Ρίγη συγκίνησης στην εκδήλωση στη Γυάρο: Υπόκλιση στην ιστορία του ΚΚΕ, στην ιστορία του λαού μας (ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ)

Ρίγη συγκίνησης στην εκδήλωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στη Γυάρο. «Ήρθαμε σε αυτό το θανατονήσι για να τιμήσουμε και να συνομιλήσουμε με τους μάρτυρες και ήρωες του αγώνα. Για να τους πούμε, ότι δεν τους ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τι έγινε πάνω στη Γιούρα. Ότι είμαστε περήφανοι για την ανεκτίμητη προσφορά τους, τον ηρωισμό τους, την ακλόνητη πίστη τους στο ΚΚΕ και τους σκοπούς του, για τη θυσία τους. Ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Ζουν και θα ζουν πάντα στις καρδιές μας» τόνισε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο Δημήτρης Γόντικας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Τα μέλη της ΚΝΕ στεκόμαστε με βαθιά συγκίνηση, με σεμνότητα και απόλυτο σεβασμό» σημείωσε μεταξύ άλλων στο σύντομο χαιρετισμό του ο Ιάσωνας Φανός, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ στεφάνι κατέθεσε ο Νίκος Σοφιανός μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ, ο Νίκος Αμπατιέλος, Γραμματέας του ΚΣ.

Στεφάνι κατέθεσαν οι οργανώσεις Βορειοδυτικής της ΚΝΕ και Ιωννιδείου που βγήκαν πρώτες στην άμιλλα στρατολογίας εν όψει του 47ου Φεστιβάλ.

Ακολούθησε ενός λεπτού σιγή και σύντομο μουσικό αφιέρωμα με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα επαναστατικά τραγούδια. Στο αφιέρωμα συνέβαλαν οι:  Εζεκελιαν Αναΐτ (φωνή), Ζήκος Βασίλης (φωνή), Κωτσκαης Νίκος (φωνή), Πέτρος Γκιώνης (φωνή), Στάη Μαρία (φωνή), Δημητρόπουλου Μαριαλένα (φλάουτο), Διαμαντοπούλου Κωνσταντίνα (κιθάρα), Βισβαρδη Αγγελική (βιολί).

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε ξενάγηση στους όρμους από τον Δ. Γόντικα, που αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας.

«Ο δρόμος του χρέους μας έφερε και πάλι στη Γιούρα» τόνισε ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία του στο μαρτυρικό νησί της Γυάρου, εκεί όπου βρέθηκε και ο ίδιος ως κρατούμενος στα χρόνια της δικτατορίας 1967-1973.

«Ήρθαμε σε αυτό το θανατονήσι για να τιμήσουμε και να συνομιλήσουμε με τους μάρτυρες και ήρωες του αγώνα. Για να τους πούμε, ότι δεν τους ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τι έγινε πάνω στη Γιούρα. Ότι είμαστε περήφανοι για την ανεκτίμητη προσφορά τους, τον ηρωισμό τους, την ακλόνητη πίστη τους στο ΚΚΕ και τους σκοπούς του, για τη θυσία τους. Ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη. Ζουν και θα ζουν πάντα στις καρδιές μας.

Να τους πούμε, πως εκατοντάδες χιλιάδες χέρια σήμερα κρατούν ψηλά το κόκκινο λάβαρο του αγώνα, αποφασισμένοι να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το έργο που ξεκινήσατε και δώσατε τη ζωή σας, τα νιάτα σας, την υγεία σας.

Και θα θέλαμε ακόμα να τους πούμε, ότι σε αυτή την τιτάνια αναμέτρησή τους με το σύνολο της αστικής τάξης και τους συμμάχους της, Αμερικάνους κι Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, που δεν δίστασαν μπροστά σε κανένα έγκλημα για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ, βγήκατε νικητές.

Η ιστορία σας δικαίωσε, είστε τα τιμώμενα πρόσωπα και οι δήμιοι σας έχουν γραφτεί στα πιο μαύρα κατάστιχα της ιστορίας ανεξίτηλα ως ειδεχθείς εγκληματίες.

