Βο Νγκουγιέν Γκιαπ – Η προσωπική πορεία ενός μεγάλου λαϊκού στρατηγού

Μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες στον αγώνα του λαού του Βιετνάμ για ανεξαρτησία, αλλά και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας υπήρξε στο στρατηγός Βο Νγκουγιέν Γκαπ, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1911. Συμμετείχε σε ιστορικές μάχες, όπως του Λανγκ Σον (1950), Κουόνγκ Χα (1951-1952), Ντιέν Μπιέν Φου (1954), καθώς και στις επιθέσεις του Τετ (1968) και του Πάσχα (1972). Έκλεισε ένδοξα το στρατιωτικό κεφάλαιο της πορείας του με την κατάληψη της Σαϊγκόν (σήμερα Χο-Τσι-Μινχ) το 1975, συνεχίζοντας να προσφέρει στη χώρα του από πολιτικές θέσεις ως το 1991 που αποσύρθηκε, Ενδιαφέροντα στοιχεία για τη ζωή και την προσφορά του Γκιάπ το εισαγωγικό – βιογραφικό σημείωμα του Ανδρέα Παλαιολόγου στο βιβλίο “Λαϊκός Πόλεμος – Λαϊκός Στρατός” από τις εκδόσεις Προμαχώνας, που περιέχει κείμενα του ίδιου του στρατηγού:

Ο Γκιαπ αποκαλείται -ακόμη και από τους αντιπάλους του- ως “στρατιωτική διάνοι”. Έχει ανακηρυχθεί από φίλους και εχθρούς -η τακτική του ανταρτοπολέμου και του πολέμου κινήσεων που χρησιμοποίησε διδάσκεται από το ΝΑΤΟ- ως ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς και πρακτικούς του πολέμου τον 20ό αιώνα. Θα περίμενε κανείς πως ο στρατιωτικός ηγέτης μιας ιστορικά αποικιοκρατούμενης χώρας, που κατόρθωσε να κάνει στρατηγούς μοντέρνων και εκπαιδευμένων ιμπεριαλιστικών στρατών να φύγουν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, θα είχε λάβει κάποια εκπαίδευση, είτε θεωρητική είτε πρακτική. Μια τέτοια υπόθεση είναι εσφαλμένη. Ο στρατηγός Γκιαπ ήταν αυτοδίδακτος. Η στρατιωτική του θεωρία προήλθε από την εξονυχιστική προσωπική μελέτη θεωρητικών του πολέμου, όπως ο Βοναπάρτης, ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (Λόρενς της Αραβίας) ή ο Σουν Τζου (Κινέζος στρατηγός, συγγραφέας της “Τέχνης του Πολέμου”), καθώς και από τη βαθιά θεωρητικά κατανόηση του Μαρξισμού-Λενινισμού, τον οποίο εφάρμοσε πρακτικά κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης της ένοπλης επαναστατικής δύναμης του Βιετνάμ. Τέλος, η ίδια η γνώστη της τοπογραφίας του Βιετνάμ και των ιδιαίτερων συνθηκών της πατρίδας του, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για τη χάραξη ορθής τακτικής και στρατηγικής κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του Αντιστασιακού πολέμου.

Ο Γκιαπ γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1912 (ή 1911 σύμφωνα με άλλες πηγές) στο Αν Χα, στην επαρχία του Κουάνγκ Μπινχ, σε αγροτική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν επίσης φλογερός αντιαποικιοκράτης λόγιος, έλαβε μέρος σε 2 εξεγέρσεις ενάντια στη Γαλλική αποικιοκρατία (το 1885 και το 1888), φυλακίστηκε για την πολιτική του δράση το 1919 και πέθανε εντός της φυλακής μερικές εβδομάδες αργότερα. Την ίδια μοίρα είχε και η μία από τις δύο αδελφές του -είχε ακόμη έναν αδελφό- η οποία συνελήφθη, αρρώστησε μέσα στη φυλακή και πέθανε λίγες εβδομάδες μετά την απελευθέρωσή της. Έτσι ξεκινάει ο κύκλος θανάτου στη ζωή του, γέννημα του αυταρχισμού των Γαλλικών αρχών.

