Τι σημαίνει για τις μάζες η νίκη του φασισμού;

Με αφορμή την επέτειο της επιβολής της δικτατορίας της 4^ης Αυγούστου 1936, ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ «Ο φασισμός» (εκδ. Πορεία, Αθήνα 1975) – μετάφραση απ’ τα γερμανικά Δ. Χ.

Το βιβλίο περιλαμβάνει την κεντρική εισήγηση του Γκ. Ντιμιτρόφ 7^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μόσχα, 26 Ιούλη – 20 Αυγούστου 1935). Στο Συνέδριο επικυρώθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών – λαϊκών μετώπων, που προέβλεπε τη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, υπό προϋποθέσεις.

Επιγραμματικά, η ιστορία κατέγραψε ότι στη Γαλλία και στην Ισπανία που υπήρξε συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου, αυτό δεν κατόρθωσε να ανακόψει την πορεία των φασιστών προς την εξουσία, ενώ στο πλαίσιο των Λαϊκών Μετώπων, τα ΚΚ προσέφεραν πρωτοφανείς θυσίες για την αντιμετώπιση του φασισμού και τελικά βρέθηκαν προδομένα από τις σύμμαχες «αντιφασιστικές» δυνάμεις. Η πορεία των ιστορικών γεγονότων απέδειξε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση του φασισμού, αν δεν συνδυάζεται με την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Τι σημαίνει για τις μάζες η νίκη του φασισμού;

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους εργάτες «δίκαιον μισθόν», στην πραγματικότητα όμως τις έριξε σ’ ένα πιο χαμηλό, σ’ ένα άθλιο επίπεδο ζωής. Στους άνεργους υποσχέθηκε δουλειά, στην πραγματικότητα όμως τους έφερε ακόμη μεγαλύτερη πείνα, δουλειά σκλάβου και καταναγκαστική εργασία. Ο φασισμός, στην πραγματικότητα, μετατρέπει εργάτες και άνεργους σε παρίες της καπιταλιστικής κοινωνίας χωρίς καθόλου δικαιώματα, καταστρέφει τα συνδικάτα τους, τους αφαιρεί το δικαίωμα της απεργίας και το συνδικαλιστικό τύπο, τους σέρνει με τη βία στις φασιστικές οργανώσεις, αδειάζει τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, μεταβάλει τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις σε στρατόπεδα, όπου κυριαρχεί η αχαλίνωτη αυθαιρεσία των καπιταλιστών.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην εργαζόμενη νεολαία, ότι θα της ανοίξει έναν πλατύ δρόμο προς ένα λαμπρό μέλλον. Στην πραγματικότητα έφερε στη νεολαία μαζικές απολύσεις από τα εργοστάσια, έφερε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας και ασταμάτητη στρατιωτική εκγύμναση για έναν αρπαχτικό πόλεμο.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους κατώτερους κρατικούς υπαλλήλους και στους διανοούμενους, ότι θα εξασφαλίσει την ύπαρξή τους, ότι θα καταργήσει την παντοδυναμία των τραστ και την κερδοσκοπία του τραπεζιτικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, τους έριξε σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία και αβεβαιότητα για το αύριο, τους υποδουλώνει κάτω από μια νέα γραφειοκρατία, που αποτελείται από τους πιο πιστούς οπαδούς του, ενώ δημιουργεί μιαν αφόρητη διχτατορία των τραστ και αυξάνει σε πρωτοφανή βαθμό τη διαφθορά και την αποσύνθεση.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην καταστραμμένη, εξαθλιωμένη αγροτιά, ότι θα καταργήσει τη δουλεία των χρεών, θα καταργήσει την πληρωμή του ενοικίου για τα χτήματα και ότι θα απαλλοτριώσει, μάλιστα χωρίς αποζημίωση, τη γη των γαιοχτημόνων σε όφελος των αχτημόνων και εξαθλιωμένων αγροτών. Στην πραγματικότητα, δημιουργεί μια πρωτοφανή κυριαρχία των τραστ και της φασιστικής κρατικής μηχανής σε βάρος της εργαζόμενης αγροτιάς και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση της κύριας μάζας της αγροτιάς από τους μεγαλογαιοχτήμονες, τις τράπεζες και τους τοκογλύφους.

