«Θα μπείτε μέσα μόνο αν περάσετε πάνω απ’ το πτώμα μου!»

Είναι φοβερά δύσκολο να περιγράψεις για έναν άνθρωπο-σύμβολο τις όποιες πράξεις ή δραστηριότητές του. Γιατί ο Νίκος Μπελογιάννης δεν είναι απλώς ο ηρωικός εκείνος αγωνιστής που σφράγισε με το θάνατό του την αγωνιστική και αταλάντευτη πορεία της πάλης και της θυσίας. Είναι το σύμβολο του κομμουνιστή-αγωνιστή, του ανειρήνευτου μαχητή της λευτεριάς, του αισιόδοξου οραματιστή του καινούργιου σοσιαλιστικού κόσμου. Είναι ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Και πιο σωστά: ο άνθρωπος με το χαμόγελο.

Το παρακάτω περιστατικό, δείχνει ανάγλυφα το ψυχικό του μεγαλείο, την ηρωική υπεράσπιση της ιδεολογίας του και των λαϊκών συμφερόντων.

Στην Πάτρα μετά τη Βάρκιζα. Η αντίδραση οργιάζει. Στρατός, αστυνομία, δικαστήρια, όλος ο συρφετός του δοσιλογισμού, ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των γερμανών, μαυραγορίτες, «βαρυπενθούσες χήρες» και «αγανακτισμένοι πολίτες» με λυσσαλέο μίσος προσπαθούν να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα, να εξοντώσουν τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Και πρώτα-πρώτα ρίχνονται να καταστρέψουν τους φάρους της αλήθειας, τις αντιστασιακές και προοδευτικές εφημερίδες που κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα της λευτεριάς. Επιθέσεις στους δρόμους, σκίσιμο και κάψιμο των εφημερίδων, προπηλακισμοί, συλλήψεις και τραυματισμοί δημοκρατικών δημοσιογραφικών στελεχών. Και αφού αυτά δεν έπιαναν, κανιβαλικές επιδρομές στα γραφεία των λαϊκών εφημερίδων.

Τέτοια ακριβώς επίθεση γίνεται και στα γραφεία του «Λεύτερου Μοριά» και της «Ελεύθερης Αχαΐας». Εκεί βρίσκεται και ο υπεύθυνος της όλης δουλειάς Νίκος Μπελογιάννης.

Καταφτάνουν οι ορδές των δοσιλόγων και των «αγανακτισμένων πολιτών» πλαισιωμένοι με αστυνομικούς. Παραβιάζουν την κάτω είσοδο και φτάνουν στα γραφεία της Συντακτικής Επιτροπής. Οι συντάκτες και το άλλο προσωπικό μ’ επικεφαλής τον Νίκο ακούνε τις άναρθρες κραυγές μα δεν ανοίγουν την πόρτα. Τότε αναλαβαίνει η αστυνομία να κλείσει «νομοτύπως» τις εφημερίδες. Οι αστυνομικοί δηλώνουν απ’ έξω την ταυτότητά τους και ζητάνε τον υπεύθυνο για να του ανακοινώσουν την απόφαση κλεισίματος των εφημερίδος.

Ανοίγει η πόρτα και βγαίνει στητός και αγέρωχος ο Νίκος χωρίς ν’ αφήσει να μπουν οι αστυνομικοί και οι δοσίλογοι μέσα για να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, όπως σχεδίαζαν. Ο δοσιλογικός όχλος ωρύεται. Ο Νίκος ανένδοτος. Μερικοί δοσίλογοι κινούνται απειλητικά. Εκείνος ατάραχος, επιβλητικός, στηρίζεται γερά στα πόδια του, πιάνει με τα δυο του χέρια την ανοιγμένη πόρτα και τους πετάει κατάμουτρα:

«Θα μπείτε μέσα μόνο αν περάσετε πάνω απ’ το πτώμα μου!»

Πίσω του οι άλλοι συντάκτες έδειχναν πως ήταν κι αυτοί αποφασισμένοι να τα παίξουν όλα για όλα.

Οι δοσίλογοι, παρέα με τους αστυνομικούς, ξεστομίζοντας βρισιές και απειλές, δεν αποφάσισαν να προχωρήσουν σε ανοιχτό έγκλημα. Αφού ξέσπασαν σε καινούργιες βωμολοχίες, έφυγαν νικημένοι από μια χούφτα αγωνιστές.

Νικημένοι απ’ τον αξέχαστο Νίκο Μπελογιάννη.

Από το βιβλίο του Θόδωρου Λιακόπουλου (Πορφύρη) «Ο αγώνας θέλει κέφι», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988
*Στη φωτογραφία ο Νίκος Μπελογιάννης στην Ασφάλεια, μετά τη σύλληψή του