Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Οικτείρω την μωρίαν σας, την αθλιότητά σας και την ανοησίαν σας και τα κινήματά σας…»
Σαν σήμερα, έφυγε από τη ζωή ο οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 και Φιλικός, Γιάννης Μακρυγιάννης.
“Ενταύθα συνηθρίσθητε νεκρόν τάχα ή ζώντα
δια να με συλλάβετε, ω πουλημένα όντα
Νευρόσπαστα, τυραννικά, ξενοκρατίας κλάδοι
το Έθνος εφαντάσθητε να στείλετε στον Άδη.
Οικτείρω την μωρίαν σας, την αθλιότητά σας
και την ανοησίαν σας και τα κινήματά σας.”
Στρατηγός Μακρυγιάννης στο –Γ. Κορδάτος: “Η Λαϊκή Μούσα για τους αγώνες του Στρατηγού Μακρυγιάννη”– (βλ. πιο κάτω)
Σαν σήμερα, στις 27 του Απρίλη 1864, έφυγε από τη ζωή ο οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 και Φιλικός, Γιάννης Μακρυγιάννης.
Μετά την Επανάσταση, ο Μακρυγιάννης μαχόταν για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των λαϊκών τάξεων. Μετείχε στο κίνημα της 3ης του Σεπτέμβρη του 1843 που απαιτούσε την κατάργηση της απόλυτης μοναρχίας με την υιοθέτηση Συντάγματος.
Το 1851 πιάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία για συνωμοσία κατά του βασιλιά. Έμεινε στη φυλακή δυο χρόνια για να αποφυλακιστεί το 1854, με την υγεία του τσακισμένη από τις κακουχίες και τη βαναυσότητα της φυλακής.
Απομονωμένος στο σπίτι του, κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός (η συνοικία αυτή φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του- «Μακρυγιάννη»), και λίγες μέρες μετά την προαγωγή του από την τότε κυβέρνηση στο βαθμό του αντιστράτηγου, ο Μακρυγιάννης πέθανε.
Γράφει, μεταξύ άλλων, η Έλλη Αλεξίου στον «επίλογο» της εκτενούς εισαγωγής της στα τρίτομα «Άπαντα Μακρυγιάννη» (Ιστορικές Εκδόσεις 1821):
“Όταν ο τωρινός Έλληνας, που θυσιάστηκε χτυπώντας τον κατακτητή χωρίς αναγνώριση, διαβάζει τούτη την περικοπή: «… με την βοήθειαν του Θεού… οι ξυπόλυτοι και οι γεωργοί πήραν τα ντιμισκιά σπαθιά των Τούρκων και τα φλωροκαπνισμένα τους ντουφέκια. Οι ανθρωποφάγοι φτόνηοαν αυτό, και μάς έσπειραν την αρετή τους: διχόνοια, φατρία, κατασκοπεία… κι έφκιασαν την πατρίδα μας παλιόψαθα με τα φώτα του Φαναργιού (εννοεί το Μαυροκορδάτο), με την αρετή της Κεφαλονιάς (εννοεί τον Ανδρέα Μεταξά), με τον μαθητή του Αλή πασά (εννοεί τον Ιωάννη Κωλέτη), με τον μέγα φιλόσοφον των Κορφών (εννοεί τον Ιωάν. Καποδίστρια)… Γενναίοι προπατέρες Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή, Αριστείδη, Λεωνίδα κι επίλοιποι γενναίοι άντρες, μην περηφανεύεστε όπου κάμετε τόσα μεγάλα και γενναία κατορθώματα και σας εγκωμιάζουν όλος ο κόσμος… να είχετε πολιτικόν τον Μαυροκορδάτον, να είχετε τον Κωλέτη, να είχετε τον Ζαΐμη, τον Μεταξά κι άλλους τοιούτους να θέλουν άλλος Αγγλία, άλλος Γαλλία, άλλος την Ρουσία, άλλος την Αούστρια κι άλλος τη Μπαυαρία, και να κάνουν χιλιάδες αντενέργειες και συχνούς εμφύλιους πόλεμους…».
Ποια η ανάγκη να γυρεύει ο λαός κείμενα τωρινά; Ό,τι θέλει, ό,τι είναι ανάγκη σήμερο να ειπωθεί, να καταγγελθεί, να αλλάξει…, ό,τι υποδείξεις είναι να γίνουν, για να ανοίξουν τα μάτια των κοιμισμένων…Όλα τα διαβάζει σήμερο ο λαός και αφυπνίζεται στις σελίδες του Μακρυγιάννη.”
Ολόκληρο εδώ:
Δείτε ακόμα:
Γ. Κορδάτος: “Η Λαϊκή Μούσα για τους αγώνες του Στρατηγού Μακρυγιάννη”
Να έχουν σύνταγμα ή να μην έχουν; – Η επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη και το σύνταγμα του 1844
