Βενιαμίν Νετανιάχου – Ο “Μπίμπι” μεταξύ γενοκτονίας και Eurovision
Εκπαιδευμένος από νεαρή ηλικία στην προάσπιση των συμφερόντων του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, ο “Μπίμπι” όπως είναι το χαϊδευτικό του, έχει αφήσει ήδη μια παρακαταθήκη γεμάτη βία και θάνατο.
Στην αιματοβαμμένη ιστορία του κράτους – δολοφόνου του Ισραήλ, ο Βενιαμίν Νετανιάχου, διεκδικεί επάξια τον τίτλο ενός από τους πιο αποτελεσματικούς εκτελεστές του. Εκπαιδευμένος από νεαρή ηλικία στην προάσπιση των συμφερόντων του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, για τον οποίο εξάλλου πολέμησε και στην πρώτη γραμμή, ο “Μπίμπι” όπως είναι το χαϊδευτικό του, έχει αφήσει ήδη μια παρακαταθήκη παραπέρα εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού και μετατροπής του Ισραήλ κι επίσημα πλέον σε ρατσιστικό κράτος, με τη θέσπιση νομοθετημάτων που προσιδιάζουν σε καθεστώς απαρτχάιντ.
Γεννήθηκε στις 21 Οκτώβρη 1949 στο Τελ Αβίβ, όντας ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας που ήρθε στον κόσμο στο Ισραήλ. Ο πατέρας του ήταν γνωστός ιστορικός και η οικογένεια του έζησε κατά διαστήματα στις ΗΠΑ, καθιστώντας τον Νετανιάχου πρακτικά δίγλωσσο στα εβραϊκά και τ’αγγλικά. Μπήκε στον ισραηλινό στρατό και υπηρέτησε σε μονάδα των ειδικών δυνάμεων, συμμετέχοντας σε σειρά εκστρατειών καθώς και στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Σπούδασε στο διάσημο αμερικανικό πανεπιστήμιο ΜΙΤ και μετά από σύντομη καριέρα οικονομικού συμβούλου στη Βοστώνη επέστρεψε στο Ισραήλ, όπου δημιούργησε Ίδρυμα κατά της “τρομοκρατίας” (δηλαδή κάθε αντίστασης του παλαιστινιακού λαού) με το όνομα του αδερφού του Γιόναταν Νετανιάχου, που είχε πέσει νεκρός σε επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ στη διάρκεια αεροπειρατείας με ομήρους Παλαιστινιακής οργάνωσης στην Ουγκάντα.
Από το 1984 ως το 1988 υπηρέτησε ως πρέσβης των ΗΠΑ, αναπτύσσοντας διασυνδέσεις που θα του χρησίμευαν και στην πολιτική του καριέρα, που ξεκίνησε το 1988 ως βουλευτής μέσα από τις γραμμές του δεξιού σιωνιστικού κόμματος Λικούντ. Ο ίδιος ανήκε στην ακόμα πιο σκληροπυρηνική του πτέρυγα, απορρίπτωντας τη συμφωνία του 1993 που προέβλεπε την απόσυρση ισραηλινών δυνάμεων από τη Δυτική Όχθη και τη λωρίδα της Γάζας. Αναδείχθηκε σε ηγέτη του κόμματος το 1993 και τρία χρόνια μετά εκλέχθηκε ως ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ως το 2005 υπηρέτησε ως υπουργός εξωτερικών και οικονομικών του ακροδεξιού Αριέλ Σαρόν, παραιτήθηκε όμως απαιτώντας το σχέδιο απεμπλοκής από τη Γάζα να εγκριθεί σε δημοψήφισμα.
