Για τη Λενίτσα μου

Η Λενίτσα του Μακρυνιώτη, από το χωριό Μαργιολάτα, η δικιά μου Λενίτσα, η ανταρτοπούλα του ΔΣΕ που μου χάρισε τη συγγένεια της -ναι αυτή είναι η λέξη- αυτή που χαιρότανε όταν έβλεπε στη σκηνή να ζωντανεύει η ζωή της κι άπλωνε την ανοιχτή αγκαλιά της να μας χωρέσει όλους.

Η ακριβή μου Ελένη που ως το τέλος έβρισκε τρόπους να γελάμε και να τραγουδάμε.

Η Ελένη που έμαθε γράμματα και θάματα στις φυλακές Αβέρωφ, που τα Χριστούγεννα μου έλεγε τα κάλαντα που έμαθε εκεί και βροντοφώναζε όλη την αισιοδοξία και τη δύναμη που έπαιρναν εκεί μέσα -τα καλύτερα μου χρόνια έλεγε κι ας τα έσκιαζε η φοβέρα- Ελένη μου που τα λέγαμε όλα, έχω τόσα από σένα. Να μη φοβάσαι για μένα όπως για κανένα από τους δικούς σου.

Γείρε το όμορφο κεφάλι σου στο δίκοχο με τα ένδοξα γράμματα και ξεκουράσου μικρή μου αντάρτισσα…