Η ”Αγία της Δεξιάς” Αθανασία από το Αιγάλεω… που δεν είχε τον Θεό της

Γεννήθηκε πάμφτωχη στην Παλιά Μανωλάδα του Πύργου Ηλείας το 1928. Δεν μορφώθηκε ποτέ και για πολλά χρόνια έβοσκε πρόβατα στο χωριό της, μέχρι το 1945 όταν αποφάσισε, σαν άλλη Ζαν ντ’ Αρκ να διαδώσει στους συγχωριανούς της πως η Παναγία εμφανίστηκε μπροστά της και την ”έχρισε” με το καθήκον να μεταφέρει τα μηνύματα της στους πιστούς.

Πάσχουσα από δερμογραφισμό μπορούσε εύκολα να ξεγελάσει τους απλούς ανθρώπους της εποχής, που πίστευαν τυφλά πως όντως η Παναγία χάραζε τα ανορθόγραφα μηνύματα στο στήθος της αγνής κοπελίτσας και αργότερα σεβάσμιας γυναίκας.

Στην περίπτωση της Αθανασίας  ο τσαρλατανισμός της βρήκε συμμάχους όλη την εκκλησία και τους δεξιούς πολιτικούς της εποχής, τυφλώνοντας ακόμα περισσότερο τον απλό κοσμάκη. Η άρχουσα αστική τάξη, επιθυμώντας να καλύψει τον προδοτικό ρόλο που έπαιξε στην Κατοχή και τις θηριωδίες της στον εμφύλιο, κάλυψε και στήριξε την Αθανασία σε αυτή την εκμετάλλευση.

Δεν είναι τυχαίο που την χρησιμοποίησε το 1948 στην αντικομουνιστική του προπαγάνδα εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών. Μια βδομάδα μετά την 10λεπτη συνομιλία της με τον Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό και την λιτανεία που στήθηκε προς τιμή της Παναγίας, αλλά και δική της, η Αθανασία πέθανε για να αναστηθεί ως εκ θαύματος μπροστά στα μάτια των έκπληκτων συμπολιτών της και των δημοσιογράφων, που έσπευσαν να την ρωτήσουν τι είδε στον άλλον κόσμο και εκείνη είπε πως ήταν με την Παναγία στα Καλάβρυτα και είδε να σφάζουν μπροστά τους αντάρτες αιχμαλώτους.

–Αυτά παθαίνουν όσοι είναι άπιστοι, φαίνεται να της είπε η Παναγία, και όλο το θρησκόληπτο φασισταριό αγαλλίασε το μέσα του από ανακούφιση που μπορούσε να σκοτώνει με τις ευλογίες της..

Το ψέμα της ήταν εξόφθαλμο και το καταλαβαίνει κάθε μάνα που με διαβάζει αυτή την στιγμή. Αν υπήρξε ποτέ η Παναγία δε θα έλεγε τέτοια κουβέντα. Δεν υπάρχει περίπτωση μάνα που έχει δει το παιδί της να βασανίζεται και να θανατώνεται μπροστά στα μάτια της, να έβλεπε σφαγή και να έδινε δίκιο στους εκτελεστές. Μεγαλύτερη βλαστήμια στο πρόσωπο της Παναγίας ως μητέρας δεν έχει γίνει ποτέ, παρόλα αυτά αν έχεις όλο το παπαδαριό μαζί σου ακόμα και  αυτό περνά στα ψιλά.

Για δεκαετίες συνέχισε το εκμεταλλευτικό της έργο εναντίον των πιστών. Φορώντας μια λευκή μαντίλα και ισχυριζόμενη ”πως κάνει θαύματα”, κατάφερε να αρπάξει τεράστια χρηματικά ποσά και ακίνητη περιουσία από τους ευκολόπιστους θρήσκους που την λάτρευαν ως Αγία πλέον. Το σπίτι της στο Αιγάλεω όπου έμεινε όταν παντρεύτηκε τον σύζυγο της γέμιζε με πιστούς και τάματα. Για να δικαιολογήσει τον πλούτο της, ίδρυσε ένα γηροκομείο στην Μάνδρα Αττικής. Οι ηλικιωμένοι έπρεπε της αποδίδουν όλη την σύνταξη και την περιουσία τους ώστε να εισαχθούν. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν άθλιες, και όσες προσπάθειες έκαναν κάποιοι να την ξεσκεπάσουν έπεφταν στο κενό. Είχε φροντίσει να συνάπτει κουμπαριές με ισχυρές οικογένειες γύρω από το χώρο της πολιτικής και της δικαιοσύνης.