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1924, αποχωρίστηκε το πατρικό του σπίτι για να φοιτήσει στην Εθνική Ακαδημία, ένα γαλλικό στοιχείο στο Χουέ, στο οποίο φοίτησαν τόσο ο Χο Τσι Μινχ όσο και ο Νγκο Ντινχ Ντιεμ, ο πρόεδρος του Νοτίου Βιετνάμ από το 1955 ως το 1963. Το 1926 αποβλήθηκε από το σχολείο γιατί συμμετείχε σε διαμαρτυρίες και όταν γύρισε στο πατρικό του εντάχθηκε στο Ταν Βιετ Κας Μενχ Ντανγκ, μια παράνομη εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση -σε ηλικία μόλις 14 χρονών. Εκεί ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τις κομμουνιστικές ιδέες. Επέστρεψε στο Χουέ και συνέχισε τις πολιτικές του δραστηριότητες. Το 1930 συνελήφθη για συμμετοχή σε φοιτητικές διαδηλώσεις και αποφυλακίστηκε 13 μήνες μετά – λόγω έλλειψης στοιχείων, όπως αναφέρει ο ίδιος.

Το 1931 εντάχθηκε ως μέλος στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Βιετνάμ. Έλαβε μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις ενάντια στον Γαλλικό ζυγό και συμμετείχε ενεργά στην οικοδόμηση του Δημοκρατικού Μετώπου το 1933. Την πενταετία 1033-38, φοίτησε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Βιετνάμ στο Ανόι, όπου απέκτησε πτυχίο νομικής. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ήρθε πιο κοντά με την πρώτη του γυναίκα, Νγκιουν Θι Μινχ Γκιάνγκ, η οποία συμμετείχε μαζί του σε επαναστατικές δραστηριότητες. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μια κόρη το Μάιο του 1939, την οποία ονόμασαν Χονγκ Ανχ (στα Βιετναμέζικα σημαίνει “κόκκινη βασίλισσα των λουλουδιών”). Εξαιτίας της ασταμάτητης πολιτικής του δουλειάς, δεν κατόρθωσε να λάβει το πιστοποιητικό Διοικητικού Δικαίου και να εργαστεί ως δικηγόρος, και έτσι έπιασε δουλειά ως καθηγητής ιστορίας στο Λύκειο Θαν Λονγκ. Όταν δεν εργαζόταν ή δε μυούσε στα επαναστατικά ιδεώδη μαθητές και συναδέλφους του, ο Γκιαπ έγραφε άρθρα στην εφημερίδα “Φωνή του Λαού”, ενώ συμμετείχε σε διάφορα επαναστατικά κινήματα. Κατά τη διάρκεια των χρόνων του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία, ίδρυσε την “Ψυχή της Νεολαίας”, μια παράνομη σοσιαλιστική εφημερίδα, και την “Εργασία”.

Το 1939, το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύχθηκε παράνομο, και ο Γκιαπ, ακολουθώντας τις συμβουλές των ηγετών του Ινδοκινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος, δραπέτευσε στην Κίνα (κατά πληροφορίες με τη βοήθεια της γυναίκας του) στις 3 Μαΐου του 1940, όπου συνάντησε τον επικεφαλής του Συνδέσμου για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, Χο Τσι Μινχ. Στο μεταξύ, η γυναίκα του, η οποία είχε επιστρέψει στο πατρικό της, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Κεντρική Φυλακή του Ανόι, ενώ η κουνιάδα του αποκεφαλίστηκε. Η γυναίκα του έχασε τη ζωή της 3 χρόνια αργότερα, το 1942. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κίνα, έμαθε να διαβάζει και να γράφει Κινέζικα, και μελέτησε την τακτική και στρατηγική του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος.

