Βασίλι Τσουίκοφ – Ο άνθρωπος με τη σιδερένια θέληση
Είχε μια τελευταία επιθυμία. Να ταφεί στο πλάι των νεκρών μαχητών του στην Μάχη του Στάλινγκραντ. Η επιθυμία του έγινε αποδεκτή από το ΚΚΣΕ. Έγινε έτσι, ο πρώτος Στρατάρχης της ΕΣΣΔ που τάφηκε μακριά από την νεκρόπολη του Κρεμλίνου.
Από τα τέλη του καλοκαιριού του 1942, ο Κόκκινος Στρατός υποχωρούσε σε όλη την Νότια περιοχή του Ανατολικού Μετώπου. Στις 23 Αυγούστου του 1942, η 6η στρατιά του Πάουλους έφτασε στο Στάλινγκραντ. Δύο ομάδες μεραρχιών του Κόκκινου στρατού ανέλαβαν την υπεράσπιση της πόλης. Η 62η Στρατιά υπό την διοίκηση του Βασίλι Τσουίκοφ. που θα σήκωνε το κύριο βάρος και η 64η Στρατιά υπό την διοίκηση του Μιχαήλ Σουμίλοφ. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκίνησε η μεγαλύτερη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη που άλλαξε την πορεία του πολέμου.
Από τον Σεπτέμβρη του 1942, ο Τσουίκοφ ζητούσε απεγνωσμένα ενισχύσεις από την STAVKA (το Γενικό επιτελείο του Κόκκινου Στρατού). Η STAVKA πραγματικά έκανε ό,τι μπορούσε αλλά τίποτα δεν ήταν εύκολο ή δεδομένο. Ο Τσουίκοφ ανέπτυξε καινούργιες τακτικές αστικού πολέμου με μικρές ομάδες, βαριά οπλισμένες που έστηναν νησίδες αντίστασης σε όλη την πόλη. Οι μάχες με σκαπτικά εργαλεία έγιναν καθημερινό φαινόμενο.
Ο Τσουίκοφ ανέπτυξε πάθηση από το στρες της μάχης στα χέρια του (γέμισαν με πληγές) με αποτέλεσμα να τα έχει μέσα σε επιδέσμους. Η έκκληση για ενισχύσεις ήταν καθημερινή. Αυτό που δεν μπορούσε να δει ο ίδιος, το είχε δει ο Ζούκοφ… τα πλευρά του Γερμανικού στρατού ήταν ακάλυπτα.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1942, οι Σοβιετικοί υπερασπιστές της πόλης ξύπνησαν από τα τρομακτικά χτυπήματα του Κόκκινου Πυροβολικού. Τέσσερις ημέρες αργότερα, οι Γερμανοί είχαν περικυκλωθεί. Δύο μήνες αργότερα το δράμα έλαβε τέλος.. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943 οι τελευταίες μονάδες των ναζιστών παραδόθηκαν.
Η πόλη είχε ισοπεδωθεί απο άκρη σε άκρη. Μισό εκατομμύριο Σοβιετικοί πολίτες/στρατιώτες είχαν δώσει την ζωή τους. Άλλες 650.000 είχαν τραυματιστεί. Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει για την 62ή Στρατιά. Τιμητικά ο Κόκκινος Στρατός την μετονόμασε σε 8η Στρατιά των Φρουρών (η 64η Στρατιά μετονομάστηκε σε 7η Στρατιά των Φρουρών) και την έκανε επίλεκτη.
Η μοίρα έφερε τον Τσουίκοφ και τους Φρουρούς του στο Βερολίνο. Ο Στάλιν θεωρούσε ότι η 8η Στρατιά έπρεπε να είναι αυτή που θα έδινε το τελειωτικό χτύπημα. Στις 2 Μαΐου του 1945, ο Τσουίκοφ δέχτηκε την παράδοση των Γερμανικών στρατευμάτων στο Βερολίνο. Ήταν ήδη 2 φορές ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης.
Συνέχισε την καριέρα του στον Κόκκινο Στρατό. Από το 1949 εώς το 1953 διοίκησε τις Σοβιετικές δυνάμεις στην Γερμανία. Το 1955 προήχθη σε Στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης. Από το 1960 εώς το 1964 ήταν Ανώτατος Διοικητής του Κόκκινου Στρατού. Από το 1961 ήταν μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ.
Ο Στρατάρχης ποτέ δεν ξέχασε το Στάλινγκραντ και τους νεκρούς ήρωες του. Ο ίδιος ανέλαβε το σχεδιασμό όλων των μνημείων στην πόλη.
Στις 18 Μαρτίου 1982 άφησε την τελευταία του πνοή στην Μόσχα (ήταν 82 ετών). Είχε μια τελευταία επιθυμία. Να ταφεί στο πλάι των νεκρών μαχητών του στην Μάχη του Στάλινγκραντ. Η επιθυμία του έγινε αποδεκτή από το ΚΚΣΕ. Έγινε έτσι, ο πρώτος Στρατάρχης της ΕΣΣΔ που τάφηκε μακριά από την νεκρόπολη του Κρεμλίνου.
