Χουάν Ποσάδας – Διαγαλαξιακός κομμουνισμός, δελφίνια και ατομικές βόμβες

Tι κοινό έχουν ο Χουάν Ποσάδας και ο Ντιέγκο Μαραντόνα; Αμφότεροι γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο. Μόνο που ο Ποσάδας, ή Ομέρο Κριστάλι όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, δεν έμελλε να γίνει τελικά ένα ακόμα σαξές στόρι της στρογγυλής θεάς, αλλά η πιο αινιγματική και ιδιόρρυθμη μορφή του διεθνούς τροτσκισμού. Οι απόψεις του Ποσάδας και του στενού κύκλου των οπαδών του, από τη μεσσιανικού τύπου προσμονή ενός πυρηνικού πολέμου ως τη σύνδεση Ούφο και σοσιαλισμού, ανέκαθεν θεωρούνταν από αστείες ως παρανοϊκές, με αποτέλεσμα ακόμα και εντός του διαβόητα πολυδιασπασμένου τροτσκιστικού κινήματος, οι ποσαδιστές να θεωρούνται μάλλον παρίες. Από την άλλη, οι ιδέες τους δεν αποτελούσαν παρά μια ακραία αντανάκλαση του κλίματος της εποχής, όπου ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου έμοιαζε χειροπιαστός, ενώ και οι ισχυρισμοί για θέαση ΑΤΙΑ ήταν κατά διαστήματα στην ημερήσια διάταξη.

Ο Ποσάδας ήρθε στον κόσμο το 1912, από γονείς που είχαν μεταναστεύσει στο Μπουένος Άιρες από τη Μπαζιλικάτα της νότιας Ιταλίας, που παραμένει μια από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας ως σήμερα. Είχε άλλα εννιά αδέρφια, με τα οποία ζούσε σε άθλιες συνθήκες, που δυσκόλεψαν μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας τους. Τα παιδιά αναγκάζονταν να ζητούν φαγητό από τους γείτονες, να κάνουν διάφορες δουλειές του ποδαριού, ενώ υπήρχαν μέρες που ζούσαν μόνο με μπανάνες. Λόγω υποσιτισμού ο Ποσάδας απέκτησε μόνιμα προβλήματα υγείας, ενώ οι εμπειρίες των παιδικών του χρόνων επηρέασαν τις μετέπειτα ακραία ασκητικές απόψεις του στον τρόπο ζωής και κατανάλωσης στον καπιταλισμό.

Αποκορύφωμα της ποδοσφαιρικής του πορείας ήταν να παίξει στην Estudiantes de La Plata, ομάδα που ως σήμερα παίζει στην πρώτη κατηγορία της χώρας, λίγο πριν την έλευση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Αργεντινή. Από τα 20 του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως τσαγκάρης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε η πολιτική και συνδικαλιστική του δράση. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος, που το 1941 συνδέθηκε με την τροτσκιστική Δ’ Διεθνή.

Το 1947, μαζί με τον συνεργάτη του Ντάντε Μινατσόλι, ίδρυσε την Ομάδα Τέταρτη Διεθνής και λίγα χρόνια αναδείχθηκε σε ηγέτη του γραφείου Λατινικής Αμερικής της Δ’ Διεθνούς, σε μια περίοδο κατά την οποία ο τροτσκισμός έφτασε στο μέγιστο της παραδοσιακά περιορισμένης επιρροής του, κυρίως μεταξύ των σιδηροδρομικών της Κούβας, των μεταλλωρύχων της Βολιβίας και των εργατών γης στη Βραζιλία.

Οι ποσαδιστές της Κούβας ειδικότερα, πήραν μέρος στην Κουβανική Επανάσταση, αν και αμέσως μετά την επικράτησή του Φιντέλ Κάστρο το 1961, σημειώθηκε επεισόδιο όταν Κουβανοί αξιωματούχοι διέλυσαν το τυπογραφείο των ποσαδιστών στην Αβάνα. Ο Τσε Γκεβάρα, υπουργός τότε, χαρακτήρισε το γεγονός “λάθος που διαπράχθηκε από στέλεχος κατώτερης βαθμίδας”, καταδίκασε ωστόσο τον ποσαδισμό διότι “ενεργεί ενάντια στην επανάσταση”, αφού θεωρούσε την κυβέρνηση της Κούβας “μικροαστική”, καλώντας σε “μια άλλη επανάσταση για να έρθει το προλεταριάτο στην εξουσία”, κάτι που, τόνιζε ο Τσε, “υπονόμευε την πειθαρχία που είναι απαραίτητη σε αυτό το στάδιο”. Η δράση των ποσαδιστών τελικά απαγορεύθηκε στην Κούβα, με τον Φιντέλ να αποκαλεί τον ποσαδισμό “μολυσματικό” το 1966. Οι ποσαδιστές με τη σειρά τους έφτασαν να ισχυριστούν ότι ο Κάστρο είχε διατάξει τη δολοφονία του Τσε, παρά τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία για την εμπλοκή της CIA. Ο ίδιος ο Ποσάδας έκανε λόγο για “ασάφεια” σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του μεγάλου επαναστάτη.