Τον Σεπτέμβρη του 1940, η πολιτική κατάσταση άλλαξε στο Βιετνάμ καθώς επιτράπηκε στα Γιαπωνέζικα στρατεύματα να “προστατεύσουν” την πατρίδα του. Το Μάη του 1941, στο 8ο συνέδριο του Κόμματος, αποφασίστηκε η ίδρυση του Συνδέσμου για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ. Τέθηκε υπεύθυνος να οικοδομήσει δίκτυο πληροφοριών και να οργανώσει πολιτικές βάσεις στο βόρειο τμήμα της χώρας, ενώ το 1941 συμμάχησε με τον Τσου Βαν Ταν (ηγέτη αντάρτικης φυλετικής μειονοτικής ομάδας).

Το 1042 επέστρεψε στο Βιετνάμ, μαζί με 40 συντρόφους του, και κρυβόταν σε σπηλιές κοντά στο χωριό Βου Ναΐ. Αυτή η ομάδα μαζί με κάποιες ακόμα, αποτέλεσαν την βάση των Βιετμίνχ, του ένοπλου τμήματος του Συνδέσμου για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ. Για να βελτιώσουν την επικοινωνία με την τοπική κοινωνία, ο Γκιαπ και οι σύντροφοί του έμαθαν να μιλούν την τοπική διάλεκτο και να σχεδιάζουν εικόνες. Ταυτόχρονα, καθήκον τους ήταν η οικοδόμηση μιας μικρής στρατιωτικής δύναμης και η σταδιακή ζύμωση της τοπικής κοινωνίας με τις κομμουνιστικές ιδέες. Το καλοκαίρι του 1943 ο Γκιαπ πληροφορήθηκε τον θάνατο της γυναίκας του (η κόρη του ήταν σε καλή κατάσταση στο πατρικό της γυναίκας του).

Το Σεπτέμβρη του 1944, αποφασίστηκε στην πρώτη συνδιάσκεψη του Κόμματος η ανάγκη αναβάθμισης του στρατιωτικού αγώνα, και ορίστηκε διοικητής. Τον Δεκέμβρη του 1944, υπό την καθοδήγηση του Χο Τσι Μινχ, δημιούργησε την πρώτη ένοπλη ταξιαρχία προπαγάνδας, αποτελούμενη από 31 άνδρες και 3 γυναίκες, η οποία στις 25 Δεκεμβρίου επιτέθηκε νικηφόρα σε 2 γαλλικά φυλάκια, στο Χαΐ Φατ και το Να Νγκαν. Ουδεμία απώλεια υπήρξε στην ταξιαρχία του, στην πρώτη της μάχη υπό τη διοίκησή του. Λίγες εβδομάδες αργότερα τραυματίστηκε στο πόδι, έπειτα από ακόμη μία επίθεση σε γαλλικό φυλάκιο, αυτή την φορά στο Ντονγκ Μου. Στο πρώτο μισό του 1945, η στρατιωτική θέση του ήταν βελτιωμένη και τον Απρίλιο οι Βοετμίνχ αριθμούσαν 5.000 μέλη.

Ανάμεσα στον Μάη και τον Αύγουστο του 1945, συνέβη ένα από τα πολλά παράδοξα στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος. Στα πλαίσια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικάνοι ακολουθούσαν μια πολιτική εκπαίδευσης όσων κινημάτων στέκονταν απέναντι στον Γιαπωνέζικο φασισμό. Έτσι, ο Γκιαπ και οι σύντροφοί του εκπαιδεύτηκαν από τους Αμερικάνους στη χρήση φλογοβόλων, πολυβόλων και εκτοξευτών χειροβομβίδων. Λίγα χρόνια μετά, έπειτα από την επίθεση Τετ, οι ΑΜερικάνοι θα εύχονταν να μην είχαν εκπαιδεύσει ούτε δευτερόλεπτο αυτό το έμβρυο του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ.

