Γιώργος Φαρσακίδης – «Μια ζωή και για πάντα, πλάι στην πιο ζωογόνα πηγή της ελληνικής κοινωνίας, το ΚΚΕ»

Εκδήλωση αφιερωμένη στον Γιώργο Φαρσακίδη οργανώνει η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, την Κυριακή 16 Οκτώβρη, στις 11 π.μ. στην Αίθουσα Νερού του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης.Στην εκδήλωση, για το εικαστικό έργο του Γ. Φαρσακίδη θα μιλήσει ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, για το λογοτεχνικό του έργο η Σοφία Τεμεκενίδου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, και για το κοινωνικό και πολιτικό του έργο η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στο τέλος της εκδήλωσης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, θα σκορπιστεί η τέφρα του στον Κόλπο του Θερμαϊκού.

Ο Γ. Φαρσακίδης, που «έφυγε» από τη ζωή πλήρης ημερών πριν από δύο χρόνια, ανήκει στη δρακογενιά της Αντίστασης. Πάλεψε μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ και πέρασε «δίχως να σκοντάψει» 16,5 χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Εζησε μια ζωή γεμάτη, μια ζωή που ποτέ δεν θα ‘θελε να αλλάξει, «μια ζωή και για πάντα, πλάι στην πιο ζωογόνα πηγή της ελληνικής κοινωνίας, το ΚΚΕ».

Η Τέχνη και ο αγώνας έγιναν ένα στη ζωή του Γιώργου Φαρσακίδη. Γι’ αυτό κατάφερε με το έργο του να φωτίσει το μεγαλείο των ανθρώπων που παλεύουν για ανώτερα ιδανικά, να αποτυπώσει τη συνείδηση του λαού μας, καθώς τη διαμορφώνουν τα ιστορικά γεγονότα και οι κοινωνικές συνθήκες, να κρατήσει στη μνήμη των επόμενων γενιών μεγάλες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αλλωστε, μέσα από την Τέχνη του, με τον λαό ήθελε να επικοινωνήσει. Σε αυτόν αφιέρωσε το ταλέντο και τη δημιουργία του.

Είναι χαρακτηριστικό το πώς περιγράφει τη σχέση του με την Τέχνη στην πορεία της ζωής του. «Αναγκαιότητα της Τέχνης! Μια αναντικατάστατη μορφή έκφρασης, πληροφόρησης, γνώσης. Στο Δημοτικό, το μοναδικό δεκαράκι που έπαιρνα, προς μεγάλη θλίψη της μάνας μου, ήταν στο μάθημα της ιχνογραφίας. Αντιστάθμισμα, δικαίωση και γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους.

Στην Κατοχή θα φιλοτεχνήσω γελοιογραφίες με στόχο τους εισβολείς και τους “Ελληνες” συνεργάτες τους. Πολεμώντας στο αντάρτικο θα απεικονίσω συμβάντα της εκεί ζωής μας σε σκίτσα και στο “Σύρμα” της Μακρονήσου τα βασανιστήρια και τους βασανιστές. Μα πάντα με πρόθεση να τους καταγγείλω και να πληροφορήσω τους έξω.

Στη δεκαετία του ’50, στο στρατόπεδο του Αη Στράτη, με τη συμπαράσταση των πνευματικών μας ανθρώπων, θα ανεβάσουμε το μορφωτικό μας επίπεδο. Θα μάθω πως τον καιρό του Ομήρου, το καλό και το ωφέλιμο ήταν ταυτόσημα του ωραίου και ότι ο ανώνυμος τοιχογράφος της Αλταμίρα ζωγραφίζοντας τα ανεπανάληπτα σε ομορφιά και κίνηση ζώα, δεν αποσκοπούσε παρά να μεταδώσει την πείρα του κυνηγού στους νεότερους (…)

Ζωγραφίζαμε, χαράζαμε, τυπώναμε κάρτες στον Αη Στράτη και επί χούντας αργότερα στη Γυάρο και τη Λέρο. Να μάθουν οι έξω ότι ζούμε και κρατάμε άπαρτο το αγωνιστικό μας χαράκωμα (…) Μετά τη διάλυση των στρατοπέδων, ζώντας στη “ζούγκλα” της “ελεύθερης αγοράς”, πιστοποιούμε όλο και περισσότερο ότι: Η τέχνη που δεν ξανοίγει προοπτικές ενός κόσμου καλύτερου, που προβάλλει σαν αυτοσκοπό τη βία και την απληστία του κέρδους. Μια τέχνη που της είναι αδιάφορος ο ανθρώπινος πόνος, που πολεμά τις χαρές της ζωής, την ομορφιά, τη φύση, τον έρωτα, δεν είναι παρά μια τέχνη σύμφωνη με τις επιταγές της ανθρωποφαγικής “νέας τάξης πραγμάτων”».