Δημήτρης Κοτζαρίδης, ετών 53

”Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας»…”

20 Οκτωβρίου 2011, ημέρα Πέμπτη, η Αθήνα καθώς κι άλλες πόλεις φλέγονται. Ήταν εκείνες οι μέρες που δεν είχαμε ακόμη συνηθίσει στην αδράνεια και στη φίμωση και γεμίζαμε δρόμους και πλατείες. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ήταν εκεί.

Οι δυνάμεις καταστολής γίνονταν ολοένα και πιο στυγνές, όσο βάραιναν τις πλάτες μας τα χρέη, τόσο περισσότεροι οι φρουροί μας.

Εκείνο το απόγευμα μύριζε μπαρούτι. Ψάχναμε ο ένας τον άλλο, οι φίλοι μας από το εξωτερικό παρακολουθούσαν με αγωνία σπάζοντας τα τηλέφωνα. Προσαγωγές , ξύλο, χημικά..γνωστές πρακτικές.

Ο συνδικαλιστής οικοδόμος Δημήτρης Κοτζαρίδης δεν ήταν άμαθος στις πορείες, χρόνια στους δρόμους.  Σιγά μην τον τρόμαζαν τα μπάχαλα, εδώ δεν τρόμαξε τόσα χρόνια στο κυνήγι του μεροκάματου. Πιο πολύ τον τρόμαζε η ανεργία από αυτά τα καθάρματα, μα κι αυτή θα την πάλευε. Κόντευε να διαλύσει κι αυτόν και πολλούς συντρόφους.

Δεν ήταν ούτε είκοσι χρονών όταν ήρθε στην Αθήνα από την Κομοτηνή. Πάλεψε, σπούδασε, γνώρισε την Ελένη, έκαναν δυο υπέροχα παιδιά. Δεν κυνήγησε ποτέ τα χρήματα, ιδεολόγος και συνεπής κομμουνιστής πάππου προς πάππου ο Δημήτρης οργανώθηκε στο ΚΚΕ στα 1980 κι αργότερα έγινε γραμματέας του παραρτήματος του ΠΑΜΕ του Συνδικάτου Οικοδόμων στο Βύρωνα.

Μαζί με τα μνημόνια ήρθε κι ο θάνατος της οικοδομής. Ο Δημήτρης κυνηγούσε το μεροκάματο, όπως όλοι οι συνάδελφοί του τα τελευταία χρόνια. Είχε χάσει κι η Ελένη τη δουλειά της. Άνεργοι κι οι δυο, μα δεν το έβαζαν κάτω. Οι πολιτικές των κυβερνητών ήθελαν απέναντι τους αγωνιστές. Σιγά μη λείπανε από το δρόμο, σιγά μην κλείνονταν σπίτι να κλαφτούν.

Μαζί κι οι δυο κατέβηκαν κάτω εκείνη την Πέμπτη. Κάποια στιγμή μόνο χωρίστηκαν οι δρόμοι τους , έφυγε εκείνη για το σπίτι με την αδερφή της, έμεινε εκείνος πίσω με τους συνρόφους του.

”Ελένη μας χτυπήσανε”, της φώναξε από το κινητό. Δε θα ξανακατέβαινε η Ελένη μαζί με το Δημήτρη στο δρόμο. Ζαλίστηκε και έπεσε κάτω. Οι σύντροφοί του τον πήραν στα χέρια για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες και τον μετέφεραν εκτός της πλατείας Συντάγματος.

Ο Δημήτρης κατέρρευσε από τα χημικά, μεταφέρθηκε με μια μηχανή του ΕΚΑΒ στον Ευαγγελισμό, αλλά στη διάρκεια της μεταφοράς του έπαθε ανακοπή (κολπική μαρμαρυγή). Παρά τις προσπάθειες ανάνηψης από τους γιατρούς κατέληξε ύστερα από 50 λεπτά.

Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη αυτής της εν ψυχρώ δολοφονίας.

Ημέρα μνήμης η σημερινή, μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που πέφτουν αγωνιζόμενοι!

Δημήτρης Κοτζαρίδης, ετών 53.