Στις 28 Αυγούστου 1945 ο Γκιαπ και οι στρατιώτες του πραγματοποίησαν έφοδο στο Ανόι και στις 2 Σεπτέμβρη ο Χο Τσι Μινχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Σχημάτισε νέα κυβέρνηση, με τον Γκιαπ Υπουργό Εσωτερικών. Ωστόσο, στις 9 Σεπτέμβρη το βόρειο Βιετνάμ γέμισε με Κινέζικα εθνικιστικά στρατεύματα, ενώ στις 12 Σεπτέμβρη η Σαϊγκόν με Αγγλικά. Το Μάη του 1946 τα Γαλλικά στρατεύματα είχαν αντικαταστήσει τόσο τους Άγγλους, όσο και τους Κινέζους. Στο ενδιάμεσο, ο Χο Τσι Μινχ και ο Γκιαπ, προσπαθώντας να αποφύγουν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, επιχείρησαν να πείσουν τους Γάλλους μέσα από διπλωματικές κινήσεις (όπως η συνδιάσκεψη του Νταλάπ του 1946, στην οποία επικεφαλής της αντιπροσωπείας ήταν ο Γκιαπ) να σεβαστούν την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα του Βιετνάμ. Μετά την επιστροφή του από το Νταλάπ, έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Στις 31 Μάη του 1946 ο Χο Τσι Μινχ έφυγε για διαπραγματεύσεις στη Γαλλία ως τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Με τον Χο Τσι Μινχ στη Γαλλία, ανέλαβε τη διοίκηση της διακυβέρνησης.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή επιτρεπόταν σε εθνικιστικές εφημερίδες να κυκλοφορήσουν στη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Ωστόσο, ο Γκιαπ αποφάσισε να απαγορεύσει την κυκλοφορία σε οποιαδήποτε εφημερίδα στεκόταν απέναντι σ’ αυτόν και συνεπακόλουθο στον λαό του Βιετνάμ. Ταυτόχρονα, έπειτα από εντολή του, οι Βιετμίνχ ξεκίνησαν τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τις εκτελέσεις μελών εθνικιστικών οργανώσεων που βρίσκονταν στα προάστια του Ανόι. Τον Αύγουστο του 1946, παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του, την Μπα Χανχ, με την οποία απέκτησε δυο γιους και δύο κόρες.

Με την επιστροφή του Χο Τσι Μινχ από τη Γαλλία, η Βιετναμέζικη κυβέρνηση σε μια σωστή κίνηση τακτικής για να μην έχει απώλειες, καθώς δεν μπορούσε να διατηρήσει το Ανόι, αποσύρθηκε στα βουνά. Στις 20 Δεκέμβρη, με την αντίσταση να έχει ήδη ξεσπάσει, Κόμμα και Κυβέρνηση κάλεσαν τον λαό σε ένοπλη αντίσταση για την εξολόθρευση του εχθρού και τη σωτηρία της πατρίδας.

Το παρόν βιβλίο του στρατηγού Γκιαπ αναφέρεται στην πρώτη φάση της Βιετναμέζικης Αντίστασης (1945-1954). Στρατιωτικός ηγέτης αυτού του μακροχρόνιου ολοκληρωτικού πολέμου που διεξήγαγε ο λαός του Βιετνάμ ήταν ο ίδιος ο Γκιαπ. Η πορεία του αυτήν την περίοδο συμπίπτει με την πορεία του αντιστασιακού πολέμου, ενός πολέμου που φώτισε τον δρόμο της Κουβανέζικης επανάστασης και έγινε πηγή έμπνευσης για το επαναστατικό κίνημα έκτοτε. Ο στρατηγός Γκιαπ αποτελεί το βασικότερο παράγοντα οικοδόμησης του Λαϊκού Στρατού, τόσο στο μοντέλο οργάνωσης όσο και ως προς τις πρακτικές του πολέμου. Ήταν ο σχεδιαστής της εκστρατείας του Ντιεν Μπιεν Φου, όπου τσακίστηκε ο Γαλλικός ιμπεριαλισμός που υποστηριζόταν από τους Αμερικάνους.

