«Έζησα μια ζωή γεμάτη, για την οποία είμαι περήφανη» – Έφυγε από τη ζωή η Γιαννούλα Παπαγεωργάκη
Γίνεται μέλος του ΚΚΕ το καλοκαίρι του ’51 στα πλαίσια της καμπάνιας στρατολόγηση προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη. Η επικράτηση της αντεπανάστασης στα σοσιαλιστικά κράτη ναι μεν τη στεναχωρούν, αλλά δεν την απογοητεύουν και συνεχίζει σταθερά να υπηρετεί σταθερά μέσα από τις γραμμές του Κόμματος το σκοπό και τα ιδανικά του.
«Έφυγε» σήμερα από τη ζωή η συντρόφισσα Γιαννούλα Παπαγεωργάκη. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 12 Αυγούστου στις 16.00 στο νεκροταφείο Σχιστού και θα είναι πολιτική.
Τα συλλυπητήριά τους εκφράζουν η ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ και η ΚΟ Κορυδαλλού – Νίκαιας.
Η συντρόφισσα γεννήθηκε το 1929 στο Τσουδερό Ικαρίας. Στις αρχές του 1944, ως μαθήτρια Γυμνασίου, εντάσσεται στις γραμμές της ΕΠΟΝ όπου και παραμένει μέχρι τη διάλυσή της. Το διάστημα που ακολουθεί, παρέχει βοήθεια στους διωκώμενους αντάρτες και παρέχει καταφύγιο στο σπίτι της, χωρίς να το γνωρίζει η οικογένεια της, για μεγάλη χρονική περίοδο σε έναν τραυματισμένο αντάρτη.
Γίνεται μέλος του ΚΚΕ το καλοκαίρι του ’51 στα πλαίσια της καμπάνιας στρατολόγηση προς τιμήν του συντρόφου Ν. Μπελογιάννη.
Επιπλέον, γίνεται σύνδεσμος μεταξύ των 9 ανταρτών της Ικαρίας και του Κόμματος, μεταφέροντας τις αποφάσεις .
Για την αντιστασιακή της δράση, των κοινωνικών της φρονημάτων και στο πλαίσιο της γενικότερης τρομοκρατίας της περιόδου εκείνης, στερείται τη δυνατότητα να γίνει δασκάλα, όπως βαθιά επιθυμούσε.
Στις αρχές του 1955 μεταβαίνει στην Αθήνα προκειμένου να πιάσει επαφή με το παράνομο καθοδηγητικό κέντρο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Στην τελευταία προσπάθεια του αστικού κράτους να πιάσουν τους εναπομείναντες αντάρτες στην Ικαρία και της συνεχιζόμενης τρομοκράτησης του λαού, συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Αη Στράτη. Ωστόσο, κάτω από την πίεση του Ικαριώτικου λαού και του κινήματος παραμένει μόνο 6 μήνες όπου και αποφυλακίζεται.
Μέσα στην παρανομία το 1948, γνωρίζει το σύντροφο της Στεφανή Παπαγεωργάκη (ενός εκ των 9 ανταρτών) και οι δεσμοί τους σφυρηλατούνται μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα της υπηρέτησης των ιδανικών και του στρατηγικού στόχου του Κόμματος. Όταν απολύεται από τον Αη Στράτη, η ομάδα των 9 έχει φύγει ήδη και δεν προλαβαίνουν να αποχαιρετηστούν.
Με κομματική εντολή μεταβαίνει ξανά στην Αθήνα από την Ικαρία προκειμένου να βοηθήσει ενργά το κίνημα, όπου και εργάζεται χωρίς κάποια ιδιαίτερη χρέωση.Το 1961, γυρίζει στην Αθήνα με κομματική εντολή ο Δημήτρης Μπάφας (από την ομάδα των 9) και θέτει ως ζήτημα παράλληλα με την επιστροφή του να πάρει τη γυναίκα του και το παιδί του, που κρύβονταν στον Κορυδαλλό.
