Το τραγούδι του Γερμανοτσολιά
Οι Ταγματασφαλίτες, Ταγματαλήτες, Γερμανοράλληδες ή Γερμανοτσολιάδες, «πρωταγωνιστούσαν» στα μπλόκα των Γερμανών (Κοκκινιά, Καλογρέζα και αλλού), έπιαναν πατριώτες, τους βασάνιζαν και τους εκτελούσαν ή τους οδηγούσαν στην κρεμάλα, λεηλατούσαν, έκαιγαν σπίτια και βίαζαν, ξεπερνώντας στη φρίκη ακόμα και τους χιτλερικούς καταχτητές.
Τα «Τάγματα Ασφαλείας» ιδρύθηκαν από την κυβέρνηση Ράλλη, το 1943, για να χτυπήσουν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Ορκίζονταν στο Χίτλερ και έδρασαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, στο πλευρό των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής, υπακούοντας στις διαταγές του αντιστράτηγου των Ες-Ες Βάλτερ Σιμάνα.
Οι Ταγματασφαλίτες, Ταγματαλήτες, Γερμανοράλληδες ή Γερμανοτσολιάδες, όπως τους αποκαλούσε ο λαός μας, «πρωταγωνιστούσαν» στα μπλόκα των Γερμανών (Κοκκινιά, Καλογρέζα και αλλού), έπιαναν πατριώτες, τους βασάνιζαν, τους εκτελούσαν ή τους οδηγούσαν στην κρεμάλα, λεηλατούσαν, έκαιγαν σπίτια και βίαζαν, ξεπερνώντας στη φρίκη ακόμα και τους χιτλερικούς καταχτητές.
«…λεφτά στο κεμέρι μ’ πολλά/ κι αυτά που λεν δε με νοιάζουν,/ ο Αδόλφος μου νάναι καλά…»
Σε αναφορά του, λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών απότην Ελλάδα (2/10/44), προς το Γενικό Επιτελείο των Ες-Ες ο Σιμάνα εκτιμά ότι τα τάγματα «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών» από τη Βέρμαχτ, και «πολέμησαν τον κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία»…
Στην απάντησή του ο Χίμλερ (10/10/44) τονίζει: «Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα»…
«…φουστανέλα, τσαρούχ’ φούντα, φεσ’/ εφτούνα τα ρούχα με καίνε/ κι αδίκως μου τάχουν φορέσ’…»
Ίσως να μη χρειάζονται περισσότερες αναφορές στα Τάγματα Ασφαλείας, στους λαομίσητους υπηρέτες των καταχτητών και της ντόπιας άρχουσας τάξης, φτάνει να διαβάσει κανείς τον όρκο τους:
Ο όρκος του ταγματασφαλίτη
Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου.
Γνωρίζω καλώς ότι διά μιαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων.
«…τσολιά να με λεν δε μ’ αρέσ’/ εγώ Γερμανός είμαι τώρα/ καμάρ’ των ταγμάτων Ες-Ες…»
Ο λαός μας στη συντριπτική του πλειοψηφία μισούσε τους γερμανοτσολιάδες, ποτέ δεν αποδέχτηκε τη δράση τους. Δεν συγχώρησε ούτε τα πιο εξαθλιωμένα στοιχεία που κατατάχτηκαν για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί – βουτηγμένο στο αίμα των αγωνιστών του λαού. Η λαϊκή μούσα τούς χλεύασε με διάφορους τρόπους κι ένας από αυτούς ήταν η σάτιρα, με τραγούδια όπως το παρακάτω, που τραγουδήθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τον αγωνιζόμενο λαό μας:
Εν-δυο, εν-δυο!
φουστανέλα, τσαρούχ’ φούντα, φεσ’
εφτούνα τα ρούχα με καίνε
κι αδίκως μου τάχουν φορέσ’.
Άιν-τσβάι, άιν-τσβάι!*
Τσολιά να με λεν δε μ’ αρέσ’
εγώ Γερμανός είμαι τώρα
καμάρ’ των ταγμάτων Ες-Ες.
Εγώ είμ’ εγώ και δεν αργώ
ρωμιούς να σφάξω μάνι-μάνι
με λεν λεφούσ’ και στο γιουρούσ’
τρεις τραυματίες έχω ξεκάνει.
Άιν-τσβάι, άιν-τσβάι
λεφτά στο κεμέρι μ’ πολλά
κι αυτά που λεν δε με νοιάζουν,
ο Αδόλφος μου νάναι καλά.
*Ένα-δύο, στα γερμανικά
