Ήμουν κι εγώ εκεί…

Ήταν 28 Ιούλη 1980. Εγώ ήμουν 22 χρόνων. Ένα χρόνο πιό μεγάλος από τη Σωτηρία.

Εκείνο το πρωί όλη η σπουδάζουσα της ΚΝΕ, είχαμε εξόρμηση στα εργοστάσια, με μια ανακοίνωση που μοιράζαμε στους εργάτες. Από τα γραφεία της ΚΝΕ που μαζευτήκαμε, χωριστήκαμε. Εγώ με το Μαθηματικό ήμουν στη Softex και (αν θυμάμαι καλά) στου Σαρακάκη. Η Πάντειος πήγε στην ΕΤΜΑ και σε κάποιο άλλο. Όλα στο Βοτανικό.

Μεσημέρι. Στις 2 σχόλαγαν οι βάρδιες και περιμέναμε τους εργάτες πεζούς ή σε λεοφωρεία, να τους δώσουμε την ανακοίνωση του ΚΚΕ ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις και την ακρίβεια. Αυτή τη “δουλειά” την είχαμε κάνει πολλές φορές. Επικύνδυνη, γιατί τα αφεντικά πίεζαν τους οδηγούς των πούλμαν να μην “κόβουν” στα σημεία που ήμασταν εμείς (στις πόρτες). Όσοι έφευγαν με τα πόδια, έφευγαν κάτω από το άγριο βλέμμα των χαφιέδων. Για να τους δώσουμε την ανακοίνωση, είχαμε συντρόφους πίσω από τις γωνίες που θα έστριβαν. Όλα πήγαιναν καλά στο δικό μας πόστο. Σχεδόν τελειώναμε.

Τότε κάποιος σύντροφος έφτασε τρέχοντας και μέσα στο έντονο λαχάνιασμά του μας είπε: “Στην ΕΤΜΑ … τώρα … χτυπάνε τους συντρόφους … τρέξτε” …

Τρέξαμε … λαχανιάσαμε … φτάσαμε …και δεν είδαμε κάποια μάχη … είχαν τελειώσει όλα … ένα ασθενοφόρο έφευγε ουρλιάζοντας … οι σύντροφοί μας ήταν καθισμένοι γύρω γύρω με τα πρόσωπα μέσα στα χέρια τους … όλοι έκλαιγαν … και στη μέση της διασταύρωσης αίματα … πολλά αίματα … και λίγα κομμάτια μυαλού … σοκ ζωής …

Ο οδηγός του πούλμαν είχε εντολές από την εργοδοσία: “Να μην πάρουν οι εργάτες προκηρύξεις του ΚΚΕ. Για κανένα λόγο”… Ο οδηγός πάτησε γκάζι κι έστριψε απότομα στη δεξιά στροφή της πόρτας … Εκεί που στεκόταν η Σωτηρία … Τη χτύπησε με το μπρος μέρος του αυτοκινήτου και της πάτησε το κεφάλι με την πίσω ρόδα.

Σε μια δυό ώρες, εκεί στην πόρτα είχε χιλιάδες ανθρώπους, εργάτες, συντρόφους, γείτονες. Διαδήλωση κανονική. Το απόγευμα το σωματείο της ΕΤΜΑ κύρηξε απεργία. Χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές φτάνουν από νωρίς το απόγευμα στον τόπο του εγκλήματος, συγκροτώντας μαχητικές διαδηλώσεις. «Όχι άλλο αίμα για την εργοδοσία». Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, προκειμένου να “προστατευτούν οι εγκαταστάσεις της ΕΤΜΑ”, στις 9 το ίδιο βράδυ, χτυπούν τους συγκεντρωμένους, τραυματίζοντας σοβαρά τέσσερις κοπέλες.

Ατύχημα είπαν μετά τα δικαστήρια . Τι να έλεγαν τα δικαστήρια ;
Τροχαίο είπαν τα ΜΜΕ του κεφαλαίου …
Ηρωίδα είπε ο λαός κι οι εργάτες …
Αθάνατη είπαν οι σύντροφοί της …
Άλλη μια φωτεινή γυναίκα του ΚΚΕ είπε η ιστορία …

Την άλλη μέρα είχαμε πανεξόρμηση Ριζοσπάστη σ’ όλη την Αθήνα. Αλλά … πανεξόρμηση όμως. Στη γωνία Ακαδημίας και Μπενάκη ήμασταν τέσσερεις. Ένας σε κάθε γωνία. Στην επόμενη διασταύρωση άλλοι τέσσερεις. Όλοι κλαίγαμε. Τόσους Ριζοσπάστες δεν έχω ξαναπουλήσει ποτέ. Έπερναν όλοι οι περαστικοί. Είχε κυκλοφορήσει το … νέο.

Κι η κηδεία … Τεράστια διαδήλωση … Συγκίνηση και προβληματισμός … Ιδιαίτερα ανάμεσα στα μέλη της ΚΝΕ της σπουδάζουσας.
Τι είναι ηρωισμός ;
Γιατί η Σωτηρία ;
Γιατί όχι εγώ ;

Τις απαντήσεις τις δίνει η συμμετοχή στο κίνημα.
Ήρωας είναι αυτός που υπηρετεί την ιστορία … Που βαδίζει στα βήματα της αναγκαιότητας … της πραγματικής ελευθερίας …

Αυτή την πατημένη και σκορπισμένη φαιά ουσία δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.

Από τον τοίχο του Μάνου Δούκα