«Η Γερμανία ή θα γίνει μια χώρα για τούς αγρότες ή θα πάψει να υπάρχει», δήλωσε πανηγυρικά ο Χίτλερ. Τί απόχτησαν όμως οι αγρότες στη Γερμανία από το καθεστώς του Χίτλερ; Το χρεωστάσιο, που κιόλας καταργήθηκε; Ή το νόμο περί κληρονομιάς, που οδήγησε στο διώξιμο εκατομμυρίων αγροτόπαιδων απ’ το χωριό και στη μετατροπή τους σε ζητιάνους; Οι εργάτες γης μεταβλήθηκαν σε μισοδουλοπάροικους, που έχουν χάσει ακόμη και το στοιχειώδες δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής του τόπου διαμονής τους. Η εργαζόμενη αγροτιά έχασε τη δυνατότητα να πουλάει τα προϊόντα της παραγωγής της στην αγορά.

Και στην Πολωνία;

«Ο πολωνός αγρότης», γράφει η πολωνική εφημερίδα «Τσας», «χρησιμοποιεί μεθόδους και μέσα, που χρησιμοποιούνταν σίγουρα μόνο την εποχή του μεσαίωνα. Κρατάει τη φωτιά στο καμίνι και τη δανείζει στο γείτονά του, κάνει οικονομία ακόμη και στο δαδί. Ο ένας δίνει στον άλλο το βρώμικο σαπουνόνερο. Ξεβράζει τα βαρέλια από τις σαρδέλλες για να βγάλει αλμυρό νερό. Δεν πρόκειται για κανένα παραμύθι. Πρόκειται για την πραγματική κατάσταση στο χωριό, που ο καθένας μπορεί να δει από κοντά».

Και αυτά, σύντροφοι, δεν τα γράφουν οι κομμουνιστές, τα γράφει μια πολωνική αντιδραστική εφημερίδα!

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά.

Καθημερινά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της φασιστικής Γερμανίας, στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, στα πολωνικά κάτεργα, στη βουλγαρική και φιλλανδέζικη ασφάλεια, στη «Γκλαβνγιάτσα» του Βελιγραδιού, στη ρουμανική «Σιγκουράντσα», στα Ιταλικά νησιά, τα καλύτερα παιδιά της εργατικής τάξης, επαναστάτες αγρότες, αγωνιστές για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας, υφίστανται τις πιο άγριες βιαιότητες και εξευτελισμούς, μπροστά στους όποιους ωχριούν οι πιο βρωμερές πράξεις της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Ο εγκληματικός γερμανικός φασισμός βασανίζει αλύπητα άνδρες μπροστά στις γυναίκες τους, στέλνει πακέτα στις μανάδες με τη στάχτη των δολοφονημένων παιδιών τους. Η στείρωση μεταβλήθηκε σε πολιτικό μέσο αγώνα. Στις αίθουσες βασανιστηρίων, όπου κρατάνε τους αντιφασίστες που έχουν συλλάβει, ρίχνουν δηλητηριώδεις ουσίες, τους σπάζουν τα χέρια, τους βγάζουν τα μάτια, τους κρεμάνε δεμένους, εφαρμόζουν τον τυμπανισμό, χαράζουν πάνω στο δέρμα τους αγκυλωτούς σταυρούς.

Έχω μπροστά μου μια στατιστική της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας σχετικά με τους δολοφονημένους, τραυματισμένους, συλληφθέντες, ακρωτηριασμένους και βασανισμένους μέχρι θανάτου στη Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία, Αυστρία, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία. Μόνο στη Γερμανία, στο διάστημα της κυριαρχίας των εθνικοσοσιαλιστών, δολοφονήθηκαν πάνω από 4.200 άτομα, συνελήφθησαν 317.800, από τους οποίους 218.600 αντιφασίστες εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, διανοούμενοι, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες και μέλη αντιπολιτευόμενων χριστιανικών οργανώσεων, τραυματίστηκαν και βασανίστηκαν άγρια. Στην Αυστρία, η «χριστιανική» φασιστική κυβέρνηση, από την εξέγερση του Φλεβάρη τον περασμένο χρόνο μέχρι σήμερα, δολοφόνησε 1900 άτομα, τραυμάτισε και ακρωτηρίασε 10.000 και συνέλαβε 40.000 επαναστάτες εργάτες. Και ο κατάλογος αυτός, σύντροφοι, δεν είναι καν ολοκληρωμένος.

