Το τέλος της αθωότητας : Η ‘’Υπόθεση Φιλί’’ στη Νότια Καρολίνα των Η.Π.Α.

Είμαστε στην Αμερική του 1958, ένα αθώο φιλί στο μάγουλο ενός 6χρονου λευκού κοριτσιού στο μάγουλο ενός 9χρονου Αφροαμερικάνου οδήγησε στην φυλάκιση 2 μικρών παιδιών, σε επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν και σε διαδηλώσεις εναντίον του άδικου εγκλεισμού των παιδιών σε αναμορφωτήριο μέχρι τα 21 τους χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ας μεταφερθούμε νοερά σε μια μικρή πόλη των Η.Π.Α. το 1958 και συγκεκριμένα στις 28/10/1958. Μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα στην πόλη Μονρόε, μια παρέα μικρών παιδιών ηλικίας 6 έως 10 ετών έπαιζαν ξέγνοιαστα στο πάρκο. Οι παιδικές φωνές δεν πρόδιδαν τίποτα το διαφορετικό αλλά αν κάποιος παρατηρούσε την εικόνα των παιδιών θα ξαφνιαζόταν εκείνη την εποχή..

Ήταν λευκά και έγχρωμα παιδιά να παίζουν παρέα. Η Αμερική της δεκαετίας του ’50 ήταν μια Αμερική η οποία χαιρόταν μια πρωτόγνωρη οικονομική άνθηση μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το εθνικό γόητρο των Αμερικάνων είχε ανέβει στα ουράνια. Ήταν οι νικητές του πολέμου… Ναι, οκ υπήρχαν οι κομμουνιστές και η Σοβιετική Ένωση… προς απογοήτευση των οπαδών του Μακαρθισμού ΑΛΛΑ ήταν και εκείνοι νικητές!

Μια νίκη που δεν την όφειλαν μόνο σε λευκά χέρια… Οι Αφροαμερικάνοι είχαν πολεμήσει δίπλα δίπλα με τους λευκούς στα πεδία των μαχών, όμως με τη λήξη του πολέμου ‘’οι ήρωες‘’ ήταν και πάλι αυτό που ήταν πάντα στην Αμερική των Λευκών.. Πολίτες β’ κατηγορίας. Όταν η ειρήνη αποκαταστάθηκε, αποκαταστάθηκε και η ‘’ιεραρχία’’ στην Αμερικανική κοινωνία.

Η εικόνα των παιδιών να παίζουν μαζί ήταν κάτι το εξωφρενικό για εκείνη την εποχή. Μόλις τρία χρόνια πριν, το 1955 ένα 14χρονο έγχρωμο αγόρι λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου στο Μισσισσίππι όταν κατηγορήθηκε άδικα πως σφύριξε σε μια λευκή γυναίκα. Παρότι η είδηση είχε προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με τις φυλετικές διακρίσεις εντός και εκτός Η.Π.Α, η κοινωνία γρήγορα επέστρεψε στις ρατσιστικές της συνήθειες.

Η ‘’Μπουκάλα’’ που στριφογύρισε μια ολόκληρη κοινωνία.

Ένα άδειο μπουκάλι ήταν η αφορμή μερικά από τα παιδιά να προτείνουν να παίξουν το παιχνίδι του φιλιού. Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ήταν ο 9χρονος James Hanover Grissom Thomspon και ο 7χρονος David Ezell “Fuzzy” Simpson. Οι μητέρες των δύο έγχρωμων αγοριών ήταν οικιακές βοηθοί στα πλούσια σπίτια των λευκών οικογενειών ενώ οι πατεράδες τους δούλευαν μαζί σε έργα οδοποιίας.

