Το τέρας της Φρανκονίας

Σε προηγούμενο κείμενό μου («Η Άννα Ρατ στη Νυρεμβέργη των τεράτων»), είχα ακροθιγώς αναφερθεί στον Γιούλιους Στράιχερ, που έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως «Το τέρας της Φρανκονίας» και που χρημάτισε ανώτατος διοικητής  («γκαουλάιτερ») της Νυρεμβέργης και των ναζιστικών της τεράτων. Εκείνο που μ’ ενδιέφερε ήταν να περιγράψω τα μαρτύρια μιας κοπέλας, της Άννας Ρατ, από τους ναζί της Νυρεμβέργης, επειδή είχε αγαπήσει έναν Εβραίο.

Για τον Γιούλιους Στράιχερ έγραψε πρώτος, ως πολιτικός απόγονος και θαυμαστής των ναζί εγκληματιών, ο υμνωδός τους Χρήστος Παππάς, ο γνωστός κοινοβουλευτικός και ιδεολογικός εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής. Ο εθνοπατέρας αυτός έγραψε κάποτε για τους ναζί Εγκληματίες συλλήβδην ένα άρθρο με τίτλο «16 Οκτωβρίου 1946»:

«Το παρόν άρθρο που αναφέρεται σ’ αυτούς που έδρασαν σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη εποχή, που έζησαν τις μικρές και μεγάλες χαρές και λύπες της ζωής, που οραματίστηκαν και πίστεψαν σε κάτι καινούριο και μεγάλο και τελικά δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο, δηλαδή το καθήκον να υπερασπιστούν την Πατρίδα τους, ας είναι ένα μνημόσυνο Αγάπης και Προσευχής για την ψυχική τους ανέλιξη και τελειοποίηση».

Οι ναζί, λοιπόν, «έδρασαν σε μια άλλη χώρα»… Στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες που επιτέθηκαν και βομβάρδισαν, αυτοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν έδρασαν, δεν έσφαξαν, δεν εκτέλεσαν και δεν έκαψαν τίποτε, ποτέ και κανέναν.  «Τελικά δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο, δηλαδή το καθήκον να υπερασπιστούν την Πατρίδα τους»… Και για να υπερασπιστούν την ναζιστική τους πατρίδα ήρθαν κι έσφαξαν τον ελληνικό λαό και τους αγωνιστές του και έφτασαν ως τη Σοβιετική Ένωση για να εξαφανίσουν τον κομμουνισμό, όπως είχαν προσπαθήσει οι δυτικές καπιταλιστικές χώρες στα χρόνια της ρωσικής επανάστασης. Κι αντί, λοιπόν, να τελεστεί μνημόσυνο για τα εκατομμύρια θύματα των λαών, οι έλληνες ναζί κάνουν «μνημόσυνο Αγάπης» και προσεύχονται χριστιανικώς και με ευλάβεια για την ψυχή των πολιτικών τους προγόνων και σφαγέων του ελληνικού λαού.