Μου είναι δύσκολο να βρω τα λόγια, για να εκφράσω όλη μας την αγανάχτηση, όταν αναλογιζόμαστε τα μαρτύρια, που υφίστανται οι εργαζόμενοι τώρα σε μια σειρά φασιστικές χώρες. Οι αριθμοί και τα γεγονότα που αναφέρουμε, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ένα εκατοστό της πραγματικότητας από όλη την εκμετάλλευση και όλα τα βάσανα της λευκής τρομοκρατίας, που γεμίζουν την καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης σε μερικές καπιταλιστικές χώρες. Ούτε ολόκληροι τόμοι δε μπορούν να δώσουν μιαν ολοκληρωμένη εικόνα των άπειρων χτηνωδιών του φασισμού σε βάρος των εργαζομένων.

Βαθειά συγκινημένοι και γεμάτοι μίσος ενάντια στους φασίστες δήμιους, χαμηλώνουμε τη σημαία της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη μνήμη των αξέχαστων συντρόφων μας Τζων Σερ, Φίτε Σούλτσε, Αίτγκενς στη Γερμανία, Κόλομαν Βάλλις και Μυνιχράιτερ στην Αυστρία, Σάλλαϊ και Φυρστ στην Ουγγαρία, Κοφαρνττσίγιεφ, Λιοντιμπρόντσκι και Βόικοφ στη Βουλγαρία, στη μνήμη των χιλιάδων και χιλιάδων κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών και εξωκομματικών εργατών, αγροτών, εκπροσώπων της διανόησης, που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.

Χαιρετίζουμε από το βήμα αυτό τον ηγέτη του γερμανικού προλεταριάτου και επίτιμο πρόεδρο του συνεδρίου μας, το σύντροφο Ταίλμαν. Χαιρετίζουμε τους συντρόφους Ράκοσι, Γκράμσι, Άντικάινεν, Γιόνκο Πάνοφ. Χαιρετίζουμε τον ηγέτη των Ισπανών σοσιαλιστών Καμπαλλέρο, που οι αντεπαναστάτες έριξαν στη φυλακή, τον Τομ Μούνεϋ, που σαπίζει στο κελλί τώρα και 18 χρόνια, τις χιλιάδες άλλους φυλακισμένους του κεφαλαίου και του φασισμού και τους δηλώνουμε: «Σύντροφοι στον αγώνα! Σύντροφοι στα όπλα! Δεν σας ξεχάσαμε! Είμαστε μαζί σας! Κάθε μας πνοή, την τελευταία σταγόνα από το αίμα μας θα δώσουμε για την απελευθέρωσή σας και για την απελευθέρωση όλων των εργαζομένων από το επαίσχυντο φασιστικό καθεστώς».

Σύντροφοι! Ο Λένιν μας έχει κιόλας υποδείξει, ότι η αστική τάξη μπορεί να τα καταφέρει να επιτεθεί με την πιο λυσσαλέα τρομοκρατία ενάντια στους εργαζόμενους και να αποκρούσει για λιγότερο ή περισσότερο σύντομα χρονικά διαστήματα τις ανερχόμενες δυνάμεις της επανάστασης, αλλά παρόλα αυτά, η αστική τάξη δεν μπορεί να αποφύγει την καταστροφή.

Ο Λένιν γράφει:

«Η ζωή θα νικήσει. Ας φωνάζει η αστική τάξη, ας λυσσάει σαν έξαλλη, ας υπερβάλει, ας κάνει ανοησίες, ας εκδικείται από τα πριν τους μπολσεβίκους κι ας προσπαθεί να δολοφονήσει ακόμη Εκατοντάδες, χιλιάδες, Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που μόλις χτες έγιναν μπολσεβίκοι ή πρόκειται να γίνουν αύριο (Ινδίες, Ουγγαρία, Γερμανία κλπ.). Χρησιμοποιώντας τέτοια μέσα, η αστική τάξη συμπεριφέρεται ακριβώς όπως συμπεριφέρθηκαν όλες οι καταδικασμένες από την ιστορία σε καταστροφή τάξεις. Οι Κομμουνιστές πρέπει να ξέρουν, ότι το μέλλον ανήκει οπωσδήποτε σ’ αυτούς και γι’ αυτό μπορούμε (και πρέπει) να συνδυάζουμε στην πανίσχυρη επαναστατική πάλη τον πιο μεγάλο ενθουσιασμό με την πιο ψύχραιμη και νηφάλια εχτίμηση της μανίας της αστικής τάξης*.

Ναι, να εμείς και το προλεταριάτο όλου του κόσμου, ακολουθήσουμε χωρίς παρεκκλίσεις το δρόμο, που μας έδειξε ο Λένιν, η αστική τάξη, ό,τι κι αν συμβεί, θα καταποντιστεί.

* Βλ. Β. I. ΛΕΝΙΝ «Εκλογή Έργων» Τόμος 2, μέρος 2.