Σε μια περιστροφή της μπουκάλας η 6χρονη Sissy Sutton έπρεπε να φιλήσει στο μάγουλο τον 9χρονο James όπως και έγινε. Το παιχνίδι έληξε πολύ γρήγορα, αφού τα περισσότερα παιδιά βρήκαν απωθητικά τα σάλια στα μάγουλα τους από τα φιλιά. Η μικρή Sissy διηγήθηκε αργότερα στη μεγάλη της αδερφή πως φίλησε στο μάγουλο ένα αγόρι. Η μητέρα της κρυφάκουσε την συζήτηση και στην αρχή δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Στη συνέχεια της ημέρας κατάφερε μια κάποιο τρόπο να ανακαλύψει ποια αγόρια ήταν στο πάρκο με την κόρη της εκείνη την ημέρα. Όταν κατάλαβε πως ανάμεσα στα αγόρια ήταν και δύο αφροαμερικάνακια και ότι ένα από αυτά είχε φιλήσει η κόρη της έγινε έξαλλη.

Αμέσως κάλεσε τις μητέρες των άλλων κοριτσιών, ορισμένους άνδρες φίλους της  και αφού άρπαξε το προσωπικό της όπλο (!) άρχισε να ψάχνει την γύρω περιοχή για τα δύο αγόρια. Η ίδια απειλούσε πως όχι μόνο θα σκότωνε τα δύο αγόρια αλλά πως θα φρόντιζε να λιντσαριστούν και οι μητέρες των μικρών αγοριών.

Ένας οικογενειακός φίλος ειδοποίησε παράλληλα και την αστυνομία η οποία από υπερβάλλοντα ζήλο έστειλε περίπου 6 περιπολικά, όλα τα αστυνομικά αυτοκίνητα που διέθετε η μικρή πόλη, ώστε να βρουν ένα 9χρονο και ένα 7χρονο αγόρι. Αν νομίζετε πως αυτό ήταν πράξη ευαισθησίας από μέρους της ώστε να συγκρατήσει τα οξυμένα πνεύματα του πλήθους κάνετε λάθος. Ήταν εκεί για να ‘’πειθαρχήσουν’’ οποιονδήποτε αφροαμερικάνο τολμούσε να τους εμποδίσει να συλλάβουν τα παιδιά.

Τελικά τα δύο μικρά αγόρια εντοπίστηκαν να παίζουν ακόμα μεταξύ τους αργά το απόγευμα από την αστυνομία..

Αστυνομική βία και η οργή του πλήθους

Οι οπλισμένοι αστυνομικοί συνέλαβαν τα δύο παιδιά, τους πέρασαν χειροπέδες και τους έριξαν τα πρώτα τους χαστούκια κατά την μεταφορά τους στο αστυνομικό τμήμα λέγοντας πως ‘’Δεν πρόκειται να πηδήξετε μικρά λευκά κορίτσια ξανά’’.

Στο αστυνομικό τμήμα, τα πέταξαν κατευθείαν στα κρατητήρια χωρίς να ειδοποιήσουν τις οικογένειες τους ενώ δεμένα ακόμα ξεκίνησαν να τα κλωτσούν και να τα γρονθοκοπούν σε ολόκληρο το σώμα τους.

Η μητέρα του 10χρονου βρισκόταν στην δουλειά της όταν ένα μικρό κοριτσάκι που έμενε στο διπλανό σπίτι την ειδοποίησε πως ο γιος της λιντσάρεται στη φυλακή ανελέητα. Η αστυνομία δεν άφησε για βδομάδες τους γονείς να δουν τα παιδιά τους, ενώ ο εισαγγελέας ανηλίκων διέταξε τα παιδιά να παραμείνουν στην φυλακή ως την απόφαση του δικαστηρίου με τις κατηγορίες της αποπλάνησης και απόπειρας βιασμού.

Οι γονείς των παιδιών απολύθηκαν από τις εργασίες τους και αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους, αφού συχνά μέλη της Κου Κλουξ Κλαν έκαναν επιθέσεις μέσα στην νύχτα σπάζοντας τζάμια, καίγοντας σταυρούς, απειλούσαν με λιντσάρισμα και θάνατο, ενώ πυροβόλησαν και σκότωσαν το σκύλο του μικρού 9χρονου αγοριού σε μια από τις νυχτερινές τους εξορμήσεις.

