Ο «μονόλογος» ενός μακελάρη βασιλιά

Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην  γεννήθηκε στις 30 του Νοέμβρη 1835 και έφυγε από τη ζωή στις 21 του Απρίλη 1910. Tο πραγματικό του όνομα ήταν Σάμουελ Λάνγκχορν Κλέμενς. Είναι μεταξύ άλλων ο συγγραφέας των πασίγνωστων και πολυμεταφρασμένων  μυθιστορημάτων «Οι Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ» και «Οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν» που έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια παιδιά και νέους σε όλο τον κόσμο, ενώ εκτός από μυθιστορήματα έχει γράψει επίσης ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και αυτοβιογραφικά έργα.

Μαρκ Τουαίην (1835-1910)

Στο βιβλίο του «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» ο Τουαίην αποκαλύπτει τις φρικαλεότητες των Βέλγων αποίκων στο Αφρικανικό Κονγκό. Το Κονγκό ήταν ατομική ιδιοκτησία του βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδου του Β΄ (Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ), μέχρι το 1908. Με διαταγές του ίδιου ακρωτηριάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι… επειδή δεν ήταν παραγωγικοί στη δουλειά τους (!), ενώ συνολικά τα θύματά του υπολογίζονται περίπου στα 10.000.000.

Σε διάφορα κεντρικά σημεία των Βρυξελλών, της πρωτεύουσας του Βελγίου δεσπόζουν αγάλματα και μεγαλοπρεπείς ανδριάντες του Λεοπόλδου. Οι Βρυξέλλες, εκτός από πρωτεύουσα του Βελγίου θεωρείται επίσης πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επονομαζόμενη «καρδιά» της Ευρώπης.

Πριν διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρκ Τουαίην, ο οποίος παρεμπιπτόντως γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Λεοπόλδο και πέθανε έναν χρόνο μετά από αυτόν, ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τον μακελάρη εστεμμένο, που βρήκαμε σε ένα παλαιότερο άρθρο της Λιάνας Κανέλλη στον Ριζοσπάστη (26-27/3/2016):

Ο μακελάρης βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος Β΄ (1835-1909)

«Η «καρδιά», λοιπόν, αυτή η τεχνητή της ΕΕ μπορεί να γίνει συμβολικά αντικείμενο «ανατομίας», έξω απ’ τα τετριμμένα των μεγαλοστομιών του εντυπωσιασμού και των αναλύσεων για χρήσιμους ηλίθιους καταναλωτές. Μια πρόχειρη ματιά στο βίο του βασιλιά του Βελγίου Λουδοβίκου του Β’, με τα μάτια όχι του κομμουνιστή, αλλά του πατέρα του Τομ Σόγιερ, Μαρκ Τουαίην , φτάνει. Το Αφρικανικό Κονγκό ήταν ατομική, ναι ατομική, ιδιοκτησία του Βέλγου βασιλιά έως το 1908! Σ’ αυτόν τον τόπο, 76 φορές μεγαλύτερο από το Βέλγιο, ο χριστιανός άναξ ακρωτηρίαζε χιλιάδες ιθαγενείς κάθε μέρα, γιατί δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί στη δουλειά τους!

Ο αριθμός των ακρωτηριασμένων μελών των σκλάβων του Ευρωπαίου γαλαζοαίματου ήταν μια εποχή και μετρικό σύστημα «επιτυχίας» διακυβέρνησης. Οι φρικαλεότητες έγιναν γνωστές στη Δύση, από ιεραπόστολους, διπλωμάτες, και κραυγή την πένα του Τουαίην. Το 1908, ο βασιλιάς χάρισε το Κονγκό στο Βέλγιο. Στην κηδεία του ένα χρόνο μετά, εκδηλώθηκε πρωτοφανές μίσος για τα εγκλήματά του.

Ο Βέλγος καταχτητής επιδεικνύοντας το ακρωτηριασμένο χέρι ενός παιδιού στο Κονγκό. Μοιάζει τόσο περήαφανος για το «έργο» του…

Σήμερα στις βικιπαίδιες θα τον βρείτε όπως θέλει να τον θυμάται η ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία: Βασιλιά – οικοδομητή! Γιατί έκαμε πολλά δημόσια έργα στο Βέλγιο με τα λεφτά του Κονγκό, με τα δέκα εκατομμύρια βασανισθέντες και δολοφονηθέντες κατοίκους δούλους του… Ακόμα και στο Κονγκό, οι ντόπιοι συνεργάτες των αποικιοκρατών λέγαν και λένε πως παρά τις φρικαλεότητες έβαλε την… Αφρική στο σύγχρονο κόσμο. Ο βελγικός σιδηρόδρομος είναι «έργο» του κογκολέζικου καουτσούκ, την εκμετάλλευση του οποίου ο Λεοπόλδος είχε αναθέσει σε ιδιωτικές εταιρείες υπεργολαβικές της δικής του, με τον όρο να του τον φτιάξουν, αν ήθελαν να είναι συνεταίροι…»

