Μπάμπης Αγγουράκης – Μέχρι την ύστατη στιγμή στον αγώνα του ΚΚΕ, της εργατικής τάξης και του λαού μας, για το σοσιαλισμό
Σαν σήμερα, στις 12 του Μάη 2014, έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή ο αγωνιστής Μπάμπης Αγγουράκης, στέλεχος του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής και για πολλά χρόνια μέλος της ΚΕ του Κόμματος.
Σαν σήμερα, στις 12 του Μάη 2014, έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή ο αγωνιστής Μπάμπης Αγγουράκης, στέλεχος του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής και για πολλά χρόνια μέλος της ΚΕ του Κόμματος. «Έφυγε» μόλις λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, στις οποίες ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Είχε γεννηθεί στις 19 του Γενάρη 1951.
Δυο μέρες μετά, πραγματοποιήθηκε η πολιτική κηδεία του στο Νεκροταφείο Καισαριανής. Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αποχαιρέτησε τον Μπάμπη Αγγουράκη ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ. Στην ομιλία του σκιαγραφεί την αγωνιστική διαδρομή του αξέχαστου Μπ. Αγγουράκη, που αποτελεί παράδειγμα και παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές αγωνιστών.
Στον αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γ. Μαρίνος ανέφερε:
«Η ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη και συγκίνηση το σ. Μπάμπη Αγγουράκη, στέλεχος του Κόμματος, ευρωβουλευτή και για πολλά χρόνια μέλος της ΚΕ.
Αποχαιρετούμε το σύντροφο Μπάμπη, ο οποίος από τα νεανικά του χρόνια ως στέλεχος της ΚΝΕ μέχρι την ύστατη στιγμή διέθεσε τη ζωή του, τη δράση του στην υπηρεσία του ΚΚΕ για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Ο σύντροφος Μπάμπης Αγγουράκης γεννήθηκε το 1951 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, από γονείς στελέχη του Κόμματος, πολιτικούς πρόσφυγες. Πατέρας του ήταν ο Γιώργος Αγγουράκης (Ψηλορείτης), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1967.
Το 1968 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Το 1973 παίρνει το πτυχίο του μηχανικού συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης. Μέχρι το 1979 οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνταν να επαναπατρίσουν την οικογένειά του. Λίγο πριν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, παίρνει το πτυχίο του διδάκτορα συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, στο οποίο και εργάζεται από το 1973 έως το 1979. Το 1968 οργανώνεται στην ΚΝΕ και αργότερα στο Κόμμα.
Συμμετείχε στα Συντονιστικά της ΚΝΕ και των Φοιτητών στις σοσιαλιστικές χώρες και στη Δυτική Ευρώπη. Εκλέγεται μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στο 1ο, 2ο και 3ο Συνέδριο της Οργάνωσης.
Στην ΚΝΕ δουλεύει στην αρχή στην Ιδεολογική Επιτροπή και στη συνέχεια στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων.
Το 1987 αναλαμβάνει υπεύθυνος του Τμήματος Πληροφορικής και Πολιτικής Ερευνας και Τεχνολογίας του Κόμματος.
Στο 12ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέγεται στην ΚΕ στο 13ο, 14ο, 15ο, 16ο, 17ο και στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος.
Από το 1992, μετά από την αντεπανάσταση, μέχρι το 2009, ήταν επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, παρακολουθώντας στενά την κατάσταση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, με ιδιαίτερη συμβολή στην οργάνωση των Διεθνών Συναντήσεων των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων που ξεκίνησαν από την Αθήνα μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Από το 1997 έως το 2000 ήταν βουλευτής του ΚΚΕ στην Α’ Αθήνας.
Το 2009 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του Κόμματος, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες και ανταποκρίθηκε με ευθύνη στα καθήκοντά του, παρεμβαίνοντας για κάθε λαϊκό πρόβλημα, συνδυάζοντας τις υποχρεώσεις του στην Ευρωβουλή με τη δράση στους χώρους δουλειάς, ενημερώνοντας τους εργαζομένους που τον τίμησαν και τους τίμησε όλα αυτά τα χρόνια.
Με μαχητικότητα πάλεψε και στο Ευρωκοινοβούλιο ενάντια στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, ενάντια στο συμβιβασμό και την ευρωλαγνεία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), πάλεψε ενάντια στον πολιτικό οπορτουνισμό και την απεμπόληση της κομμουνιστικής ταυτότητας από μια σειρά πρώην κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, αγωνίστηκε για τη συνεργασία των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων που έχουν στόχο τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική.
Ηταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) και δούλεψε με μεράκι στο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα μας, αλλά και στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Λατινική Αμερική.
Επέμεινε στο δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, για τη στήριξη Κομμουνιστικών Κομμάτων, αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιμετώπιζαν αντικομμουνιστικές διώξεις, επιθέσεις από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, συνέβαλε μεταξύ άλλων στην καθιέρωση των μπριγάδων αλληλεγγύης στη Νικαράγουα, στήριξε τις μπριγάδες στην Κούβα.
Ο σ. Μπάμπης μελετούσε συστηματικά τη μαρξιστική – λενινιστική κοσμοθεωρία και προσπαθούσε συνεχώς να εμπλουτίζει τις γνώσεις του σε κάθε τομέα που αναλάμβανε.
Ηταν σεμνός, ακούραστος αγωνιστής και πάλευε καθημερινά με πίστη στις αρχές και στην πολιτική του ΚΚΕ, στις αρχές της σοσιαλιστικής επανάστασης, στο δίκιο της εργατικής τάξης, του λαού μας.
Εδωσε το αγωνιστικό του “παρών” στις δύσκολες στιγμές που πέρασε το Κόμμα μας στην αναμέτρηση με όσους έφυγαν και πολέμησαν το ΚΚΕ, πάλεψε μαζί με την πλειοψηφία της ΚΕ ενάντια στο διαλυτικό ρόλο των διασπαστών, την απόπειρα να πλήξουν το Κόμμα μας, διέθεσε τις δυνάμεις του για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ τα δύσκολα εκείνα χρόνια, σε όλη την πορεία μέχρι σήμερα.
Η ΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στη συντρόφισσά του Γεωργία, στα αγαπημένα του παιδιά Ελλη και Γιώργο, στη μητέρα του Ευανθία και σε όλους τους οικείους του, διαβεβαιώνοντας ότι το Κόμμα μας θα είναι κοντά τους.
Σύντροφε Μπάμπη, η ΚΕ του ΚΚΕ, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος σε αποχαιρετούμε με μεγάλη συγκίνηση, με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα που δίνουμε όλα τα χρόνια μαζί.
Αποφασιστικά σε όλες τις μάχες, στις Ευρωεκλογές, στις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές, σε όλους τους αγώνες για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».