Πώς η ΓΛΔ έφερε την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στη Δυτική Γερμανία
Την ώρα που η σοσιαλιστική Γερμανία αποποινικοποιούσε την ομοφυλοφιλία, τα δυτικογερμανικά δικαστήρια επικύρωναν τη συνταγματικότητα της ναζιστικής νομοθεσίας κατά των γκέι, ενώ χρειάστηκε να περάσουν 4 χρόνια μετά την προσάρτηση της ΓΛΔ για να υπάρξει η οριστική κατάργηση των τελευταίων υπολειμμάτων της.
Στις 11 Ιούνη συμπληρώνονται 25 χρόνια από την κατάργηση της διαβόητης παραγράφου 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο ποινικοποιούνταν οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών.Η συγκεκριμένη παράγραφος ήταν από τις μακροβιότερες στο δίκαιο της χώρας, καθώς αποτελούσε μέρος της από την πρώτη στιγμή της γερμανικής ενοποίησης το 1871. Η άνοδος των ναζί στην εξουσία σήμανε περαιτέρω αυστηροποίηση των προβλέψεών τους από το 1935 και εξής. Στη διάρκεια της φαιάς δωδεκαετίας 1933-1945 καταδικάστηκαν περίπου 57.000 άνδρες βάσει της παραγράφου, ενώ υπολογίζονται σε 6000 όσοι βρέθηκαν με ροζ τρίγωνο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πάνω από τους μισούς έχασαν τη ζωή τους ως το τέλος του πολέμου. Από τους επιζήσαντες της θηριωδίας, οι περισσότεροι σημαδεύτηκαν εφ’όρου ζωής τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Άγνωστος παραμένει ο αριθμός των ομοφυλόφιλων ανδρών που κλείστηκαν από τους ναζί σε ψυχιατρεία, ενώ δεν έλειψαν οι περιπτώσεις αναγκαστικού ευνουχισμού τους κατόπιν δικαστικής απόφασης.
Η συγκρότηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1949 καμία αλλαγή δεν επέφερε στο συγκεκριμένο άρθρο, που διατηρήθηκε άθικτο στη μορφή που είχε θεσπίσει το Γ’ Ράιχ ως το 1969. Μάλιστα, το 1957 το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας είχε κρίνει συνταγματική τη συγκεκριμένη διάταξαη, δίνοντας την ευλογία του στη συνεχιζόμενη δίωξη των γκέι ανδρών.
Την ίδια ακριβώς χρονιά από την άλλη πλευρά του “σιδηρού παραπετάσματος”, όπως προσυπέγραψε πρόσφατα κι η αριστερή μας κυβέρνηση, στη ΓΛΔ, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ανατολικού Βερολίνου θεσμοθετούσε την παύση της ποινικής δίωξης ατόμων για όλα τα αδικήματα της παραγράφου 175. Σαφώς δεν μπορεί να γίνει λόγος για κάποιο σοσιαλιστικό γκέι παράδεισο, αφού η ασύγκριτα καλύτερη θεσμικά θέση των ομοφυλοφίλων συχνά δε συνοδευόταν κι από αντίστοιχη κοινωνική αποδοχή. Μέχρι και σχεδόν το τέλος του βίου της πάντως, οι ιθύνοντες στη χώρα δεν έπαψαν να ιεραρχούν ψηλά τα ζητήματα της άρσης των διακρίσεων στη βάση του σεξουαλικού προσανατολισμού, θεσπίζοντας ρητά βάσει Ανώτατου Δικαστηρίου το 1987 πως “ομοφυλοφιλία όπως και ετεροφυλοφιλία αποτελούν παραλλαγή της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Τα ομοφυλόφιλα άτομα ως εκ τούτου δε βρίσκονται εκτός σοσιαλιστικής κοινωνίας και τα δικαιώματά τους διασφαλίζονται όπως και των υπόλοιπων πολιτών.”
Ήταν τέτοια η παρακαταθήκη που άφησε η ΓΛΔ στο συγκεκριμένο ζήτημα, ώστε επηρέασε ακόμα και μετά το τέλος της τη νομοθεσία της ΟΔΓ. Είναι απορίας άξιο πότε θα διαγράφονταν και οι τελευταίες ομοφοβικές προβλέψεις του γερμανικού ποινικού κώδικα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η αναγκαστική προσομοίωση των ποινικών κωδίκων της ΓΛΔ με την ΟΔΓ κατά τη γερμανική ενοποίηση του 1990 υπό την αιγίδα της καπιταλιστικής Γερμανίας. Μόλις το 1994 απαλείφθηκε οριστικά η παράγραφος 175, ενώ ακόμα και εκείνη τη χρονιά, 44 άτομα διώχθηκαν δικαστικά με βάσει τις προβλέψεις της.
Η αποζημίωση των θυμάτων της κρατικής καταστολής όλες αυτές τις δεκαετίες καθυστέρησε για δεκαετίες, ενώ μόλις το 2002 για πρώτη φορά η Γερμανική Βουλή ψέλλισε για πρώτη φορά δημόσια συγγνώμη από τα γκέι θύματα της ναζιστικής μηχανής, αλλά και τους διωχθέντες κατά την πρώτη συντηρητική κυβέρνηση της ΟΔΓ επί Αντενάουερ. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2017 ώστε να αποφασίσει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γ ερμανίας πως τα θύματα δικαιούνται αποκατάστασης και αποζημίωσης, ωστόσο οι σχετικές ρυθμίσεις δεν έχουν ικανοποιήσει σειρά ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεων, ανάμεσά τους και εκείνες που περιλαμβάνουν στους κόλπους τους επιζήσαντες των ναζιστικών στρατοπέδων και φυλακών.
Με πληροφορίες από jungewelt.de
