Τα Τάγματα Ασφαλείας και οι ανάπηροι του πολέμου της Αλβανίας – Μερικές σκέψεις

Τα Τάγματα Ασφαλείας

Δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη στις 18 Ιούνη 1943, με εντολή των Γερμανών, με σαφή αντικομουνιστική στόχευση και οπλίστηκαν από τη Βέρμαχτ.  Γενικός προϊστάμενός τους ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.  Οι άνδρες τους ορκίζονταν υπακοή στον Χίτλερ. Κι η πρώτη, η σκληρότερη κι αδιανόητη δημόσια επίδειξή τους, ήταν η επίθεση ενάντια στους ανάπηρους πολέμου σε 19 νοσοκομεία της Αθήνας. Ήθελαν να δώσουν στους αφέντες τους, τους Γερμανούς, εξετάσεις ναζιστικής δράσης και πίστης στην ιδεολογία του Χίτλερ. 

Οι ανάπηροι του πολέμου της Αλβανίας 

Μετά τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού, οι ανάπηροι πολέμου (περίπου 15.000) συγκεντρώθηκαν κυρίως στα νοσοκομεία της Αθήνας, σε  μακροχρόνια νοσοκομειακή περίθαλψη λόγω των τραυμάτων και της αναπηρίας τους. Αρχίζουν να οργανώνουν την ζωή τους μέσα στα νοσοκομεία συστήνοντας επιτροπές που διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, με διαρκείς αγώνες και με κατακτήσεις, όπως διαχείριση συσσιτίου και φαρμάκων, αυτοσχέδια σχολεία για όσους είχαν διακόψει ή δεν είχαν καθόλου μόρφωση κλπ. 

Βρέθηκαν αμέσως στην πρώτη γραμμή του αγώνα της επιβίωσης του λαού, οργανώθηκαν στο ΕΑΜ και συμμετείχαν πρώτοι και ενεργά σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις του λαού της Αθήνας, στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, όπου πάντα προπορεύονταν οι ανάπηροι κι οι τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους αμαξίδια, τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, τους επιδέσμους στα κεφάλια τους και τις νοσοκόμες τους δίπλα να σπρώχνουν τα αμαξίδια ή να οδηγούν τους τυφλούς. 

Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον παλλαϊκό ξεσηκωμό για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης. Πλήρωσαν ακριβό τίμημα 46 νεκρούς. 

Στις 25 Μάρτη του 1943, στην διαδήλωση για το λαϊκό ξεσηκωμό του 1821, στις συγκρούσεις με τις κατοχικές δυνάμεις, πάλι αφήνουν πολλούς νεκρούς.

Τα ίδια και με τη γενική απεργία και διαδήλωση της 22 Ιούλη 1943 ενάντια στην προοπτική επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στο μεγαλύτερο τμήμα της Κεντρικής Μακεδονίας. Μπροστάρηδες πάλι οι ανάπηροι.

Με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας το Σεπτέμβρη του 1943,  οι ανάπηροι συγκεντρώνουν πολλά όπλα από τα στρατόπεδα των Ιταλών που βρίσκονται κοντά στα νοσοκομεία και τα διοχετεύουν στον ΕΛΑΣ. 

Το γεγονός αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την χιτλερική κυβέρνηση. Πρώτα επιχείρησαν να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις κατοχικές αρχές έμενε πια μόνο μία λύση. 

Η «πρώτη γεύση» του θανατικού ήταν στις 27 Νοέμβρη 1943

Στις 27 του Νοέμβρη πιάνουν τους επικεφαλής των αναπηρικών οργανώσεων Γονατά (με γενική παράλυση) και Τζαμουράνη (με κομμένα και τα δυο του πόδια), μαζί με άλλους 17 ανάπηρους αγωνιστές, ήρωες της Αλβανίας. Τους οδηγούν μπροστά στο «ελληνικό» εκτελεστικό απόσπασμα, των νεοντυμένων γερμανοτσολιάδων, που το διευθύνει ένας Γερμανός αξιωματικός. Επειδή όμως οι μελλοθάνατοι δεν είναι σε θέση να σταθούν όρθιοι, αφού τους είχαν καταστρέψει τις πατερίτσες και τους νάρθηκες, τους βάζουν πάνω σε καρέκλες, δεμένους με ζωστήρες. Πυρ και οι 19 ήρωες της Αλβανίας και της Αντίστασης είναι νεκροί. Αυτός ήταν ο πρόλογος. 

Η μαύρη νύχτα της 29 προς 30 Νοέμβρη 1943

Γύρω στις 3 τα ξημερώματα, τα τάγματα ασφαλείας, υπό τον  συνταγματάρχη I. Πλυτζανόπουλο, διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας και με την επίβλεψη των Ες – Ες, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Πάνω από 1000 γερμανοτσολιάδες, με την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα νοσοκομεία. Τα ξημερώματα, πυροβολώντας και ουρλιάζοντας όρμησαν μέσα. Χτυπούσαν στα κρεβάτια τους ανάπηρους, τις νοσοκόμες, τους γιατρούς. Έσυραν από τα κρεβάτια ανάπηρους με κομμένα χέρια ή πόδια, τυφλούς, παράλυτους, με ανοιχτές πληγές. Άρπαζαν από τα χέρια των νοσοκόμων ή των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν στο κεφάλι τους. Τους τράβηξαν γυμνούς χτυπώντας τους αλύπητα. Οι θάλαμοι μεταβλήθηκαν σε σφαγεία. Με κλωτσιές τους κατρακυλούσαν στο δρόμο. Τους άρπαζαν, τους φόρτωναν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα. Πολλοί από τους ανάπηρους πέθαναν κατά τη μεταφορά τους. Άλλοι μέσα στις φυλακές γιατί τα μη επουλωμένα τραύματά τους αιμορραγούσαν. Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας, εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία. Επακολούθησε πρωτοφανής λεηλασία – πλιάτσικο, των νοσοκομείων. Μέσα σε λίγες ώρες τα νοσοκομεία ξεγυμνώθηκαν κυριολεκτικά. Τα «παιδιά» δεν κουράστηκαν τζάμπα.

