ζώνη κατοχής που γέννησε το κυβερνών κόμμα της χώρας, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SED).
Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1894 στο Μπραουνσβάιγκ ως γιος ράφτη. Το 1908 έγινε μέλος της Σοσιαλιστικής Εργατικής Νεολαίας (SAJ) της πόλης του και τρία χρόνια αργότερα προσχώρησε στο SPD. Την ίδια περίοδο ολοκλήρωσε και την εκπαίδευσή του ως τυπογράφος.
Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του κι επίσης είχε ηγετικό ρόλο στο Μορφωτικό Σύνδεσμο Νέων Εργατών. Υπηρέτησε ως στρατιώτης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το 1918 μπήκε στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD) , που προέκυψε από διαφωνούντες με τον πόλεμο σοσιαλδημοκράτες. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Συμβουλίου εργατών και Στρατιωτών που σχηματίστηκε στα ολλανδογερμανικά σύνορα, ενώ το 1919 έγινε μέλος της Εργατικής Φρουράς στο Μπραουνσβάιγκ.
Ως το 1921 εργάστηκε σε ασφαλιστικό ταμείο, ενώ την περίοδο 1920-1925 εξελέγη βουλευτής του τοπικού κοινοβουλίου με το USPD, διατελώντας ως το 1922 υπουργός παιδείας και εσωτερικών του κρατιδίου του Μπραουνσβάιγκ. Παραιτήθηκε ωστόσο όταν απέτυχε η προσπάθεια του για σχολική μεταρρύθμιση. Το 1922 μαζί με την πλειοψηφία των μελών του USPD ξαναγύρισε στο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και το 1923 έγινε για ένα χρόνο υπουργός δικαιοσύνης της τοπικής κυβέρνησης, ενώ για ένα διάστημα σπούδασε στην Ακαδημία Λάιμπνιτς στο Αννόβερο.
Το διάστημα 1926-1930 παρακολουθούσε ως επισκέπτης διαλέξεις στο πανεσπιστήμιο του Βερολίνου, την Ανώτερη Εμπορική Σχολή και τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Από το 1925 υπήρξε βουλευτής του Ράιχσταγκ, καταλαμβάνοντας τη θέση θανούσας συναδέλφου του. Επανεκλεγόταν διαρκώς με το SPD ως τις τελευταίες εκλογές πριν τον πόλεμο, το Μάρτη του 1933. Παράλληλα συνεργαζόταν με μια σειρά σοσιαλδημοκρατικές εφημερίδες.
Από το 1928 ως το 1933 ήταν πρόεδρος του Ασφαλιστικού Ιδρύματος του κρατιδίου του Μπρουνσβάιγκ. Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία εκδιώχθηκε από το αξίωμά του με διάφορα προσχήματα. Όπως και οι υπόλοιποι βουλευτές του SPD, καταψήφισε το Μάρτη του 1933 το νόμο που έδινε πλήρεις εξουσίες στο Χίτλερ, και που ψήφισαν όλα τα υπόλοιπα κόμματα (οι 81 Γερμανοί κομμουνιστές βουλευτές ήταν ήδη στην παρανομία ή είχαν συλληφθεί). Στη συνέχεια εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας κι εκπρόσωπος εταιρείας στο Αμβούργο, ενώ το 1937 ξαναγύρισε στο Βερολίνο.
Ως μέλος παράνομης σοσιαλιστικής ομάδας συνελήφθη το 1938, αλλά το 1939, μετά από μήνες κράτησης ανεστάλη η δίκη του για εσχάτη προδοσία. Συνελήφθη εκ νέου στα τέλη του ’39 για να αφεθεί ξανά ελεύθερος το 1940. Στη διάρκεια του πολέμου ήταν μέλος της σοσιαλδημοκρατικής αντιστασιακής ομάδας Χαϊμπάκο. Πέρασε στην παρανομία όταν μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ στις 20 Ιούλη 1944 εκδόθηκε νέο ένταλμα σύλληψης εναντίον του.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση, στις 10 Ιούνη του 1945 εξελέγη επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής του SPD στη σοβιετική ζώνη στρατιωτικού ελέγχου. Εξαρχής ακολούθησε πολιτική προσέγγισης με τους κομμουνιστές, κάτι που τον έφερε σε έντονη αντίθεση τόσο με τον Κουρτ Σουμάχερ, ηγέτη του δυτικού SPD, όσο και με τους δυτικούς συμμάχους. Έτσι στις 5 Οκτώβρη του ’45, οι γαλλικές, βρετανικές κι αμερικανικές στρατιωτικές αρχές αρνήθηκαν να τοy χορηγήσουν άδεια προσέλευσης στο συνέδριο αξιωματούχων του SPD στο Αννόβερο.
Μετά από κάποιες ταλαντεύσεις συνυπέγραψε τον Απρίλη του 1946 τη συνένωση Σοσιαλδημοκρατικού και Κομμουνιστικού κόμματος στη σοβιετική ζώνη κατοχής, ιδρύοντας το SED, στο οποίο προΐστατο ο ίδιος και ο μέχρι πρότινος γγ του ΚΚΓ, Βίλχελμ Πικ. Με την ίδρυση της ΓΛΔ τον Οκτώβρη του 1949 έλαβε το αξίωμα του προέδρου της χώρας, ενώ πρωθυπουργός ήταν ο Πικ. Στις 7 Ιούλη υπέγραψε στο Γκαίρλιτς το σύμφωνο που καθόρισε τα σύγχρονα πολωνογερμανικά σύνορα στη γραμμή των ποταμών Όντερ-Νάισε.
Τιμήθηκε με μια σειρά διακρίσεις, όπως το βραβείο Καρλ Μαρξ και του “Ήρωα της Εργασίας”. Το 1955 τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ραπάκι που πρότεινε η ΕΣΣΔ, με τη δημιουργία γερμανικής συνομοσπονδίας και τη μετατροπή του Δυτικού Βερολίνου σε “Ελεύθερη Πόλη”. Το 1959 ταξίδεψε στη Μέση Ανατολή και την Ινδία, προσπαθώντας, ανεπιτυχώς σε εκείνη τη φάση, να επιτύχει την αναγνώριση της ΓΛΔ. Το Σεπτέμβρη του 1960 ανακηρύχθηκε αντιπρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου της χώρας, αλλά δυο μήνες αργότερα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή λόγω λευχαιμίας. Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν ανήμερα των εβδομηκοστών του γενεθλίων, κι έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες αργότερα, στις 21 Σεπτέμβρη 1964 στο Βερολίνο.