Στο μεσοδιάστημα, μέχρι τον πόλεμο απέναντι στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την αμερικανόδουλη κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ, ο Γκιαπ επέστρεψε στο Ανόι και βοήθησε στην ανασύσταση της επαναστατικής κυβέρνησης του Βορείου Βιετνάμ. Υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Αμύνης, Αρχιστράτηγος του Λαϊκού Στρατού, Αναπληρωτής Πρωθυπουργός και Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Άμυνας. Στρατιωτικός του στόχος εκείνη την εποχή ήταν ο εκμοντερνισμός του λαϊκού στρατού του Βιετνάμ, ώστε να αποκτήσει την ικανότητα να αντιπαρατεθεί με τον ιμπεριαλιστικό στρατό των Αμερικάνων και των ντόπιων υποστηρικτών τους και να οδηγήσει νικηφόρα τον αγώνα της ενοποίησης του Βιετνάμ υπό σοσιαλισμό. Σ’ αυτό το πλαίσιο, στις 7 Μάη 1955 ίδρυσε το Πολεμικό Ναυτικό του Βιετνάμ και την 1η Μάη 1959 τη Βιετναμέζικη Λαϊκή Πολεμική Αεροπορία. Ταυτόχρονα, αφιέρωσε χρόνο στα παιδιά και την οικογένειά του, τα οποία είχε αποχωριστεί για 8 χρόνια, ενώ -όπως είχε δηλώσει ο ίδιος-, στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε πιάνο και διάβαζε έργα του Γκαίτε, του Σαίξπηρ και του Τολστόι. Ωστόσο, ο αγώνας για την ενοποίηση της χώρας συνεχιζόταν. Το 1956, η ΚΕ του κόμματος αποφάσισε, παρατηρώντας τον αγώνα χιλιάδων Βιετκόνγκ στο Νότιο Βιετνάμ, τον μετασχηματισμό της δομής τους, τοποθετώντας τον Γκιαπ επικεφαλής τους, με σκοπό τη δημιουργία μιας ισχυρής βάσης που θα χρησιμοποιείτο ως εργαλείο για την εξέγερση στον Νότο. Η Ολομέλεια του 1959 αποφάσισε ότι οι συνθήκες για τον ένοπλο αγώνα στον Νότο ήταν ώριμες και ο Γκιαπ διέταξε το άνοιγμα της οδικής γραμμής “Χο Τσι Μινχ” για τη βελτίωση της τροφοδοσίας των Βιετκόνγκ.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου απέναντι στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο Γκιαπ παρέμεινε αρχιστράτηγος των ένοπλων δυνάμεων. Η γνωστή τακτική του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εμφανίστηκε και στο Νότιο Βιετνάμ, με την ενορχήστρωση ενός πραξικοπήματος με σκοπό την πτώση του Νγκο Ντινχ Ντιέμ (2 Νοέμβρη 1963). Οι Βιετκόνγκ -όπως τεκμηριώνεται και βάσει των επίσημων εκθέσεων της CIA- κέρδιζαν έδαφος κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ ο τακτικός στρατός του Βορείου Βιετνάμ εξαπέλυε μόνο παραδοσιακές επιθέσεις μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σημαντικό είναι να παρατηρήσουμε την αριθμητική αύξηση των Βιετκόνγκ, που από 5.000 το 1959 έφτασαν τους 100.000 στις αρχές του 1964. Από τις 2 Μάρτη του 1965 ως 1968, εκατομμύρια ρουκέτες, βλήματα και βόμβες έπεσαν στο Βόρειο Βιετνάμ από τους Αμερικάνους, με σκοπό να κόψουν την υποστήριξη των Βιετκόνγκ. Ως απάντηση στις επιθέσεις των Αμερικάνων, ο στρατός του Βορείου Βιετνάμ σε συνεργασία με τους Βιετκόνγκ οργάνωσε την επίθεση Τετ στη Σαϊγκόν, η οποία έγινε αιφνιδιαστικά και προκάλεσε τρόμο και σοκ στους Αμερικάνους, που θεωρούσαν ότι ο πόλεμος πήγαινε καλά.

