Ροζέ Γκαρωντύ- Από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ Γαλλίας στην άρνηση του ολοκαυτώματος
Η πορεία του Γκαρωντύ ήταν ιδιαίτερη πολυκύμαντη, καθώς ξεκίνησε από τους κόλπους του ΚΚΓ για να καταλήξει τελικά, έχοντας πρώτα ασπαστεί το Ισλάμ, σε ανοιχτά αντισημιτικές και φιλοχιτλερικές θέσεις.
Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ροζέ Γκαρωντύ, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 2012, ανήκει μαζί με τον Άγγλο ιστορικό Ντέιβιντ Ίρβινγκ στους γνωστότερους αρνητές του Ολοκαυτώματος διεθνώς. Η πορεία του Γκαρωντύ ήταν ιδιαίτερη πολυκύμαντη, καθώς ξεκίνησε από τους κόλπους του ΚΚΓ για να καταλήξει τελικά, έχοντας πρώτα ασπαστεί το Ισλάμ, σε ανοιχτά αντισημιτικές και φιλοχιτλερικές θέσεις.
Γεννήθηκε σε οικογένεια προτεσταντών στις 17 Ιούλη 1913 στη Μασσαλία, κι ως φοιτητής έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Υπηρέτησε στο γαλλικό στρατό κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος του Βισύ αιχμαλωτίστηκε σε στρατόπεδο της Αλγερίας ως το 1943, όταν κι άρχισε να δουλεύει στο σταθμό των “Ελεύθερων Γάλλων” του Ντε Γκωλ. Το 1953 έγινε διδάκτορας και από το 1962 ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα ως καθηγητής ιστορίας της τέχνης και φιλοσοφίας, αρχικά στο πανεπιστήμιο Κλερμόν-Φεράν και μετά στο πανεπιστήμιο του Πουατιέ. Αναδείχθηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚ και υπήρξε για μακρό χρονικό διάστημα βουλευτής του κόμματος και γερουσιαστής. Από το 1962 διηύθυνε το “Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών”, αποτελώντας έναν βασικό διαμορφωτή της ιδεολογίας του κόμματος. Σταδιακά άρχιζε να εκφράζει ρεφορμιστικές ιδέες, ενώ από το 1965 έγινε υπέρμαχος της προσέγγισης με τον καθολικισμό, τον οποίο μάλιστα ασπάστηκε κι ο ίδιος. Η οριστική του ρήξη με το κόμμα ήρθε το 1970, μετά την κριτική που είχε ασκήσει στην επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία.
Τη δεκαετία του ’70 εμφανίστηκε ως υπέρμαχος του διαλόγου μεταξύ των μεγάλων θρησκειών, ενώ έχοντας την υποστήριξη οικολογικών και μη κομμουνιστικών αριστερών ομάδων προσπάθησε το 1981 να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος, αποτυγχάνοντας ωστόσο να συγκεντρώσει τις απαραίτητες 500 υπογραφές.
Το 1982 παντρεύτηκε μια Παλαιστίνια και προσχώρησε στο Ισλάμ, ενώ σταδιακά οι θέσεις του ξεπερνούσαν την αντίθεση στο σιωνισμό και την πολιτική του Ισραήλ και των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, αγκαλιάζονταν ανοιχτά αντισημιτικές θέσεις, απολήγοντας στην άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Ο Γκαρωντύ λοιπόν επικαλούμενος επιστολή του Χάιμ Βάιτσμαν, πρόεδρο της Διεθνούς Σιωνιστικής Οργάνωσης, που εκπροσωπούσε λιγότερο από 6% των Εβραίων παγκοσμίως, στον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλαιν, προσπαθεί να πείσει ότι οι Εβραίοι “είχαν κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία”, κάτι που ουσιαστικά ευθύνεται για την “αιχμαλωσία” των Εβραίων ως μελών μιας εχθρικής προς τη Γερμανία εθνότητας. Αλλά και η υπόλοιπη επιχειρηματολογία του ανήκει στο κλασικό ρεπερτόριο των αρνητών του Ολοκαυτώματος, όπως η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι Εβραίοι που ζούσαν στα κατεχόμενα εδάφη ως λιγότεροι από τον επίσημο αριθμό των θυμάτων, η διαστρέβλωση λόγων των ναζί αξιωματικών ώστε να εμφανιστεί ότι δεν είχαν στόχο την εξόντωση αυτών των πληθυσμών, οι ισχυρισμοί ότι θα ήταν λειτουργικά αδύνατη η ύπαρξη θαλάμων αερίων κοκ.
Το 1998 καταδικάστηκε για άρνηση του ολοκαυτώματος, ρατσιστική δυσφήμιση και υποκίνηση ρατσιστικού μίσους στη Γαλλία σε 9 μήνες φυλάκιση με αναστολή και πρόστιμο 160.000 φράγκων για το βιβλίο του “Οι ιδρυτικοί μύθοι της ισραηλινής πολιτικής”. Συμμάχους του σε αυτή τη μεταστροφή είχε εκτός από γαλλικούς και διεθνείς ακροδεξιούς και νεοναζιστικούς κύκλους και ορισμένα τμήματα του αραβικού κόσμου που δέχονταν τις απόψεις του στη λογική “ο εχθρός του εχθρού μου”, όπως αποδεικνύει η βράβευσή του από το Μουαμάρ Καντάφι το 2002 με ένα βραβείο συνοδευόμενο από έπαθλο 250.000 δολαρίων.