Κάποια στιγμή ο ευσεβής αυτός χριστιανός της Χρυσής Αυγής έγραψε και δημοσίευσε κάποιο άλλο αγιογραφικό άρθρο, το οποίο αφιέρωσε σε έναν από τους ήρωες του ναζισμού που καταδικάστηκαν «αδίκως» στη Νυρεμβέργη: στο Γιούλιους (ή «Ιούλιο», όπως προτιμάει να τον εξελληνίζει) Στράιχερ, τον φαλακρό παιδόφιλο της παραπάνω εικόνας αυτού του κειμένου. Ίσως του έχει ιδιαίτερη αδυναμία, επειδή (όπως έγραψε ο Παππάς), ο Στράιχερ ήταν ο μόνος από τους ήρωες (του Παππά) που μπήκε στον τόπο εκτελέσεων φωνάζοντας «Χάιλ Χίτλερ», για ν’ αποδείξει περίτρανα ότι «ένας αυνάνας κουβαλάει τη συνήθεια της πεοκρουσίας ως τον τάφο»… Δεν είμαι βέβαιος, αλλά η πράξη αυτή καθώς και το φιζίκ αυτού του μαλακρού τύπου που αποπνέει παθολογική ιδιωτεία μακρόθεν προκάλεσε μάλλον την περιέργεια των συμμάχων να μετρήσουν τον δείκτη νοημοσύνης του. Και ―ω, τι έκπληξη!― ανακάλυψαν ότι o ήρωας των χρυσαυγιτών Γιούλιους είχε μυαλό ουρακοτάγκου (συγγνώμη ουρακοτάγκοι!) και δη λοβοτομημένου σαν τον «Εγέρθητου!» Αυτό, όμως, το διανοητικό επίπεδο δεν τον εμπόδισε καθόλου (ίσα ίσα, το αντίθετο!) να αναδειχτεί σε ήρωα που παρασημοφορήθηκε με το σιδηρούν σταυρό, αποδεικνύοντας ότι στους ιμπεριαλιστικούς, ναζιστικούς και φασιστικούς στρατούς, καθώς και στις αστικές παραφυάδες τους παρασημοφορούνται κατεξοχήν οι υψίστου βαθμού ανθυπόβλακες σαν τον Στράιχερ· εξού και η αποφθεγματική άποψή μου: «οι έσχατοι των αποσκάτων μέγιστοι των ναζί».

Ο βαθμός της ιδιωτείας του Στράιχερ, δηλαδή η βαριά μορφή ηλιθιότητάς του, ενώ δεν εμπόδισε τον ίδιο να καταλάβει θέση στην ηγεσία των ναζί (μήπως αυτό εμπόδισε ποτέ κανέναν αστό ή ναζιστοφασίστα να γίνει βουλευτής ή αρχηγός κόμματος ή δικτάτορας;), αποτέλεσε πρόβλημα για εκείνους που ανέλαβαν να τον δικάσουν, επειδή «ο παθολογικά ηλίθιος δε φέρει καμία ποινική ευθύνη». Οπότε, το έλυσαν με το να ανακοινώσουν ψευδώς ως αποτέλεσμα των μετρήσεων ότι ο δείκτης νοημοσύνης του Γιούλιους Στράιχερ ήταν 102, όπως μας πληροφορεί η Encyclopedia Britannica (λήμμα “Julius Streicher”), αντί του ορθού των 50 βαθμών παρακάτω. [Σημειωτέον ότι «ένα παιδί 10 ετών με τις νοητικές ικανότητες του μέσου δεκατριάχρονου έχει IQ 130», όπως αναφέρει σ’ ένα παράδειγμά της η ελληνική Βικιπαίδεια.] Έτσι, όσον αφορά τον Στράιχερ, σωστά διαμαρτύρεται ο Παππάς ότι στη δίκη της Νυρεμβέργης διαπράχθηκε αδικία. Ας δούμε, όμως, πόσο γλαφυρά φιλοτεχνεί το ηρωικό του άσμα αυτός ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Χρυσαυγιτών γι’ αυτό το ναζιστικό στρέβλωμα που έφερε το όνομα Γιούλιους Στράιχερ.

«Νυρεμβέργη. Ξημερώματα της 16^ης Οκτωβρίου 1946. Στην αίθουσα εκτελέσεων καταφθάνει ένας άνδρας θηριώδης,  γεμάτος οργή, χειραγωγούμενος μετά δυσκολίας από τους άνδρες της συμμαχικής φρουράς. Είναι ένας από τους δώδεκα καταδικασμένους σε θάνατο Εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες στην περίφημη Δίκη της Νυρεμβέργης. Είναι ο μόνος που απ’ τα χείλη του θα βγει ο γνώριμος χαιρετισμός “HeilHitler!”. Ο άνδρας αυτός είναι ο περίφημος JuliusStreicher.”» Ο «θηριώδης» άνδρας του υμνωδού των ναζί Χρήστου Παππά έφτανε σε ύψος κάτι λίγο παραπάνω απ’ το 1.52 με τακούνια ή με τα χέρια σε ανάταση, όπως και η γιαγιά μου η Σμυρνιά· (5 πόδια και κάτι ψείρες αναφέρει για το ύψος του η καρτέλα κρατουμένου ―detention report― που συντάχτηκε στις 23 Ιουνίου 1945, ένα μήνα μετά τη σύλληψή του).