Εδώ βρίσκεται κι η εξήγηση, γιατί η Γιούρα, παρ’ ότι έχει χαρακτηριστεί ιστορικός τόπος, έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του, στην καταστροφή και στην ερήμωσή του. Και όχι μόνο αυτό. Σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες. Ντροπή κι αίσχος!»

Το Κόμμα, η ακατανίκητη δύναμη που δίνει αντοχή στους αγωνιστές

Ο Δ. Γόντικας ανέφερε πώς η «Γιούρα, η Μακρόνησος, οι δεκάδες φυλακές και τόποι εξορίας, οι τόποι εκτελέσεων είναι μια από τις πιο βαθιές ρίζες του ΚΚΕ μέσα στο λαό. Ρίζες που το κράτησαν όρθιο στις θύελλες που πέρασε. Τα μνημεία που ορθώνουμε στη μνήμη τους είναι μόνο ένας ελάχιστος φόρος τιμής.

Είναι πολύτιμα τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που βγαίνουν απ’ όλη αυτή την περίοδο.

Η περίοδος αυτή καταδείχνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το μεγάλης ιστορικής, πολιτικής και θεωρητικής αξίας διαχρονικό συμπέρασμα. Ότι ανάμεσα στην αστική τάξη, την εργατική τάξη και την πλειοψηφία του λαού, δεν υπάρχει κανένα κοινό συμφέρον και σε καμία χρονική στιγμή.

Είναι δύο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι.

Η αντίθεση ανάμεσά τους είναι αγεφύρωτη και ανειρήνευτη, αλλά και ιστορικά προδιαγραμμένη. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού ούτε αιώνια είναι, ούτε παντοδύναμη.

Το παλιό και σάπιο, η βαρβαρότητα θα ηττηθεί και το καινούργιο, ο σοσιαλισμός θα θριαμβεύσει, όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.».

Στη συνέχεια στάθηκε αναλυτικά στην ιστορία της Γιούρας, στις τρεις περιόδους που λειτούργησε ως τόπος φυλάκισης, 1947-1952, 1955-1961, 1967-1974. Αναφέρθηκε στην τριετία 1947-1950 ήταν η πιο μαύρη, η πιο φοβερή περίοδος στην ιστορία της Γιούρας, γιατί την ίδια περίοδο διεξαγόταν ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, ενώ περιέγραψε τους πέντε όρμους του νησιού που βρίσκονταν οι κρατούμενοι και τα ανείπωτα βασανιστήρια που επιστρατεύτηκαν για να καμφθούν οι αγωνιστές, χωρίς αποτέλεσμα.

«Γεννιέται ένα καίριο ερώτημα» σημείωσε ο Δ. Γόντικας: «Πώς άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι, ιδιαίτερα τα πρώτα τρία – τέσσερα χρόνια και βγήκαν ζωντανοί από αυτό το θανατονήσι.

Κι όμως άντεξαν. Δεν βγήκαν μόνο ζωντανοί. Βγήκαν και νικητές με το κεφάλι ψηλά.

Ποια δύναμη τους όπλιζε να αντέξουν;

Είναι η δύναμη του αγωνιστή, των κομμουνιστών, που απορρέει από το δίκιο του αγώνα και τις ιδέες τους, την ακλόνητη πίστη τους στους μεγάλους σκοπούς του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι η συνείδηση της ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη, στο λαό μας, η ευθύνη του πρωτοπόρου αγωνιστή που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού με τις λέξεις «συνέπεια λόγων κι έργων». Είναι η δύναμη της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

Είναι το Κόμμα, αυτή η ακατανίκητη δύναμη που ξέρει να μάχεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να εξυψώνει τους απλούς ανθρώπους του λαού σε ατρόμητους αγωνιστές και να φλογίζει τις καρδιές τους με ανώτερα ιδανικά.

Είναι το ηρωικό και τιμημένο ΚΚΕ.

Το Κόμμα, που ακόμα και μέσα στις πιο σκοτεινές στιγμές, όπως αυτή εδώ στη Γιούρα ήταν παρόν, ζωντανό, εμψύχωνε, οργάνωνε, έδινε δύναμη, κουράγιο και ελπίδα στους μαχητές του.».