Στις εκλογές του 2009 έγινε πρωθυπουργός συμμαχίας δεξιών κομμάτων, ενώ το 2013 έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός που εκλέγεται σε 3 συνεχόμενες αναμετρήσεις, κάτι που επανέλαβε το 2015. Εφόσον εξαντλήσει την τετραετία, θα είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός του Ισραήλ ως σήμερα. Ο Νετανιάχου, με ελάχιστες περιόδους προσχηματικά συμβιβαστικής διάθεσης, εφάρμοσε ιδιαίτερα επιθετική πολιτική έναντι των Παλαιστινίων, εκτείνοντας τους παράνομους εποικισμούς, διατηρώντας και εντείνοντας τον δολοφονικό αποκλεισμό της Γάζας, αντιδρώντας βίαια στις προσπάθεις αποκλεισμού του με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την δολοφονία 9 μελών του πλοίου Μavi Marmara και εξαπολύοντας την επίθεση κατά της μαρτυρικής λωρίδας το 2014 με πρόσχημα επιθέσεις ρουκετών της Χαμάς, αφήνοντας πίσω 1653 νεκρούς Παλαιστίνιους, κυρίως αμάχους και πολλές χιλιάδες τραυματίες, έναντι 63 Ισραηλινών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη διάρκεια της 50μερης επιχείρησης. Νέος κύκλος βίας άνοιξε με αφορμή την “Μεγάλη πορεία της Επιστροφής” στις 30 Μάρτη, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι σήμερα με εκατόμβες νεκρών αμάχων Παλαιστινίων. Η τελευταία θητεία του Νετανιάχου συνδέεται επίσης με τη σύλληψη και φυλάκιση της Αχέντ Ταμίμι, που αποτελεί μόνο κορυφή του παγόβουνου ανάμεσα σε κυριολεκτικά χιλιάδες παρόμοιες ή και χειρότερες περιπτώσεις σε βάρος Παλαιστίνιων εφήβων ή και παιδιών μέσα στα χρόνια.
Με τις ΗΠα οι σχέσεις του αυτή την περίοδο διανύουν τη θερμότερη περίοδο μιας ούτως ή άλλως διαχρονικά “σιαμαία” συμμαχίας, με τη διακυβέρνηση Τραμπ να μην τηρεί ούτε τα προσχήματα στην υποστήριξη της πολιτικής του Ισραήλ, με αποκορύφωμα ως τώρα την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας. Η συγκεκριμένη κίνηση μάλιστα είχε διαφημιστεί από τη χώρα ακόμα και από σκηνής Eurovision, με τον ίδιο τον Νετανιάχου να εμφανίζεται σε στιγμιότυπο όπου χορεύει με τη νικήτρια του διαγωνισμού και άτυπη “πρέσβειρα” της ισραηλινής κυβέρνησης Νέτα Μπαρζιλάι:
Εκτός από μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ επί ημερών του Νετανιάχου συνέχισε να προωθεί και επιμέρους πτυχές της ατζέντας του, για να διασφαλίσει την πρωτοκαθεδρία του ως υπερδύναμης στην ευρύτερη περιοχή. Στο ζήτημα του Ιράν για παράδειγμα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν είχε διστάσει να εκφράσει τη διαφωνία του με την -φιλική στο Ισραήλ σε γενικές γραμμές- διακυβέρνηση του Ομπάμα, λόγω της συμφωνίας ΗΠΑ -Ιράν που ακύρωσε ο διάδοχός του. Ιδιαίτερα βρώμικο ρόλο έπαιξε το Ισραήλ και στον πόλεμο της Συρίας, μεταξύ άλλων χρηματοδοτώντας κι εξοπλίζοντας σειρά “μετριοπαθών” (λέγε με τζιχαντιστών) οργανώσεων Συρίων ανταρτών, ενώ ο συριακός στρατός πριν λίγους μήνες ανακάλυψε μεγάλη ποσότητα ισραηλινών όπλων σε αποθήκες περιοχών που προηγουμένως ελέγχονταν από το Ισλαμικό Κράτος. Οι εξαγωγές όπλων σε ό,τι αντιδραστικότερο κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη αναδεικνύεται σε αγαπημένο χόμπι της κυβέρνησης Νετανιάχου, καθώς όπως αποκαλύφθηκε πριν λίγους μήνες, η χώρα όχι μόνο βοηθάει στρατιωτικά τη φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, αλλά καταλήγουν και στα χέρια νεοναζιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων.
Η διακυβέρνηση Νετανιάχου συνέπεσε επίσης με την οικοδόμηση του διαβόητου άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, στον οποίο μια σειρά ελληνικών κυβερνήσεων πρωτοστάτησαν, ευελπιστώντας στη “γεωστρατηγική αναβάθμιση” προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης, κυρίως όμως η τωρινή, χάρη μεταξύ άλλων και στη δραστηριότητα του τέως πια ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, που απαθανατίστηκε και σε μια γνωστή φωτογραφία με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, συνιστώντας “αυτοσυγκράτηση” όταν πρωτοξεκίνησε η νέα σφαγή στη Γάζα πριν λίγους μήνες.