Η στάση της NAACP και η κοινή γνώμη

Η National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) ( Εθνική Οργάνωση  για την πρόοδο των έγχρωμων  πολιτών) είναι μια οργάνωση για την προώθηση των ίσων δικαιωμάτων των πολιτών στην Αμερική η οποία απαρτίζεται από λευκά και έγχρωμα μέλη. Σκοπό έχει την προσπάθεια εξάλειψης των φυλετικών διακρίσεων μεταξύ των λευκών και αφρο-αμερικάνων και την υπεράσπιση των τελευταίων μπροστά στα δικαστήρια της χώρας σε υποθέσεις με έντονο φυλετικό χαρακτήρα.

Robert Franklin Williams

Ο αρχηγός της οργάνωσης στην περιοχή Μονρόε, εκείνη την εποχή, ήταν ο Robert Franklin Williams, ο οποίος είχε μαζέψει τους παλιούς βετεράνους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργώντας μια μικρή επίλεκτη ομάδα οπλισμένων φρουρών με σκοπό την προστασία των έγχρωμων πολιτών που δέχονταν επιθέσεις από το πλήθος ή τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Παρότι έβαλε φρουρούς γύρω από τα σπίτια των οικογενειών δεν μπόρεσε να καταφέρει πολλά ενώ προσπάθησε να τραβήξει την προσοχή του προέδρου ολόκληρης της οργάνωσης Roy Wilkins χωρίς αποτέλεσμα.

Την νύχτα  του Halloween, τα παιδιά βρίσκονταν ήδη στην τρίτη μέρα φυλάκισης τους χωρίς να έχουν επικοινωνήσει με τις οικογένειές τους ή κάποιο νομικό. Μια παρέα αστυνομικών αποφάσισε να ντυθεί με τις στολές τις Κου Κλουξ Κλαν και να φοβίσει τα παιδιά μπαίνοντας μέσα στα κελιά τους. Οι αστυνομικοί δικαιολογήθηκαν πως απλά έκαναν πλάκα στα πιτσιρίκια…

Στις 4 Νοεμβρίου του 1958 και ενώ ακόμη τα παιδιά δεν είχαν επικοινωνία με κανέναν δικό τους, βρέθηκαν ενώπιον του δικαστή Price όπου επίσημα κατηγορήθηκαν σε τρίτο βαθμό για επίθεση και απόπειρα βιασμού του ανήλικου κοριτσιού, ενώ ζητήθηκε η μεταφορά τους σε φυλακές μαύρων κρατουμένων με σκοπό να παραμείνουν έγκλειστοι μέχρι και την ενηλικίωση τους.. Δηλαδή τα 21 χρόνια τους.

Roy Wilkins

Ο αρχηγός της NAACP Roy Wilkins υποβάθμισε την υπόθεση έπειτα από την απόφαση του δικαστή σε απλή ‘’σεξουαλική υπόθεση‘’ και όχι φυλετική και έτσι απέσυρε την υποστήριξή του. Μόνο το παράρτημα της οργάνωσης στο Μονρόε και ο Robert Franklin Williams ο αρχηγός παρέμειναν στο πλευρό των παιδιών.

Η κοινή γνώμη είχε χωριστεί στα δύο και εκατοντάδες γράμματα δημοσιεύονταν για την υπόθεση στο τοπικό και εθνικό τύπο. Πολλοί άνθρωποι τάχθηκαν με το ‘’ναι μεν, αλλά’’. Ήταν αδιαμφισβήτητα σκληρό 2 μικρά παιδιά να φυλακιστούν τόσα χρόνια, από την άλλη δεν χωρούσε συζήτηση για τους περισσότερο πως ‘’ναι, ισότητα, δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα αλλά παραμένουν μαύροι…’’ ή όπως το έγραψε πολύ σωστά ένας αναγνώστης της τοπικής εφημερίδας ‘’Όλοι πιστεύουμε πως δεν πρέπει να υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις μέχρι η κόρη μας να μας φέρει έναν μαύρο για γαμπρό. Τότε όλα αλλάζουν για όλους…’’ για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από έναν αφρο-αμερικάνο ‘’Εσείς οι λευκοί δεν έχετε πρόβλημα να παντρευτούμε τις κόρες σας. Εσείς οι λευκοί φοβάστε πως εμείς θα παντρευτούμε την κόρη της γυναίκας σας.. Τις κόρες σας τις παντρευόμαστε από την εποχή της σκλαβιάς μας‘’ (Τόσο αληθινό και τόσο οδυνηρό…).