Μόνιμα αστυνομικοί, πολιτικοί, δικαστές και άνθρωποι της εκκλησίας βρίσκονταν δίπλα της σε κάθε της δημόσια εμφάνιση, επιβάλλοντας σιωπή και κάλυψη ”στις αγαθοεργίες της”. Πιστοί καλλιεργούσαν χωρίς μεροκάματο τα χωράφια που τις είχαν αφήσει οι ηλικιωμένοι μπαίνοντας στο γηροκομείο. Ηλικιωμένοι που ναρκώνονταν για να παραμένουν ήρεμοι, δεμένοι πάνω σε κρεβάτια, χωρίς επαφή με το περιβάλλον, βρώμικοι και υποσιτισμένοι.

Δεν ήταν μόνο η κάλυψη της Δεξιάς αλλά και του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 που κάλυψαν το έργο της. Οι διασυνδέσεις της ήταν τόσο ισχυρές που δεν τολμούσε κανείς να την πειράξει. Κρατούσε στα χέρια της αναγκαίες ψήφους και τα κλειδιά της εξουσίας. Όταν την δεκαετία του ’80, οι δημοσιογράφοι Κώστας Χαρδαβέλλας, Γιάννης Δημαράς και Γιώργος Λιάνης, ξεσκεπάζουν την τεράστια περιουσία της και τα ”ψευτο-θαύματα” καταφέρνουν να ταρακουνήσουν τον κόσμο, αλλά και πάλι εκείνη καταφέρνει να ξεγλιστρήσει.

Από το 1950 μέχρι το 1987 σε κάθε δίκη που πηγαίνει καταφέρνει να αθωωθεί. Σε όλες τις δίκες της δίπλα της στέκεται ο Γιάννης Παπαδογιαννάκης ως συνήγορος υπεράσπισης, ο οποίος θα διατελέσει γραμματέας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης επί  της τελευταίας κυβέρνησης  Ανδρέα Παπανδρέου 1993-1996 και γενικός γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Ποινικού Δικαίου για πολλές δεκαετίες.

Φοβούμενη πως ο κόσμος την δεκαετία του ’90 είναι περισσότερο δύσπιστος απέναντι στις ανοησίες της, αποτραβήχτηκε από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς να σταματήσει την επιχειρηματική της δραστηριότητα. Η περιουσία της συνέχιζε να μεγαλώνει. Μέσα στην δεκαετία από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά χάνει την ικανότητα της ομιλίας και καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Έχοντας μαζέψει και εκθρέψει γύρω της νέα φιντανάκια, όλα αυτά τα χρόνια την χρησιμοποιούσαν ώστε να κρατούν τους πιστούς της σε εγρήγορση.  Τα ελάχιστα μουρμουρητά της ερμηνεύονταν σαν ”νέες προφητείες”, κάθε Κυριακή την πήγαιναν στο παρεκκλήσι του γηροκομείου ώστε να ευλογήσει τους πιστούς, οι οποίοι έριχναν χιλιάδες ευρώ ακόμα.

Σήμερα άφησε την τελευταία της ανάσα και αυτό για το οποίο αναρωτιέμαι είναι: Αν τελικά οι μαρξιστές κάνουμε λάθος και υπάρχει Θεός, εμάς θα μας αναγνωρίσει ως νόμιμη αντιπολίτευση και θα μας την χαρίσει, γιατί υπήρξαμε ”χριστιανοί” εν αγνοία μας. Εκείνη που στο όνομά του εκμεταλλεύτηκε τον ανθρώπινο πόνο και ανάγκη πού θα την τοποθετήσει;