«Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους…»

Τα ξημερώματα της 19 του Σεπτέμβρη 1970, στη Γένοβα της Ιταλίας, ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης βρέχει με βενζίνη τα ρούχα του και αυτοπυρπολείται φωνάζοντας Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα – Κάτω η δικτατορία.

Κάποιοι εργαζόμενοι στην καθαριότητα που βλέπουν τη σκηνή τρέχουν να τον βοηθήσουν, μα ο ίδιος προσπαθεί να τους εμποδίσει. Λίγες ώρες αργότερα θα ξεψυχήσει στο νοσοκομείο και το όνομά του θα προστεθεί στον κατάλογο των νεκρών της αμερικανοκίνητης στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας.

Κώστας Γεωργάκης (1948-1970)

Το προηγούμενο βράδυ έγραφε σε γράμμα στον πατέρα του: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο…».

Ο Κώστας Γεωργάκης είχε γεννηθεί στις 23 του Αυγούστου 1948, στην Κέρκυρα. Ο πατέρας του ήταν ράφτης. Ήταν άριστος μαθητής και λίγους μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας πήγε στην Ιταλία για να σπουδάσει. Ήταν μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου και στην Ιταλία όπου βρισκόταν είχε αναπτύξει αντιδικτατορική δράση.

Λίγο καιρό πριν αυτοκτονήσει είχε καταγγείλει ότι πράκτορες της χούντας  είχαν διεισδύσει στις εκεί ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις. Μετά από την καταγγελία του αυτή δεχόταν επιθέσεις από παρακρατικούς, ενώ και η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν απειλές και είχε «προβλήματα» με το δικτατορικό καθεστώς.

Η πράξη του Κώστα Γεωργάκη συγκλόνισε στην Ευρώπη έναν κόσμο που είχε συνειδητοποιήσει ότι στην Ελλάδα «κυβερνούσε» με τα τανκς ένα στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς και έστρεψε τους προβολείς της δημοσιότητας στο κίνημα αντίστασης κατά της χούντας.

Η χούντα έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει μακριά από τον κόσμο στην Ελλάδα την είδηση, που όμως διαδόθηκε από στόμα σε στόμα. Η κηδεία του Κώστα Γεωργάκη έγινε στις 23 του Σεπτέμβρη στη Γένοβα. Και αφού πέρασαν τέσσερις μήνες και καταλάγιασαν οι αντιδράσεις, επιτράπηκε από τη χούντα στην οικογένεια του νεκρού να μεταφέρει τη σορό στον τόπο του.

Στην Κέρκυρα μια πλατεία με το άγαλμα του νεαρού φοιτητή φέρει το όνομά του και μια μαρμάρινη πλάκα θυμίζει την πράξη αντίστασης ενός νέου που θυσίασε τη ζωή του για τη δημοκρατία και για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.