Πλήρης ημερών “έφυγε” και κηδεύτηκε ο Καπετάν-Χείμαρρος, από τους τελευταίους αξιωματικούς του ΔΣΕ

Πλήρης ημερών, σε ηλικία 103 ετών, έφυγε ο Βασίλης Γκανάτσιος, που έγινε γνωστός ως Καπετάν-Χείμαρρος στο βουνό, στην ένοπλη αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και το δεύτερο αντάρτικο στο ΔΣΕ. Ο Καπετάν-Χείμαρρος ήταν ίσως ο τελευταίος αξιωματικός του ΔΣΕ που βρισκόταν στη ζωή.

Γεννήθηκε στη Ζιάκα Γρεβενών. Έγινε δάσκαλος στη Σαμαρίνα και επιστρατεύτηκε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, όπου πολέμησε και τιμήθηκε με αριστείο ανδρείας. Αμέσως μετά την κατάκτηση της χώρας από τους ναζί, συγκροτεί με συγχωριανούς του Απελευθερωτική Επιτροπή Αγώνα και το επόμενο διάστημα εντάσσεται στο ΕΑΜ. Παίρνει μέρος στη μάχη ενάντια στους Ιταλούς, ανέλαβε διοικητής στο αρχηγείο Γρεβενών, καπετάνιος στο αρχηγείο Πίνδου και καπετάνιος του 27ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που δίνει την τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ στην ηπειρωτική Ελλάδα, ενάντια στις στρατιές των Γερμανών που υποχωρούσαν. Η ΠΕΕΑ του απένειμε το βαθμό του ταγματάρχη.

Μετά τη Βάρκιζα κατέφυγε στο στρατόπεδο του Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία, κι είχε ενεργό ανάμειξη στα γεγονότα με τα οποία συνέδεσε το όνομά του το Μπούλκες. Όταν ξεκίνησε η ένοπλη δράση του ΔΣΕ, ο Καπετάν-Χείμαρρος επέστρεψε στην Ελλάδα, ως διοικητής του υπαρχηγείου στο Βίτσι και πέτυχε τον ελιγμό της Ηπείρουμ που ανέτρεψε το σχέδιο “Τέρμινους” του “Εθνικού Στρατού”. Το 1948 ήταν διοικητής του Αρχηγείου Δ. Μακεδονίας, συμμετέχοντας στη μεγάλη μάχη του Γράμμου, που ανέτρεψε το σχέδιο “Κορωνίς”. Μετά τον ελιγμό στο Βίτσι, μετακινήθηκε στο Καϊμακτσαλάν κι από εκεί στη Θράκη ως διοικητής της μεραρχίας του ΔΣΕ, ενώ του απονεμήθηκε κι ο βαθμός του υποστράτηγου. Μετά την ήττα στο Γράμμο, παρέμεινε στην περιοχή ως επικεφαλής αντάρτικων ομάδων, που είχαν περιορισμένη δράση ως το Φθινόπωρο του 50′.

Στα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς, ανέπτυξε φραξιονιστική δράση, ήρθε σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία για να επιστρέψει στην πόλη μετά τα γεγονότα της Τασκένδης, που ήταν το προοίμιο της εσωκομματικής κρίσης, της καθαίρεσης και της διαγραφής του Νίκου Ζαχαριάδη και πολλών κομματικών μελών. Σπούδασε μηχανικός, γύρισε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 80′ κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, μένοντας σχετικά αποστασιοποιημένος από τα πολιτικά δρώμενα. Έγραψε ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του από τα χρόνια που ήταν στο αντάρτικο, ενώ πριν από τρία χρόνια έγινε μια εκδήλωση προς τιμήν του, για τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων του.

Από αυτήν την τελευταία βρίσκουμε μερικά αποσπάσματα, που δείχνει πόσο είχε αποστασιοποιηθεί από εκείνα τα χρόνια του στο ΚΚΕ και το βουνό, αφού τηρεί ουσιαστικά ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις, ενώ παρουσιάζει τους μαχητές του ΕΑΜ να αγωνίζονται για τους σκοπούς της… Γαλλικής Επανάστασης.

«Δυστυχώς η σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας και ιδιαίτερα η πιο κρίσιμη δεκαετία του 1940 έχει μεθοδικά και συστηματικά κακοποιηθεί από τις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις. (…) Όταν οι πολιτικοί παράγοντες, πολιτικάντηδες και διάφορες πολιτικές φατρίες αγωνίζονται για την κατάκτηση της εξουσίας σε κρίσιμες συνθήκες όπως π.χ. το 1944 – 1945 ψεύδονται ασύστολα, ξεδιάντροπα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Παραφορτώνουν την ιστορία και τη συσκοτίζουν με ψέματα, συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις των γεγονότων».

«Οι ιδέες της ισότητας, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης τις οποίες οι διάφορες πολιτικές παρατάξεις αναγνωρίζουν ή και διακηρύττουν ακόμη στα λόγια, στις ομιλίες, στις υποσχέσεις  προς τις λαϊκές μάζες και τις οποίες καταπατούν με τον πλέον ωμό και βάναυσο τρόπο στην πράξη, είναι ιδέες οι οποίες εμπνέουν τους αγωνιστές που μάχονται για την κοινωνική πρόοδο, την ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Για αυτές ακριβώς τις ιδέες, όπως τις παρουσίασε στο βιβλίο του ο αείμνηστος παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός αγωνίζονταν και πολεμούσαν οι μαχητές του ΕΑΜ».