Το προαναφερόμενο συμβάν της αναφώνησης “Heil Hitler!”, το οποίο αναφέρει ο Παππάς, φαίνεται ότι ανταποκρίνεται στην αλήθεια, παρά το γεγονός ότι μάλλον αποκρύπτει τα όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, τα οποία παραθέτει σε κάποια μελέτη του ο ιστορικός Len Marenglen, σχετικά με την πνευματική και σεξουαλική ταυτότητα του Στράιχερ. Παραθέτω από αυτή την ιστορική μελέτη, με κάθε επιφύλαξη, το παρακάτω απόσπασμα:

«[…] Αμέσως μόλις ο Julius Streicher  φώναξε “Χάιλ Χίτλερ”, αυτοί που τον φρουρούσαν έφτυσαν τις παλάμες τους και του προσγείωσαν παταγωδώς καμιά δεκαριά κατραπακιές στη φαλάκρα. Μεγάλο λάθος! Γιατί αγνοούσαν ότι ο Γιούλιους Στράιχερ ήταν, μεταξύ των άλλων διαστροφών του, μέγας μαζοχιστής και ηδονιζόταν με τις φάπες· κάτι που ήξεραν καλά πολλοί σύντροφοί του στο ναζιστικό κόμμα,  οι οποίοι δεν τον άντεχαν και τον κατήγγειλαν επανειλημμένα ως τέτοιον αλλά και ως “παιδόφιλο (pädophile), επιδειξία (penisprotzen), νεκρόφιλο (necrophilie), νανόπουστα (zwergfag), πεογλείφτη (penistechen), σπερματορουφήχτρα (spermiensaugen), σπερματογαργάρα (spermiengurgeln)” και άλλα πολλά που με μεγάλη δυσκολία προσπαθώ να μεταφράσω, δεδομένου ότι δεν είναι επαρκής η γνώση μου στο ναζιστικό σεξουαλικό ιδίωμα. Μπορείτε, όμως, να ανατρέξετε στα σχετικά ντοκουμέντα που ανακάλυψαν οι Σοβιετικοί, όταν κατέλαβαν τα γραφεία των ναζί στο Βερολίνο […]».

Αυτά αναφέρει ο ιστορικός Len Marenglen, και τα παραθέτω με κάθε επιφύλαξη, γιατί αφενός δεν μπόρεσα να βρω τα ντοκουμέντα που κατέχουν οι Ρώσοι, ώστε να διασταυρώσω τους παρεκκλίνοντες από το ναζιστικό πρότυπο σεξουαλικούς χαρακτηρισμούς, και αφετέρου, οι αγγλικές πηγές και η Encyclopedia Britannica αναφέρουν ελάχιστα, μάλλον για να προστατέψουν τα χρηστά αγγλικά ήθη. Μπορεί, πάντως, να διαβάσει κανείς στην ελληνική Βικιπαίδεια κάποια πράγματα για την προσωπικότητα αυτού του μεγάλου ήρωα των χρυσαυγιτών και θα καταλάβει γιατί οι ίδιοι οι Γερμανοί τον ονόμασαν «Τέρας της Φρανκονίας». Γιατί δεν περιοριζόταν στις δικές του σεξουαλικές ενασχολήσεις, όπως συνδηλώνουν οι παραπάνω χαρακτηρισμοί ―ιδιαιτέρως οι σύνθετοι―, αλλά δημοσίευε διάφορα προκλητικά και συκοφαντικά εναντίον άλλων ναζί, ακόμα και της ηγεσίας τους, για τα οποία καταδικάστηκε αλλά συνέχισε να τα δημοσιεύει. Ορισμένα από αυτά αναφέρονται στο λήμμα «Γιούλιους Στράιχερ» της ελληνικής Βικιπαίδειας:

«Η προπαγάνδα του Στράιχερ συνεχίστηκε. Αγαπημένη του θεματολογία ήταν η “μόλυνση” του αγνού γερμανικού αίματος που είχαν οι νεαρές γερμανίδες με το μιασμένο εβραϊκό των εκμαυλιστών τους, τους οποίους παρουσίαζε με μεγάλες γαμψές μύτες, εξογκωμένα μάτια, αξύριστους, κοντούς και χοντρούς, συχνά με τη μορφή σκουληκιού, φιδιού ή αράχνης, ενώ τις γυναικείες μορφές των αμόλυντων νεαρών γερμανίδων γυμνές ή ημίγυμνες. […] Οι υπερβολές των αφηγήσεων, η χοντροκοπιά των ιστοριών και των σκίτσων είχαν φθάσει στο σημείο να προκαλέσουν την απέχθεια ακόμη και υψηλά ισταμένων αξιωματούχων του ναζιστικού καθεστώτος, ανάμεσα στους οποίους ο Χέρμαν Γκέρινγκ και ο Χάινριχ Χίμλερ, ιδιαίτερα ύστερα από τη δημοσίευση αναληθών ιστοριών για τον Γκέρινγκ και τη θυγατέρα του Έντα (διέδωσε ότι η Έντα είχε συλλάβει με τεχνητή σπερματέγχυση). Ωστόσο, λόγω της ισχυρής φιλίας του με τον Χίτλερ, παρέμεινε αλώβητος».

Ο Χίτλερ συνέχισε να αδιαφορεί και να υποστηρίζει τον Στράιχερ παρά την πληθώρα των καταγγελιών για τη συμπεριφορά του και τις αποδείξεις για την αλήθεια των κατηγοριών που αφορούσαν σαδιστικούς βασανισμούς, σεξουαλικές παρεκκλίσεις του ναζιστικού προτύπου και παιδεραστία. «Ο Στράιχερ», γράφει η Βικιπαίδεια, «ήταν πιθανότατα ένοχος για όσα του καταμαρτυρούσαν, αλλά λόγω της υποστήριξης του Φύρερ κανείς δεν τολμούσε να τον αγγίξει. Ο Ουίλιαμ Σίρερ τον αποκαλεί “διάσημο πορνογράφο”, αναφέροντας ότι “το έντυπό του προκαλούσε ναυτία ακόμη και σε πολλούς Ναζί”». Τελικά όμως στα 1940, τα πράγματα έφτασαν σε τέτοιο σημείο που ανάγκασαν τον Χίτλερ να υποχωρήσει και να αποστερήσει έτσι τον Στράιχερ από όλα τα κομματικά του αξιώματα. Για τον «ηρωισμό» του, όμως, συνέχισε να κατέχει τα μεγάλα «ηρωικά» του παράσημα.

Όταν τον συνέλαβαν (στις 23 Μαϊου 1945, στο Waidring της Αυστρίας) ο Στράιχερ προσπάθησε να παραστήσει ότι ήταν ο ζωγράφος “Γιόζεφ Σάιλερ”, αλλά δεν τα κατάφερε. Πώς να τα καταφέρει, άλλωστε, με τέτοιο απαράμιλλο παρουσιαστικό, όπως αυτό που αντικρίζει κανείς βλέποντας τις φωτογραφίες του. Υποψιάζομαι, μάλιστα, ότι όταν φώναξε «Χάιλ Χίτλερ» στον τόπο των εκτελέσεων, προσπάθησε μ’ αυτό να παραστήσει τον ηλίθιο, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε, ίσως γιατί είναι πολύ δύσκολο να παραστήσεις τον εαυτό σου. Μόνο κάτι χρυσαυγίτες απογόνους σου μπορείς να πείσεις και να σου φτιάχνουν ηρωικά άσματα και εγκώμια, αν είσαι σαν τον Γιούλιους Στράιχερ ή, έστω, σαν τον «Εγέρθητου!» ή τον οποιοδήποτε συνήθη χρυσαυγίτη.