Το καθοδηγητικό κέντρο του εξωτερικού εγκρίνει το αίτημά του και ταυτόχρονα βάζει ως καθήκον και την έξοδο από την Ελλάδα για Ρουμανία ακόμα 2 γυναικών προκειμένου να σμίξουν με τους συντρόφους τους, εκ των οποίων ήταν και η σ.Γιαννούλα. Ωστόσο, η έλευση τους στην Αλβανία συμπίπτει με την περίοδο που διακόπτει της σχέσεις της με τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και παραμένουν εκεί για 2,5 χρόνια. Έπειτα από πιέσεις και παρεμβάσεις τελικά αναχωρούν το 1963 για τη Ρουμανία, όπου παντρεύεται με το σύντροφό της Σ.Παπαγεωργάκη.
Στη Ρουμανία δουλεύει ως εργάτρια αρχικά και για τον πρωτοπόρο ρόλο και στάση της παρασημοφορείται. Οι σύντροφοι Στεφανής και Γιαννούλα τάσονται αποφασιστηκά υπερ της απόφασης της 12ης Ολομέλειας και έτσι με κομματική εντολή αναχωρεί για την Ελλάδα το 1969 ο σ.Στεφανής για την ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων και να συμβάλλει καθοριστικά στην αντιδικτατορική πάλη, μένοντας η ίδια πίσω με το γιό της στη Ρουμανία, θεωρώντας μεγάλη τιμή τη νέα χρέωση του άντρα της.
Το διάστημα ’73- ’76 δουλεύει ως δασκάλα ελληνικών σε παιδιά πολιτικών προσφύγων, καλλιεργώντας τους την επιθυμία επιστροφής στην Ελλάδα και ταυτόχρονα της ενεργούς ένταξης τους στο κίνημα..Το Δεκέμβρη του 1976 και αφού έχει απορριφθει πορηγουμένους ήδη 2 φορές το αίτημα επαναπατρισμού, επιστρέφει στην Ελλάδα με το γιό της και συνδέεται με την ΚΟΒ Αγιάς Σοφιάς Πειραιά και έπειτα στην ΚΟ Ιδιωτικής Υγείας έως τη συνταξιοδότησή της, καθώς εργαζόταν ως νοσοκόμα σε ιδιωτική κλινική, πρωτοστατώντας ταυτόχρονα στους αγώνες του κλάδου. Στη συνέχεια, δραστηριοποιείται στις ΚΟ Νίκαιας και του Κορυδαλλού. Με κομματική απόφαση, γίνεται από τους πρωτεργάτες ίδρυσης της Δημοκρατικής Μέριμνας, όπου γνωρίζει την εμβληματική Κατίνα Ζαχαράτου και παραμένει στο ΔΣ της έως την αυτοδιάλυσή της. Επιπλεόν, διετέλεσε μέλος του ΔΣ του παραρτήμστος Συνταξιούχων ΙΚΑ Νίκαιας- Κορυδαλλού και δραστηριοποιήθηκε ως μέλος στα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Νίκαιας και Κορυδαλλού.Το 1991, για ακόμα μία φορά τάσσεται στο πλευρό του Κόμματος, κόντρα στην προσπάθεια διάλυσής του.
Η επικράτηση της αντεπανάστασης στα σοσιαλιστικά κράτη ναι μεν τη στεναχωρούν, αλλά δεν την απογοητεύουν και συνεχίζει σταθερά να υπηρετεί σταθερά μέσα από τις γραμμές του Κόμματος το σκοπό και τα ιδανικά του. Πάντα πιστή μέχρι το τέλος, με το Ριζοσπάστη σύντροφό της, το άγχος για τη δουλειά του Κόμματος και των ταξικών αγώνων, όπως έλεγε η ίδια “έζησε μία ζωή γεμάτη, για την οποία ήταν περήφανη”.
“Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά της συλλυπητήρια στον σ. Νίκο Παπαγεωργάκη, υπεύθυνο του Επιμορφωτικού Κέντρου «Χαρίλαος Φλωράκης», για το θάνατο της μητέρας του, μέλους του ΚΚΕ και αγωνίστριας, Γιαννούλας.”