 Οι κομμουνιστές

Η είδηση ξέφυγε γρήγορα έξω από τα σύνορα της χώρας. Ο Κυβερνήτης της Βόρειας Καρολίνας όπου υπάγεται η πόλη Μονρόε, Luther Hodges, δεν ήθελε με τίποτα να εμπλακεί στην υπόθεση. σκεπτόμενος πως θα σε λίγο καιρό θα υπήρχαν οι ενδιάμεσες εκλογές, ενώ ο Πρόεδρος των Η.Π.Α Eisenhower σκεφτόταν την… κομμουνιστική Ρωσία!

Luther Hodges

Είμαστε στο ζενίθ του Ψυχρού Πολέμου και της πολιτικής του Μακάρθυ. Το τελευταίο που χρειάζονταν ήταν μια υπόθεση φυλετικής διάκρισης την οποία θα χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί και οι κομμουνιστές όλης της υφηλίου ως απόδειξη της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αμερική.

Eisenhower

Σε μυστικές διαβουλεύσεις με τον αρχηγό του εθνικού παραρτήματος NAACP είχε σκεφτεί μυστικά να αποφυλακίσει τους δύο ανηλίκους και να μεταφέρει τις οικογένειές τους σε άλλη περιοχή. Κάτι όμως που κανένας πολιτικός δεν αναλάμβανε την ευθύνη να συγκαλύψει.

Τελικά… όντως οι κομμουνιστές ενδιαφέρθηκαν για την υπόθεση των δύο παιδιών. Ιδιαίτερα το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής το οποίο κατάφερε να στείλει εντός της φυλακής την αγγλίδα δημοσιογράφο Joyce Egginton ως ‘’κοινωνική λειτουργό’’ για να δει τα παιδιά και να τραβήξει με κρυφή κάμερα την κατάστασή τους μέσα στην φυλακή.

Joyce Egginton

Η εικόνα των δύο ανηλίκων ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ χιλιάδες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον των πρεσβειών της Αμερικής διοργανώθηκαν σε Λονδίνο, Ρώμη, Βρυξέλλες, Παρίσι και Βιέννη.

Το Φεβρουάριο του 1959 οι γονείς των δύο παιδιών κλήθηκαν από τις αστυνομικές αρχές να υπογράψουν δηλώσεις αποποίησης των δικαιωμάτων τους για προσφυγή ενώπιον της δικαιοσύνης των αστυνομικών αρχών και των λοιπών υπευθύνων για τις συκοφαντικές κατηγορίες και τη μεταχείριση των παιδιών τους κατά την διάρκεια της φυλάκισής τους, με τη διαβεβαίωση να αφήσουν τα παιδιά τους ελεύθερα. Οι γονείς αρνήθηκαν να υπογράψουν τις δηλώσεις.

Λίγες μέρες αργότερα, ο κυβερνήτης της Πολιτείας έδωσε χάρη στους δύο ανηλίκους χωρίς ποτέ να καταγραφεί ο λόγος της χάρης και χωρίς κανένας ποτέ να ζητήσει συγχώρεση από τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Μετά από την απελευθέρωση των παιδιών και τα δύο αγόρια άλλαξαν συμπεριφορά μετά το σοκ που υπέστησαν. Κλείστηκαν στον εαυτό τους και καμία από τις δύο οικογένειες δεν κατάφερε ποτέ να σταθεί οικονομικά και κοινωνικά στα πόδια της, όπως πριν το περιστατικό.