Ομαδικοί απαγχονισμοί στο Κονγκό. Βέλγοι μακελάρηδες καταχτητές ποζάρουν μπροστά στα θύματά τους

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρκ Τουαίην «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου», που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θεμέλιο» το 1966 σε μετάφραση των Παύλου Αβραμέα και Γιάννη Σιμόπουλου (το δανειστήκαμε από εδώ):

«Λένε πως επιβάλλω απίστευτα βαρείς φόρους στους ιθαγενείς, φόρους που είναι καθαρή κλεψιά, φόρους που πρέπει να πληρώσουν μαζεύοντας καουτσούκ κάτω από σκληρές και όλο σκληρότερες συνθήκες, παράγοντας και παρέχοντας δωρεάν είδη διατροφής –και που στο τέλος, άμα δεν μπορούνε πια να εκπληρώσουν το χρέος τους από πείνα, αρρώστια, απελπισία, ασταμάτητη και εξουθενωτική δουλειά χωρίς ξεκούραση, και εγκαταλείπουνε τα σπίτια τους και φεύγουνε στα δάση για να ξεφύγουνε την τιμωρία, τότε οι μαύροι μου στρατιώτες, φερμένοι από εχθρικές φυλές, παρακινούμενοι και καθοδηγούμενοι από τους Βέλγους μου, τους κυνηγάνε και τους σφάζουνε και καίνε τα χωριά τους, κρατώντας για λογαριασμό τους μερικά κορίτσια.

Η επέλαση της πολιτισμένης Ευρώπης στο Κονγκό. Ακρωτηριασμένα μικρά παιδιά. Προφανώς τιμωρήθηκαν επειδή δεν πρόσφεραν όσα μπορούσαν και όφειλαν στην ανάπτυξη της βελγικής οικονομίας κατά τον προπερασμένο αιώνα…

Ξόδεψα περισσότερα χρήματα για την τέχνη από κάθε άλλο μονάρχη του καιρού μου και το ξέρουνε. Μήπως μιλάνε γι’ αυτό, μήπως το λένε; Όχι δεν το λένε. Προτιμάνε να μετατρέπουνε τις αφηρημένες “φρικαλέες στατιστικές” όπως τις ονομάζουνε σε χειροπιαστά παραδείγματα που σκοπός τους είναι να κάνουνε τον κοσμάκη να φρίττει και να τον προκαταλάβουνε εναντίον μου. Σημειώνουνε πως “αν το αθώο αίμα που χύθηκε στο κράτος Κονγκό από τον βασιλιά Λεοπόλδο έμπαινε σε κουβάδες και οι κουβάδες μπαίνανε ο ένας πλάϊ στον άλλο θα πιάνανε 2.000 μίλια σε ευθεία. Αν οι σκελετοί αυτών των δέκα εκατομμυρίων νεκρών που πεθάνανε απ’ την πείνα και σφαχτήκανε μπορούσανε να σηκωθούνε και να βασίζουνε σε μια γραμμή θα χρειαζόντουσαν επτά μήνες και τέσσερεις μέρες για να περάσουνε από ένα ορισμένο σημείο Αν γινόντουσαν όλοι ένα σώμα θα πιάνανε πιο πολύ τόπο απ’ ό,τι καλύπτουν ο Άγιος Λουδοβίκος, η Διεθνής Έκθεση και τα γύρω. Αν χτυπάγανε όλοι μαζί παλαμάκια με τα κοκκαλιάρικα χέρια τους, ο φοβερός χτύπος θα ακουγόταν μέχρι…” Να πάρει ο διάβολος με κουράζουν! Και κάνουν τους ίδιους ακροβατισμούς με τα λεφτά που έβγαλα, διυλίζοντας αυτό το αίμα, και τα ‘βαλα στην τσέπη μου. Τα βάζουνε σε σωρούς και φτάνουν τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα’ απλώνουν στη Σαχάρα και την σκεπάζει, τ’ απλώνουν στον ουρανό και από την σκιά που ρίχνουνε σουρουπώνει η γη. Και τα δάκρυα που προξένησα, τις καρδιές που ράγισα –ω τίποτα δεν μπορεί να τους πείσει ν’ αφήσουν τους νεκρούς ήσυχους!»   

Ο Λεοπόλδος ο Β΄ του Βελγίου δεν ήταν ο μόνος μακελάρης βασιλιάς. Τα βασίλεια χτίστηκαν και απόχτησαν τη δύναμή τους με το αίμα και πάνω σε βουνά από κόκαλα καταπιεσμένων σκλάβων. Πίσω από τη λάμψη του χρυσού, στα σαλόνια της «καρδιάς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρύβεται η σκουριά της πιο στυγνής και βάρβαρης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό δηλαδή που ανέδειξε ο Μαρκ Τουαίην στο βιβλίο του «Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου» και που εξηγεί και τον παραφρασμένο τίτλο αυτού του σημειώματος.