Μήτσος Σαχίνης – Η φωνή της εργατικής τάξης

Σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου του 2004, πέθανε σε ηλικία 84 ετών ο Μήτσος Σαχίνης, ένας κομμουνιστής που συνέδεσε το όνομά του με το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες του στην πόλη της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

Γεννήθηκε το 1920 στην Κωνσταντινούπολη, αλλά έζησε στη Θεσσαλονίκη. Μπήκε στην παραγωγή και το καμίνι της ταξικής πάλης μόλις από τα 14 χρόνια του κι έζησε την εξέγερση του Μάη του 36′ στην πόλη, αλλά και την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Στα χρόνια της Κατοχής, συμμετείχε ενεργά στην ένοπλη δράση του ΕΛΑΣ και έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Το αστικό κράτος τον ανταμείβει με διώξεις, συλλήψεις και φυλακίσεις. Συλλαμβάνεται το 1947 και του επιβάλλεται ποινή δις ισόβια, για να αποφυλακιστεί το 1953 και να συνεχίσει τη δράση του ως μέλος του παράνομου κομματικού μηχανισμού, στέλεχος της ΕΔΑ αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος, ως Πρόεδρος του Συνδικάτου Κατεργασίας Ξύλου Θεσσαλονίκης.

Συλλαμβάνεται δεύτερη φορά από τη χούντα και δικάζεται μαζί με το γιο του Αγάπιο (που είχε αργότερα ανάμειξη στην Αυτοδιοίκηση) κι άλλους κομμουνιστές, στελέχη του ΠΑΜ. Το έκτακτο στρατοδικείο τον καταδικάζει σε ισόβια.

Από τη δίκη των μελών του ΠΑΜ

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αντικαθιστά τη Μίνα Γιάννου και εκλέγεται δυο φορές βουλευτής του ΚΚΕ, καθώς και στην ΚΕ του κόμματος, ενώ παράλληλα είναι αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΑΚ. Το 2000 τιμήθηκε μάλιστα από το ΕΚΘ με το μετάλλιο “Μάης ’36”.

Από την πολιτική κηδεία του Μήτσου Σαχίνη

Έμεινε πιστός στην υπόθεση του κομμουνισμού και το Κόμμα στις δύσκολες στιγμές που όλα τα πλάκωνε η σκλαβιά της αντεπανάστασης. Η ΚΕ του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή της σημείωνε μεταξύ άλλων: “Γνήσιο παιδί της τάξης του, υπηρέτησε με σεμνότητα και αυταπάρνηση μέχρι το τέλος της ζωής του τη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης της Εργατικής Τάξης για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό και τον τόπο μας“.

Η αστείρευτη δημιουργικότητά του είχε και καλλιτεχνική έκφραση, αφού στον ελεύθερο χρόνο του ασχολούνταν με τη ζωγραφική, παίρνοντας τα πρώτα σχετικά μαθήματα στο κολαστήριο της Γιάρου, από το ζωγράφο Ασαντούρ Μπαχαριάν. Τα έργα του ήταν στρατευμένα, αποτυπώνοντας το αδούλωτο φρόνημα της γενιάς του εργαζόμενου λαού.

Ο ίδιος συνήθιζε να χαρίζει τις δημιουργίες του σε φίλους και συντρόφους, λέγοντας πως «Οι προσωπικές μας αγωνίες είναι οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία μας είναι η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της ζωής. Οι άνθρωποι της τάξης μας δεν ξεπερισσεύουνε λεφτά για πίνακες, για αυτό και τους χαρίζω».