Η ανακοίνωση του ΕΛΑΣ για το έγκλημα

Σήμερα υπάρχει στο νοσοκομείο «ΣΩΤΗΡΙΑ» μνημείο των εκτελεσμένων αναπήρων. Αναλυτική περιγραφή των γεγονότων μπορείτε να δείτε εδώ.  

ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΠΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ

Πού βρέθηκε τόσο μίσος και μανία ενάντια στους ανάπηρους πολέμου; Μόνο οι κατακτητές μπορούσαν να έχουν τέτοια μανία απέναντι στους ήρωες του ελληνικού στρατού, γιατί αυτοί τους ξεφτίλισαν στην Αλβανία και στο Ρούπελ. Αλλά τι λέω… τι Γερμανοί, τι γερμανοτσολιάδες, Ράληδες, Έβερτ και Τσολάκογλου. Το ίδιο ήταν.

Πώς αντιμετωπίζουν αυτό το γεγονός οι φίλοι μας οι δεξιοί, που συνεχίζουν να έχουν τουλάχιστον συμπάθεια για τα τάγματα ασφαλείας; Πώς γίνεται κάποιος να τιμά την αντίσταση των Ελλήνων στην Αλβανία και ταυτόχρονα τα τάγματα ασφαλείας που εκτελούσαν τους ήρωες του Αλβανικού μετώπου;  Τι είδους «πατριώτες» μπορεί να προκάλεσαν αυτή τη σφαγή;

Ποιος είπε το «ΟΧΙ» λοιπόν τότε στην Αλβανία; Αυτοί που έδωσαν τη ζωή, τη σωματική ακεραιότητα και την υγεία τους στο μέτωπο της Αλβανίας; Ή αυτοί που με πάθος υπηρετούσαν πρώτα το Μεταξά κι ύστερα τον κατακτητή (ο αντικομμουνισμός ενώνει όλους τους καταπιεστές) και με περίσσιο μίσος εκτέλεσαν 283 ήρωες αναπήρους πολέμου του 40;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι αυτοί οι στυγνοί δολοφόνοι των αναπήρων ήταν απλώς μια «ελληνική πατριωτική ομάδα», έστω αντικομμουνιστική κι όχι μια συμμορία φασιστών που συνεργάστηκαν με τους ναζί για την εδραίωση της κατοχής τους ενάντια σε κάθε πατριωτική δράση και αντίσταση;

Ποιος πατριώτης και ποιος άνθρωπος θα έδερνε και θα σκότωνε ανάπηρους, ακρωτηριασμένους, κατάκοιτους, τυφλούς; Γιατί αυτούς που έχουν μέσα τους το δηλητήριο του ναζισμού και του ρατσισμού ενάντια ακόμα και στους ανάπηρους, δεν τους λες και «ανθρώπους», ούτε βέβαια και «πατριώτες». Τους λες ναζί, ταγματασφαλίτες και δωσίλογους.

Μήπως ό,τι σκέψεις κάνουμε για τα Τάγματα Ασφαλείας, πρέπει να τις κάνουμε και για όλους αυτούς που το παίζουν πατριώτες και συνεχίζουν να τιμούν ακόμα τους δωσίλογους;

Τι είδους ιστορικός είναι κάποιος που μοιράζει ακόμα τη διαφορά ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα, προκειμένου να υπηρετήσει τον εντεταλμένο σκοπό της εξίσωσης ναζισμού – κομμουνισμού;

Πόσο «γέρος της δημοκρατίας» ήταν αυτός που όλα αυτά τα αποβράσματα τα επιστράτευσε το 1944 στον «ιερό» του αγώνα ενάντια στον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ, ενάντια στο λαό και στη μοίρα του, για τη διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη χώρα;

Και πόσο «αριστερή» είναι μια παράταξη που βουλευτές της πάνε σε μνημόσυνα γι’ αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά, τους γερμανοτσολιάδες;

Τελικά ποιόν πρέπει να τιμά η πατρίδα; Τους ήρωες της Αλβανίας ανάπηρους που εκτελέστηκαν; Ή τους εκτελεστές τους; Και ποιόν τιμάει σήμερα; Πόσα σχολεία π.χ. έχουν πάει παιδαγωγική επίσκεψη στο μνημείο της θυσίας των αναπήρων, που βρίσκεται στο νοσοκομείο Σωτηρία;

Και τέλος πάντων όταν κάποιοι λένε «όλοι μαζί οι Έλληνες», μέσα στο «όλοι» βάζουν κι αυτά τα αποβράσματα των ταγμάτων ασφαλείας και τους πολιτικούς τους απογόνους;