«Γράφω μια δική μου αξέχαστη ανάμνηση»

«Η δική μου αξέχαστη ανάμνηση ήταν το καλοκαίρι του 2007 που πήγα στη Λέσβο…» Η σχολική έκθεση της μαθήτριας Γεωργίας Κασσελούρη – Σιδερή τιμά με τον ιδιαίτερο τρόπο που είναι γραμμένη την άσβεστη μνήμη του αγαπημένου μας φίλου και συντρόφου Μάνου Δούκα.

Το 2007 η Γεωργία ήταν 9 ετών, μαθήτρια της Δ΄ δημοτικού. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς βρέθηκε για διακοπές με την οικογένειά της στη Λέσβο, τόπο καταγωγής του Μάνου, που τότε ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ στο νησί. Ανάμεσα στις περιοδείες στα χωριά και τα βαριά καθήκοντα της προεκλογικής περιόδου, οι δυο οικογένειες έβρισκαν χρόνο να περάσουν όμορφες στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη.

Οι αναμνήσεις του μικρού παιδιού αποτυπώνονται στο κείμενο που ακολουθεί, μέσα από το οποίο αναδύεται η τρυφερή, εκτός των άλλων, προσωπικότητα του αλησμόνητου Μάνου…

Δευτέρα 1 Οκτώβρη 2007

Θέμα: «Γράφω μια δική μου αξέχαστη ανάμνηση»

Η δική μου αξέχαστη ανάμνηση ήταν το καλοκαίρι του 2007 που πήγα στη Λέσβο.

Στην Λέσβο πήγα με τους γονείς μου. Εκεί ήταν δύο φίλοι των γονιών μου ο Μάνος και η Νινέτα. Ακόμα ήταν και η ανιψιά τους η Θέκλα.

Στη Λέσβο πήγαμε μ’ ένα πλοίο και μ’ αυτό γυρίσαμε. Όταν φτάσαμε μας περίμεναν και οι τρεις στο λιμάνι. Μόλις μας είδαν μας αγκάλιασαν και μας φίλησαν. Έπειτα πήγαμε σε μια παραδοσιακή ταβέρνα ψηλά στο βουνό και βλέπαμε το νησί. Μόλις φάγαμε γυρίσαμε στα σπίτια μας. Εμείς μέναμε σε ένα ενοικιαζόμενο σπίτι, το σπίτι της δασκάλας με τα χρυσά μάτια.

Την άλλη μέρα πήγαμε για μπάνιο στην παραλία του χωριού. Αυτό που έγινε δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όταν τελειώσαμε το μπάνιο, ο Μάνος, η Θέκλα και ο πατέρας μου πήγαν να μαζέψουν αχινούς. Όταν τελείωσαν ήρθαν  κοντά μας. Ο Μάνος φώναξε εμένα και τη Θέκλα να γίνουμε βοηθοί του στο καθάρισμα των αχινών. 

Πήρε ένα ειδικό εργαλείο που τους έκοβε στη μέση. Οι αχινοί, μέσα τους, είχαν τα περιττώματά τους, τα αβγά τους και το ζουμί τους. Η Θέκλα και εγώ τους πιάναμε απαλά από τα αγκάθια και τους χτυπούσαμε με δύναμη σε μια επίπεδη επιφάνεια. Στη συνέχεια με ένα κουταλάκι βγάζαμε τα αβγά μέσα από το κέλυφος και τα βάζαμε μέσα σε ένα μπολ. Ρίχναμε λίγο λαδάκι, λίγο λεμονάκι και έτοιμη η αχινοσαλάτα. 

Κάτι άλλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν και το ότι φάγαμε και πεταλίδες. Για να μαζέψουμε πεταλίδες έπρεπε να έχουμε ένα σουγιά και μία τσέπη αδιάβροχη. Προχωράγαμε λοιπόν στα βράχια (γλυστερά βράχια) και με το που βρίσκαμε μία, παίρναμε το σουγιά και την ξεκολλούσαμε. Τις πεταλίδες τις τρως με πιλάφι αλλά μπορείς να τις τρως και σκέτες.

Το καλοκαίρι αυτό ήταν το καλύτερο που έχω ζήσει. Ενδιαφέρουσες περιπέτειες γέμιζαν τη φαντασία μου. Ελπίζω του χρόνου να περάσω περίπου τις ίδιες διακοπές. Γεωργία.

Μπράβο, Γεωργία!

(σσ. σχόλιο δασκάλας)