Σαβίτρι Ντέβι: Η χορτοφάγος παγανίστρια του Εθνικοσοσιαλισμού

Η Μαξιμιανή Πορτας ή Πορτα υπήρξε ανήσυχο πνεύμα από παιδί. Μόλις στα 11 της χρόνια ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική τασσόμενη υπέρ της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και γράφοντας συνθήματα στους τοίχους εναντίον της Συμμαχίας της Αντάντ. Χορτοφάγος, φιλόζωη, με τεράστια αγάπη για την αρχαία ιστορία και ιδιαίτερα την ελληνική. Η εμμονή της με την αρχαία ελληνική ιστορία είναι τέτοια ώστε να εγκαταλείψει την χριστιανική θρησκεία και να στραφεί στον δωδεκαθεϊσμό.

Σε νεαρή ηλικία ταξιδεύει στην Ελλάδα και μάταια για περίπου 2 χρόνια προσπαθεί να προσηλυτίσει κόσμο προς τον παγανισμό. Στην διάρκεια αυτής της μικρής της παραμονής, γνωρίζει τον τότε μαθητή Κορνήλιο Καστοριάδη και του παραδίδει μαθήματα γαλλικών για ένα μικρό διάστημα. Γυρίζει όλη την Ελλάδα και επισκέπτεται τα αρχαία μνημεία της γεμίζοντας με ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό για τον ελληνικό πολιτισμό. Επιστρέφει στην Γαλλία και λαμβάνει το πτυχίο της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Λυών το 1928. Την ίδια χρονιά αποκηρύσσει την γαλλική της υπηκοότητα με σκοπό να λάβει την ελληνική. Το 1929 σε ταξίδι στην Παλαιστίνη βλέπει απο πολύ κοντά   το πρόβλημα μεταξύ Αράβων και Εβραίων στην περιοχή. Τάσσεται εναντίον της δημιουργίας κράτους για τους Εβραίους, στηρίζοντας, αν και όχι χριστιανή, αυτή την απόφαση της στην Βίβλο.

Σε εκείνο το ταξίδι έρχεται σε επαφή με την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού, όπως αυτός εκφράστηκε από το ναζιστικό γερμανικό κόμμα. Την ενθουσίασε τόσο η ιδεολογία του Άριου ανθρώπου, όσο και η ίδια η προσωπικότητα του Χίτλερ.

Οι δυο τους μοιράζονταν άλλωστε πολλά κοινά. Χορτοφάγοι, φιλόζωοι, θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, οπαδοί του αποκρυφισμού.. Σε μια εκδρομή στην Ανατολία, βλέπει πάνω στα μνημεία χαραγμένη την σβάστικα και αυτό της δημιουργεί την πεποίθηση πως οι Έλληνες είναι μέλη της Άριας φυλής από αρχαιοτάτων χρόνων. Με αυτές τις σκέψεις δόθηκε ολόψυχα στον ναζισμό περιγράφοντας τον εαυτό της σαν ”Εθνικίστρια κάθε κράτους”.

Επιστημονικός ρατσισμός: Ήταν ένας καθαρός Άριος, ένας Ινδο-Άριος, ένας Σλάβος και ένας Εβραίος..

Ο επιστημονικός ρατσισμός ήταν η προσπάθεια δικαιολόγησης μέσω της  επιστήμης ρατσιστικών στερεοτύπων ανάμεσα στις φυλές και την ταξινόμησή τους σε κατώτερες και ανώτερες. Ο επιστημονικός ρατσισμός και οι μέθοδοί του όπως η κρανιομετρία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς σαν θεωρίες από το 1880 μέχρι και το 1945, όπου με την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας αμφισβητήθηκαν έντονα από όλη την επιστημονική κοινότητα. Βέβαια, το κακό είχε ήδη συντελεστεί τότε..

Πριν την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην εξουσία, ο επιστημονικός ρατσισμός έχαιρε δημοφιλίας εντός και εκτός ακαδημαϊκών αιθουσών. Σπουδαίοι επιστήμονες και πολιτικοί υποστήριζαν τέτοιες πρακτικές. Όπως είδαμε στα κείμενα για την Νέα Καληδονία και για την γενοκτονία της φυλής Χερέρο, φαίνεται να είναι συνήθης πρακτική τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία να αποκεφαλίζονται οι εχθροί και τα κρανία τους να στέλνονται σε επιστήμονες, που με την σειρά τους επιβεβαίωναν την κατωτερότητα των εξεγερμένων έναντι των αποικιοκρατών.

Ο επιστημονικός ρατσισμός ήταν ο επιστημονικός μανδύας ο οποίος συγκάλυπτε τον ιμπεριαλισμό και την αδηφαγία της αστικής τάξης να εκμεταλλευτεί ολόκληρους λαούς. Ήταν θέμα χρόνου κάποιος να βρεθεί και να τον εφαρμόσει στην πιο ακραία του μορφή.