Κάθε μέρα και μια ρωγμή στο σάπιο σύστημα με τη δύναμη της οργανωμένης πάλης παντού

Κλείνοντας την ομιλία του ο Δ. Γόντικας σημείωσε: «Σήμερα δεν υπάρχουν φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης κι εξορίας, είναι όμως μέρος της ιστορίας και δεν παραγράφεται. Το μέλλον, άλλωστε, είναι μπροστά και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι επιφυλάσσει. Έχουμε, όμως, ορισμένες βεβαιότητες που οφείλουμε να γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πρώτο. Ο αντικομμουνισμός παραμένει κυρίαρχη ιδεολογία. Η ανιστόρητη και αισχρή ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό μας υποχρεώνει να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και σε αδιάλλακτη ιδεολογική πάλη. Οι θεωρίες των δύο άκρων, που επανέρχονται συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία, αποκαλύπτουν και προθέσεις και σχέδια.

Επιπλέον, υπάρχουν σήμερα δυνάμεις και θύλακες που ζουν και τρέφονται από το κλίμα εκείνης της εποχής.

Δεύτερο. Η ταξική πάλη θα οξύνεται διαρκώς και θα κορυφώνεται. Ούτε καταργείται, ούτε αναστέλλεται. Είναι η κίνηση της ιστορίας προς τα μπρος. Ούτε η αστική τάξη παραιτείται οικειοθελώς από τα προνόμιά της, αλλά και η εργατική τάξη, επίσης, δεν μπορεί να ζει διαρκώς κάτω από το ζυγό της εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Η σύγκρουση είναι καθημερινή και θα κορυφώνεται ως την τελική αναπόφευκτη αναμέτρηση.

Τρίτο. Η αστική τάξη, όπως μαρτυράει και η περίοδος της Γιούρας, σε στιγμές κορύφωσης της ταξικής πάλης, δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Μόνο η υπεροχή στους συσχετισμούς δύναμης, με το λαό αποφασισμένο να επιβάλλει το δίκιο του, μπορεί να τσακίσει κάθε εγκληματικό σχέδιο και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς που έχει έτοιμους.

Τέταρτο. Κανένας αγώνας, και πολύ περισσότερο ο αγώνας για την απαλλαγή της εργατικής τάξης, του λαού από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, δεν μπορεί να είναι νικηφόρος, αν δεν υπάρχει αντίστοιχη στρατηγική, τουλάχιστον ισάξια, αν όχι ανώτερη απ’ αυτή της αστικής τάξης. Στρατηγική που έχει στο κέντρο της την οργάνωση, την προετοιμασία της εργατικής τάξης, να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο. Μια τέτοια στρατηγική την εγγυάται μόνο ένα πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα, μια αποφασισμένη πρωτοπορία.

Τέτοια στρατηγική και τέτοιο Κόμμα σήμερα υπάρχει. Είναι το ΚΚΕ με τη σύγχρονη επαναστατική του στρατηγική.

Πέμπτο. Σήμερα η σκλαβιά και η καταπίεση και απλώνεται και είναι πολύ βαθιά ριζωμένη.

Μπορεί να μην έχουμε σήμερα Γιούρες ή Μακρονήσια, αλλά ο λαός μας, τα παιδιά του είναι βαριά αλυσοδεμένα με πολλές και αόρατες αλυσίδες. Από την ώρα που θα πιουν το πρώτο γάλα της μάνας τους ως τα βαθιά γεράματα βρίσκονται αντιμέτωπα με χιλιάδες περιορισμούς, στερήσεις, απαγορεύσεις και μηχανισμούς επιβολής τους.

Επομένως, ο αγώνας σήμερα έχει ως κεντρικό στόχο να σπάνε η μία μετά την άλλη οι αλυσίδες κάθε μέρα. Κάθε μέρα και μια ρωγμή στο σάπιο σύστημα με τη δύναμη της οργανωμένης πάλης παντού, σε κάθε χώρο, με σαφή και τελικό στόχο την πλήρη απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, της πραγματικής ελευθερίας, του Σοσιαλισμού – Κομμουνισμού».

(Ολόκληρη η ομιλία)

902.gr