«Ο λόχος μου πολεμάει στην πρώτη γραμμή και δε θέλω να χάσω το πανηγύρι!..»

Αφανείς ήρωες, παιδιά του λαού, που μετά τους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες πολέμησαν με ηρωισμό και αυτοθυσία τους Άγγλους ιμπεριαλιστές και τη ντόπια αντίδραση, γράφοντας με το αίμα τους «νέες λαμπρές σελίδες στην Ιστορία του Μεγάλου Δεκέμβρη». Από την έκδοση της 6ης Αχτίδας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που κυκλοφόρησε το 1945, μικρά αποσπάσματα μεγαλείου και ηρωισμού:

Μονάχα με τον ηρωισμό, την αυτοθυσία και την πρωτοβουλία του λαού και του ΕΛΑΣ πραγματοποιήθηκε αυτή η σταθεροποίηση. «Ουδέν νεώτερον» λένε σε τέτοιες περιπτώσεις τ’ ανακοινωθέντα, άλλα ο λαός μας έδινε καθημερινά καινούργια θύματα. Έγραφε με το αίμα του νέες λαμπρές σελίδες στην Ιστορία του Μεγάλου Δεκέμβρη. Δημιουργούσε ήρωες σαν τον διμοιρίτη Καμπάνταη, γέρο 55 χρονώ, που άρπαξε το τουφέκι για να πολεμήσει τους εχθρούς του λαού δίπλα στον Επον-ελασίτη Γιάννη Αυγερινό, 16 χρονώ που επικεφαλής στοιχείου τραυματιοφορέων μάζευε τραυματίες από τη νεκρή ζώνη αψηφώντας τον εχθρό και που έπεσε σαν ήρωας στις 9 του Δεκέμβρη.

Σαν τον Μ. Χατζηστέλιο, 50 χρονώ, που τραυματίστηκε βαριά θερίζοντας με το πολυβόλο τον εχθρό. Σαν το αητόπουλο, τον αξέχαστο Τσιμινή, 12 χρονώ, που σκοτώθηκε την ώρα πού μετάφερνε πολεμοφόδια.

Την  18χρονη, ελασίτισσα από την Κοκκινιά που τραυματίστηκε βαριά ενώ μετάφερνε φαΐ στους μαχητές της πρώτης γραμμής και σκοτώθηκε μπροστά στα πόδια τους.

Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ηρωικές γυναίκες της Καισαριανής που με κίνδυνο της ζωής τους πηγαίνανε φαΐ στα σπίτια της «νεκρής ζώνης» για να μη πεθάνουν από την πείνα.

Την Ντίνα Κουΐμουλή, 16 χρονώ, που πήρε έγγραφα από το σταθμό διοίκησης ενός λόχου της Ορεινής και περνώντας τη γραμμή του μετώπου τα παράδωσε στον ΕΛΑΣ.

Το γέρο – Βούγια που τραυματισμένος κουβαλούσε πέτρες για οχυρωματικά.

Τις 9 γυναίκες που το δραματικό βράδυ της 7ης του Δεκέμβρη, μετάφεραν τα πυρομαχικά από τον Αη Γιάννη περνώντας μπροστά από τα πολυβόλα του εχθρού.

Τη Βαλασία Φωτιάδη που μάζευε κάθε βράδυ τους νεκρούς από την πρώτη γραμμή.

Τη μάνα του Γιώργου Μουστάκη που αντικρύζοντας το πτώμα του παιδιού της είπε: «Πάει για τον Αγώνα. Χαλάλι…»

Θα μπορούσε κανένας να γράψει τόμους ολόκληρους εξιστορώντας τους ηρωισμούς του λαού. Εδώ αναφέρουμε μονάχα μερικά παραδείγματα.

Αλλά θα ήταν άδικο να γυρίσουμε αυτή τη λαμπρή σελίδα του έπους της Καισαριανής χωρίς ν’ αναφέρουμε τον καπετάνιο του 3ου Λόχου, τον Κουβά, 50 χρονώ, που πολέμησε σαν ήρωας και σήμερα σαπίζει στα φασιστικά κάτεργα.

Τον Λογοθέτη Μαύρο του Προτύπου που με λίγα παλληκάρια πέρασε τις γραμμές του εχθρού και κατέλαβε τη βίλλα Βασιλειάδη.

Την ηρωίδα Ευτυχία Μορίκη, τη «Μάνα» του ΕΛΑΣ, πού όταν σκοτώθηκε ο σκοπευτής και ο προμηθευτής ενός πολυβόλου αντικατάστησε και τους δυο και τσάκισε κυριολεκτικά τους Ριμινίτες, και όταν δέχτηκε οχτώ τραύματα από όλμο μεταφέρθηκε με τη βία στο νοσοκομείο.

Τη σύνδεσμο επονίτισσα Βαγγελίτσα που σκοτώθηκε την ώρα που μετέφερε διαταγές.

Τη Τζανετή που χτίζοντας οχυρωματικά στην πρώτη γραμμή τραυματίσθηκε βαριά στο λαιμό και προσπαθούσε να κρύψει τον τραυματισμό της για να μην εγκαταλείψει τη μάχη.

***

(…) Οι 100 χωροφύλακες της φρουράς είχαν εξοπλίσει και τους φυλακισμένους προδότες και η μάχη πήρε μεγάλη σκληρότητα. Αφού έπεσαν τα οχυρωμένα φυλάκια η μάχη εξακολούθησε μέσα στα παραπήγματα ακόμα και στα κρατητήρια. Το πρωί όμως κάθε αντίσταση είχε πάψει κι ο ΕΛΑΣ εγκατέστησε φρουρά. Οι Σκόμπυδες από την Ακρόπολη άρχισαν να χτυπάνε τα παραπήγματα και την οδό Βουλιαγμένης μεν καταιγιστικά πυρά. Οι ελασίτες καλύφθηκαν όπως-όπως και περίμεναν να πάψει η μπόρα. Τότε φτάνει μέσα από την κόλαση ένας σύνδεσμος. Δεν ήρθε έρποντας μέσα από τα χωράφια. Ήρθε καβάλα στο ποδήλατο από την οδό Βουλιαγμένης και ήταν 13 χρονώ. «Συναγωνιστές, σύνδεσμος!» φωνάζει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Οι ελασίτες καμαρώνουν το αητόπουλο και το ταράζουν στις ερωτήσεις. «Μη με ρωτάτε άλλα γιατί ο λόχος μου πολεμάει στη πρώτη γραμμή και δε θέλω να χάσω το πανηγύρι!» Κι έφυγε όπως ήρθε. Καβάλα στο ποδήλατο ενώ γύρω του χαλούσε ο κόσμος…