Ο στρατηγός Γκιαπ έχει δεχτεί μεγάλη κριτική για την επίθεση Τετ λόγω των μεγάλων απωλειών που είχε ο Βιετναμέζικος Απελευθερωτικός Στρατός και οι Βιετκόνγκ. (*Κατά τον σχεδιασμό και την έναρξη της επίθεσης Τετ, ο Γκιαπ απουσίαζε από το Βιετνάμ. Η απουσία του συνδέεται, κατά μία άποψη, με την εσωτερική αντιπολίτευση που δεχόταν στο εσωτερικό του Κόμματος. Μετά το θάνατο του Χο Τσι Μινχ στις 2 Σεπτέμβρη 1969, φαίνεται ότι ο Γκιαπ αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την επιρροή του εντός του Κόμματος και ξεκινάει ο παραγκωνισμός του, με την εσωτερική κριτική να έχει αφετηρία την εξαπόλυση της επόθεσης Τετ. Ο ίδιος μιλώντας για τη συγκεκριμένη επίθεση την έχει χαρακτηρίσει όχι “καθαρά στρατιωτική” αλλά προϊόν “γενικότερης, στρατηγικής, ολοκληρωμένης, ταυτόχρονα οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής”. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που άρχισε να αποσύρεται από το Κόμμα). Η αλήθεια είναι ότι οι απώλειες ήταν μεγάλες, αλλά αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η επίθεση, οι Αμερικάνοι δε θα σκέφτονταν τη στροφή στη Βιετναμενιζοποίηση (Vietnamisation) αργότερα. Επίσης, η πραγματικότητα είναι ότι μια κριτική πάνω στις απώλειες με τη λογική ότι ο Γκιαπ αδιαφορούσε γι’ αυτές είναι εσφαλμένη, καθώς η φύση του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ ήταν να βρίσκεται σε πλήρη ταύτιση με τον λαό και να εξαπολύει μεγάλες επιθέσεις μόνο αν οι ίδιοι οι στρατιώτες ήταν έτοιμοι να δεχτούν τη θυσία. Δίχως την επίθεση Τετ, που έπληξε στην καρδιά το πολεμοκάπηλο τέρας του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δε θα υπήρχε και η εξέλιξη που ακολούθησε στον πόλεμο. Ο Λίντον Τζόνσον, πρόεδρος της Αμερικής, μετά την επίθεση Τετ αποφάσισε να μην κατέβει υποψήφιος στις Αμερικανικές εκλογές, με αποτέλεσμα να τον διαδεχτεί ο Ρίτσαρντ Νίξον. Η πολιτική του ήταν διαφορετική από τον προκάτοχό του. Έδωσε μεγαλύτερη βάση στην εκπαίδευση του στρατού του Νοτίου Βιετνάμ (Vietnamisation).

Η επόμενη εκστρατεία των Βιετναμέζων είναι η “Ανοιξιάτικη Επίθεση”, που ξεκινά στις 30 Μάρτη 1972 και λήγει στις 22 Οκτώβρη του ίδιου έτους, η οποία επηρέασε σημαντικά τη θέση του Βορρά στις διαπραγματεύσεις του 1973. Πιο συγκεκριμένα ακόμα με το τέλος της το Βόρειο Βιετνάμ έφτασε να κατέχει το 10% των θέσεων του Νοτίου Βιετνάμ. Στις 27 Γενάρη 1973, με τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε στο Παρίσι, συμφωνήθηκε η απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων από το Βόρειο Βιετνάμ. Τον Γενάρη 1974 οι Βιετκόνγκ επανέκτησαν το έδαφος που είχαν χάσει. Στις 30 Απρίλη, με την ολοκλήρωση της εκστρατείας Χο Τσι Μινχ και την πτώση της Σαϊγκόν, το όνειρο για ενοποιημένο, σοσιαλιστικό Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ έγινε πραγματικότητα.

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Γκιαπ διατήρησε τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών και Αναπληρωτής Πρωθυπουργός του σοσιαλιστικού και ενιαίου πλέον Βιετνάμ. Ωστόσο, η απόσυρσή του το 1981 από τη θέση του στο Υπουργείο Εξωτερικών και από το Πολιτικό Γραφείο το 1982, ίσως εντάσσονται στο πλαίσιο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που δέχτηκε από κομμάτια του Κόμματος. Ο ίδιος, πιστός στο Κόμμα και την κομμουνιστική υπόθεση, παραιτήθηκε αδιαμαρτύρητα από τη θέση του, αν και υπάρχει τρομακτική έλλειψη πληροφοριών όσον αφορά αυτά τα γεγονότα. Άλλοι υποστηρίζουν πως επιτέλεσε τον ιστορικό του ρόλο και για αυτό αποσύρθηκε από το Κόμμα. Το 1991 αποσύρθηκε από τη θέση του στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και παραιτήθηκε από το αξίωμά του ως Αναπληρωτής Πρωθυπουργός.

