Ποιος απελευθερώθηκε από ποιον τον Οκτώβρη του 1944;

Στις 12 Οκτώβρη ένας λαός γιόρταζε την ελευθερία του. Και η κυβέρνηση που εξέφραζε την “εθνική του ενότητα” ήταν στο δρόμο καθ’ οδόν, γιατί ο επικεφαλής της φοβόταν θανάσιμα αυτήν ακριβώς την ελευθερία του, μέχρι να έρθουν άλλοι προστάτες στη θέση των παλιών.

Ξέρεις τι είναι να ελευθερώνεται ο λαός σου κι εσύ να δρέπεις του καρπούς από το εξωτερικό; Να έρχεσαι έξι μέρες μετά, αφού έχεις στείλει πρώτα κλιμάκια με τους κομμουνιστές να προλειάνουν το έδαφος και να επιβεβαιώσουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος; Κίνδυνος από αυτόν τον ελεύθερο λαό, που έκανε την κυβέρνηση να νιώθει σαν ξένη χώρα -και να ζητάει έναν ξένο στρατό που να δρα όπως θα έκανε σε μια χώρα υπό κατοχή. Ένα λαό που τον έτρεμαν, τον καλόπιαναν με ψεύτικα συνθήματα για “λαοκρατία”, ενώ ετοιμάζονταν να τον χτυπήσουν. Ένας πρωθυπουργός που κοιμήθηκε το τελευταίο βράδυ σε σκάφος στη θάλασσα για λόγους ασφαλείας, όχι από τους δωσίλογους, που σε λίγο θα γίνονταν η εκλεκτή φρουρά του, χωρίς περιττά προσχήματα, αλλά από τον απελευθερωμένο λαό και το στρατό του.

Μια κυβέρνηση με στελέχη που θύμιζαν “ελεύθερους πολιορκημένους” σε μια απελευθερωμένη χώρα, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κι ένας λαός που τραγουδούσε πως το “ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά”. Δε μας έσωσε όμως από την ταξική σκλαβιά κι από τους ντόπιους εκμεταλλευτές, που ήθελαν τον κόσμο υποδουλωμένο, με σκυμμένο κεφάλι, για να τον ξεζουμίζουν καλύτερα. Ο λαός απελευθερώθηκε από τους κατακτητές, δεν απελευθερώθηκε όμως από τους “απελευθερωτές” του, που ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και βάφτισαν από τη μια στιγμή στην άλλη, τους δωσίλογους συμμάχους.

Η απελευθέρωση, όπως και η ελευθερία, είναι μια κούφια λέξη, αν δε βάλεις το ερώτημα “ποιος-ποιον”. Ποιος πολέμησε για αυτήν, ποιος την γιόρταζε στους δρόμους, ποιοι λούφαζαν και κρύβονταν, ποιοι έτρεμαν το σκελετωμένο τιμωρό χέρι του λαού, που σηκωνόταν σφιγμένο από την πείνα και την κατοχή, για να συντρίψει τους εχθρούς του, αλλά συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή, κι έδωσε στον ταξικό εχθρό και τους διεθνείς συμμάχους του την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν; Απλά ερωτήματα, με απλές απαντήσεις, όσο και να τα αποφεύγουν κάποιοι σήμερα.

Ποιοι απαιτούσαν να μην μπουν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στην Αθήνα να την απελευθερώσουν; Ποιοι έκλεισαν συμφωνία με τους Γερμανούς, για να φύγουν σχεδόν ανενόχλητοι, λες και έκαναν τελετή παραλαβής-παράδοσης υπουργείου; Ποιοι αντιμετωπίζουν σήμερα αμήχανα την απελευθέρωση; Ποιοι μιλάνε για αυτήν στη δημόσια τηλεόραση, χωρίς να καλούν τους κομμουνιστές; Ποιος μιλάει για εκείνα τα γεγονότα, καταφέρνοντας να μην έχει ούτε ένα σφυροδρέπανο, ούτε ένα λάβαρο του ΕΑΜ, αλλά επιλέγει ως φόντο μια εθνικιστική συγκέντρωση;

Έχουμε χρέος να καταστήσουμε τις νέες γενιές κοινωνούς των αγώνων του λαού μας για ελευθερία & ανεξαρτησία. Έχουμε χρέος να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη, διεκδικώντας τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, αλλά κυρίως σταθερά αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού. pic.twitter.com/z2ykfg1XLD

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) 12 Οκτωβρίου 2018

Ποιοι μιλάνε για “κάθε μορφή φασισμού”, επίτηδες γενικά και αόριστα, για να υπάρχουν πολλές αναγνώσεις; Ποιοι πρεσβεύουν σήμερα τον παπατζή Παπανδρέου και το ψέμα “και εις τη Λαοκρατίαν πιστεύομεν…”;

Ποιοι μιλάνε με θράσος για αντιφασιστική πόλη, ενώ αφήνουν τους νεοναζί να αλωνίζουν, πάνε μαζί τους ταξιδάκια σε νησιά του Αιγαίου, σαν διακομματικές επιτροπές της Βουλής, αφήνουν τη δίκη να χρονίζει; Ποιοι διώκουν αντίθετα με ζήλο αγρότες, εργάτες συνδικαλιστές, κομμουνιστές; Ποιοι θεωρούν φιέστες τους απεργιακούς αγώνες ενάντια στο ξεπούλημα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς; Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά…;

Ξέρεις τι είναι να θες να καπηλευτείς το ιστορικό φορτίο ενός αγώνα και να ντρέπεσαι να πεις ποιον τον έκαναν, με διευθύνσεις και ονόματα; Και να θυμάσαι γενικά και αόριστα το λαό, που τον είχες ξεχάσει όταν μιλούσες για το Μεταξά και το ΟΧΙ “του”;

Γι’ αυτό ακόμα και στις γιορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, θα είμαστε απέναντι. Γιατί το αν τιμάς έναν αγώνα ή προσπαθείς απλώς να τον καπηλευτείες, το δείχνεις πρωτίστως με τη στάση σου στο σήμερα. Και σε αυτό δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, στην ίδια πλευρά. Όπως δεν ήμασταν ούτε και τον καιρό της Κατοχής…

Τα παλληκάρια της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Ήρθε και μπάντα του Ναυτικού να παιανίσει στην κατάθεση του συλλόγου αποστράτων του Εθν. στρατού,της Ταξιαρχίας Ρίμινι και του συλλόγου Αθηναίων (!) και αποχώρησε!
Είναι γνωστό τοις πάσι πως εμείς πάμε μόνοι μας. 🙂 … οι άλλοι πάνε όλοι μαζί! pic.twitter.com/o9UtAOj9Ja

— sophia tranoudakis (@sophiatranouda1) 12 Οκτωβρίου 2018