Μετά την ανάδειξη του Ποσάδας σε σημαντική φυσιογνωμία του διεθνούς τροτσκισμού, άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες φήμες για την ψυχική ισορροπία του, όπως και για τις εξωφρενικές απαιτήσεις που έθετε στους συνεργάτες του: να κοιμούνται ελάχιστα και να δουλεύουν ατελείωτα, όπως ο ίδιος. Το 1953, κατά τη διάσπαση της Δ’ Διεθνούς, ο Ποσάδας κι οι οπαδοί του τάχθηκαν στο πλευρό του Μισέλ Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης), ωστόσο ο ίδιος, ευελπιστώντας μάταια σε ηγετικό ρόλο, ίδρυσε τη δική του Δ’ Διεθνή το 1962, που περίπου μια δεκαετία αργότερα προσέθεσε στον τίτλο της την ένδειξη “Ποσαδιστές”. Ο ποσαδισμός άρχισε να προσιδιάζει ολοένα και περισσότερο σε παραθρησκευτικού τύπου σέχτα, με τον Ποσάδας να επιβάλλει την απαγόρευση του μη αναπαραγωγικού σεξ στους κοινοβιακά οργανωμένους οπαδούς του, ιδίως τους ανύπαντρους, πιστεύοντας ότι η ερωτική επιθυμία θα έσβηνε με την έλευση του κομμουνισμού. Τα στοιχεία αυτά, αλλά και απόψεις που έβλεπαν σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα τη δυνατότητα ανάδυσης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας από τις στάχτες του καπιταλισμού, αποξένωναν όλο και περισσότερο τον Ποσάδας από δυνάμει οπαδούς, με το μεγαλύτερο μέρος των ακολούθων του να φθίνει ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Η υστεροφημία του Ποσάδας – όχι με τον τρόπο που ο ίδιος θα την επιθυμούσε – οφείλεται ωστόσο κυρίως στην τεράστια γοητεία που ασκούσε πάνω του η ύπαρξη εξωγήινης ζωής, τόση που επιχείρησε να της δώσει πολιτικό περιεχόμενο. Υποστήριζε την αποστολή και τη λήψη μηνυμάτων σε μορφές “εξωγήινης νόησης” πιστεύοντας ακράδαντα πως “μπορεί να υπάρξει ζωή σε άλλους πλανήτες, ηλιακά συστήματα, σε άλλους γαλαξίες και σύμπαντα”. Ο ίδιος θεωρούσε πως οι εξωγήινες μορφές που είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν θα έπρεπε να έχουν οικοδομήσει κάποιου είδους σοσιαλισμό για να αντεπεξέλθουν. Κατηγορούσε τον καπιταλισμό πως δεν ασχολούνταν με την έρευνα των Ούφο, γιατί δε θα μπορούσε να αποφέρει κέρδη, αλλά “οι άνθρωποι βλέπουν στα ΑΤΙΑ τη δυνατότητα εξέλιξης και προόδου. Αυτό επιταχύνει την πτώση της αστικής τάξης, δείχνοντας πόσο περιττή είναι. Όλοι οι άνθρωποι που λένε ότι έχουν δει εξωγήινους, συμπίπτουν στο γεγονός πως αυτά τα πλάσματα δεν τους φόβισαν, κι ότι κατόρθωσαν να γίνουν κατανοητοί, χωρίς χρήση γλώσσας που ακουγόταν, δείχνοντας πως δεν είχαν επιβλαβή πρόθεση”. Πρόσθετε επίσης πως οι άνθρωποι έπρεπε να απευθύνουν έκκληση στους κατοίκους άλλων πλανητών για να παρέμβουν και να βγάλουν από τη δυστυχία τους ανθρώπους με την υψηλή τεχνολογία τους.

Εκτός από τους εξωγήινους, ο Ποσάδας επιθυμούσε να επικοινωνήσει και με τα ζώα, ιδιαίτερα με τα δελφίνια, τα οποία τον είχαν σαγηνεύσει, αφότου είχε μελετήσει το επιστημονικό έργο του Ιγκόρ Τσαρκόφσκι που ειδικευόταν στα ευφυή αυτά θηλαστικά. Ήλπιζε ότι η διαδικασία γέννησης των δελφινιών θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για τη γέννηση στο διάστημα, στη συνέχεια ωστόσο το ενδιαφέρον του επεκτάθηκε στη δυνατότητα απευθείας επικοινωνίας μαζί τους.

Μπορεί ο Ποσάδας να έφυγε ξεχασμένος από τη ζωή στις 14 Μάη 1981 στη Ρώμη, μετά τη δεκαετία του 2010 ωστόσο ο ποσαδισμός έκανε ένα απροσδόκητο “comeback” στον κόσμο του διαδικτύου, κυρίως στα αγγλόφωνα ΜΚΔ, ως πηγή έμπνευση μιας πλημμυρίδας σατιρικών memes. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την αντίδρασή του αν έβλεπε κάποιο από αυτά σήμερα, με δεδομένο ότι θεωρούσε πως τα αστεία θα ήταν “άχρηστα” στο σοσιαλισμό.

Δύσκολες Νύχτες