Την τελευταία πολιτική μάχη, πριν τον θάνατό του, την έδωσε το 2009, απέναντι σε μια απόφαση της κυβέρνησης να εκχωρήσει στην Κινέζικων συμφερόντων εταιρεία παραγωγής αλουμινίου Chinalco, ένα ορυχείο βωξίτη. Το αλουμίνιο παράγεται από βωξίτη, τα 2/3 του οποίου βρίσκονται στα Κεντρικά Υψίπεδα του Βιετνάμ. Έστειλε ένα ανοιχτό γράμμα στην Κυβέρνηση με σκοπό να σταματήσει το σχέδιο. Οι πολιτικοί λόγοι που το έκανε είναι πολυποίκιλοι και δεν μπορούμε να τους ιεραρχήσουμε, καθότι ο καθένας έχει τη δική του πολιτική αυτοτέλεια. Αρχικά, η οικολογική συνείδηση του στρατηγού ήδη από την εποχή της λήξης του πολέμου απέναντι στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ήταν σε υψηλό επίπεδο (όπως επιβεβαιώνει ο επιστήμονας Χου Ντινχ, που έχει λάβει Νόμπελ Ειρήνης το 2007 για έρευνα πάνω στην κλιματική αλλαγή, καθώς τον αναγνωρίζει ως τον πρώτο ηγέτη του Βιετνάμ με οικολογική συνείδηση). Ο στρατηγός υπέδειξε τον κίνδυνο να καταστραφεί τεράστια έκταση δάσους και σπαρτών. Παράλληλα, υπέδειξε πως τίθεται ζήτημα εθνικής ασφάλειας και σεβασμού των εθνικών μειονοτήτων. Έτσι, ανάγκασε τον Νγκουγιέν Ταν Ντουνγκ να κάνει για λίγο πίσω στο ζήτημα και έδωσε την τελευταία μάχη του σε ηλικία 97 ετών για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή που ο ίδιος και οι σύντροφοί του πρωτοστάτησαν για να γίνει.

Στις 4 Οκτώβρη 2013, σε ηλικία 102 ετών ο ηρωικός στρατηγός Γκιαπ, πλήρης ημερών και αγώνων, άφησε την τελευταία του πνοή στο Κεντρικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο 108 του Ανόι. Η κηδεία του μετατράπηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Σε όλη τη διαδρομή της νεκρώσιμης πομπής, με την εικόνα του στρατηγού να προπορεύεται και το κόκκινο φέρετρο με το χρυσό αστέρι, καλυμμένο με τη σημαία του ενιαίου σοσιαλιστικού Βιετνάμ να έπεται, ο λαός που τόσο αγάπησε, κλαίει, προσεύχεται και ακολουθεί μέχρι το εθνικό νεκροταφείο του Ανόι. Την επόμενη μέρα η σορός του μεταφέρθηκε στην Χουάνγκ Μπινχ, τη γενέτειρά του. Δυο μέρες κράτησε ο λαϊκός αποχαιρετισμός.

Ο στρατηγός Γκιαπ ηγήθηκε του απελευθερωτικού πολέμου ενός λαού, είδε την κατάκτηση όλων των λόφων, νίκησε, δεν μπόρεσε να δει τα δάκρυα των ανθρώπων για την απώλειά του, ούτε την ολοκλήρωση του αγώνα μετά την πρώτη νίκη για την οριστική επικράτηση. Γιατί ο αγώνας δεν τελειώνει στην επανάσταση, εκεί αρχίζει. Και είναι ένας ατέρμονος αγώνας για το τσάκισμα του αστισμού και τη διαπαιδαγώγηση βαδίζοντας προς την άλλη κοινωνία, της λαϊκής δικαιοσύνης, της ανεξαρτησίας, από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.