Ο Χίτλερ πίστευε πως τα γερμανικά φύλα είναι οι καθαροί Άριοι. Μια ανώτερη και ευγενής φυλή η οποία προορίζεται να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Υπήρχαν και άλλα Άρια φύλα, λιγότερο ”καθαρά”, τα οποία έμπαιναν κάτω από τα γερμανικά φύλα. Όλοι οι υπόλοιποι μη Άριοι έπρεπε να εξοντωθούν..

Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονταν πως τα πρώτα Άρια φύλα είναι τα Ινδο-Αρια ταυτίζοντας τα με έναν ακόμα αμφιλεγόμενο όρο, αυτόν των Ινδοευρωπαίων.

Το θέμα περιπλέκεται περισσότερο όταν οι Ιρανοί, έχοντας ουσιαστικά ονομαστεί από μια ομόρριζη λέξη με την λέξη Άριος, ισχυρίστηκαν και εκείνοι πως ήταν Άρια φυλή.

Όλες αυτές οι δηλώσεις “Είμαι και εγώ Άριος” καθώς και τα ιστορικά μαγειρέματα ώστε να βγαίνει νόημα μέσα από ιστορικά γεγονότα, μύθους, παραδόσεις και λέξεις άρεσαν πολύ στον Χίτλερ. Εξυπηρετούσαν τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις της Γερμανίας και δημιουργούσαν μια γεωπολιτική σκακιέρα με παίχτη μια χώρα που είχε εξοβελιστεί και ταπεινωθεί μια γενιά πίσω.

Οι Ινδοί μπορούσαν να λένε πως ήταν όσο Άριοι επιθυμούσαν, αρκεί αυτό να υποδαύλιζε το εθνικιστικό τους κίνημα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών.

Από την Μαξιμιανή στην Σαβίτρι

Το 1932 η Μαξιμιανή πηγαίνει στις Ινδίες με σκοπό να γνωρίσει από κοντά ”τα πρώτα Άρια φύλα”. Εκεί η ζωή της αλλάζει άρδην.

Μελετά την ιστορία, την κουλτούρα και πολλές ινδικές γλώσσες. Ασπάζεται τον ινδουισμό. Αλλάζει το όνομα της σε Σαβάτρι Ντέβι, δηλαδή σε “Θεά του Ήλιου” και μπλέκει τον ινδουισμό με τον ναζισμό.

Πιστεύει πως ο Χίτλερ είναι η ενσάρκωση του θεού Βισνού ο οποίος θα κλείσει τον κύκλο του εκφυλισμού της ανθρωπότητας και θα φέρει την γαλήνη και την αρμονία.

Έρχεται σε επαφή με εθνικιστικούς κύκλους στις Ινδίες και προσπαθεί να τους περάσει την δική της θεωρία: Μια μίξη ινδουισμού και ναζισμού χρησιμοποιώντας σαν ιερό βιβλίο το “Ο Αγών μου”.

Παντρεύεται έναν Βραχμάνο ώστε να μην απελαθεί από τις Βρετανικές αρχές. Ο γάμος μένει στα χαρτιά αφού εκείνη είναι ανοιχτά αμφισεξουαλική και ζει με άλλους συντρόφους.

Το 1935 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο της Λυών με πτυχίο Χημείας και λίγο αργότερα λαμβάνει διδακτορικό στην Φιλοσοφία. Οι τίτλοι σπουδών της την οχυρώνουν έναντι των επικριτών της.

Αμετανόητη ναζίστρια ως το τέλος.

Με την είσοδο των Σοβιετικών στρατευμάτων στο Βερολίνο ο Χίτλερ -Βισνού αυτοκτονεί αλλά η Σαβίτρι δεν το βάζει κάτω. Αλλάζει την θεωρία της: Ο Χίτλερ τελικά ήταν προάγγελος του Βισνού ο οποίος κάποια στιγμή θα εμφανιστεί..

Βαθιά απογοητευμένη με την κατάληξη, προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί. Αρνείται κατηγορηματικά το Ολοκαύτωμα σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Το 1948 καταφέρνει να μπει κρυφά στην κατεχόμενη Γερμανία και να εκδώσει μια σειρά από φυλλάδια που ενθαρρύνουν τους ναζιστές να μην το βάλουν κάτω.

Φυλακίζεται και μέσα στην φυλακή δημιουργεί ερωτική σχέση με μια άλλη ναζίστρια φυλακισμένη την Φρασουαζ Ντιορ, ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή Κριστιάν Ντιορ.

Αποφυλακίζεται και συνεχίζει να γράφει προπαγανδιστικά κείμενα υπέρ του ναζισμού, της οικολογίας, των ζώων και της χορτοφαγίας.

Τα τελευταία χρόνια της τα περνά στην Καλκούτα ξεχασμένη σχεδόν από όλους. Μοναδική συντροφιά της οι γάτες της γειτονιάς.Ένα κοινό σημείο ακόμα με τον αγαπητό της Χίτλερ…

Πεθαίνει στην Αγγλία τον Οκτώβρη του 1982. Στην κηδεία της  οι ναζιστές της αποδίδουν φόρο τιμής ενώ οι στάχτες της θάβονται δίπλα απο το τάφο του γνωστού νέο -ναζιστή Αμερικάνου Τζώρτζ Λινκολν Ροκγούελ