Τζιμάκο, δώσε τη σημαία στη Λουκά! – Όταν ο Ριζοσπάστης στήριζε τον Πανούση

Από χτες πολλοί είναι αυτοί που θυμούνται κι ανεβάζουν στο δίκτυο κάτι ιδιαίτερο ή βιωματικό σχετικά με τον Τζίμη Πανούση, από όσα έζησε ή ειπώθηκαν γι’ αυτόν: πχ μια συναυλία ενάντια στην πυρηνική ενέργεια, όπου συμμετείχε μαζί με άλλους καλλιτέχνες κι ανάμεσά τους το… Γιώργο Νταλάρα.

Με αυτή τη λογική, θεωρήσαμε ενδιαφέρον να θυμίσουμε κάτι σχετικό με τη δίκη του Τζίμη Πανούση το 2000, όταν θεωρήθηκε πως προσέβαλε την ελληνική σημαία, παρουσιάζοντας μια πρωτότυπη εκδοχή με το σφυροδρέπανο στη θέση του σταυρού.

Αναδημοσιεύουμε λοιπόν ένα άρθρο του Παύλου Ριζαργιώτη από το Ριζοσπάστη της εποχής και τη στήλη Διακριτικά που στηρίζει ανοιχτά (και όχι απλώς διακριτικά) την ελευθερία έκφρασης του Πανούση και το ιδιαίτερο σατιρικό, καλλιτεχνικό του στιλ.

Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το ευφυές κι ανατρεπτικό χιούμορ είναι πολύ αποτελεσματικό όπλο, όταν στρέφεται κατά της εξουσίας, όποια μορφή κι αν έχει αυτή. Η αποδοχή του «εγκλήματος» και η αναγνώριση του «αδέκαστου» της Δικαιοσύνης – τα καυστικά «εγώ τον σκότωσα» και «η Δικαιοσύνη νίκησε» – του Τζίμη Πανούση είναι ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο μιας εξουσίας, που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, παίρνει τη μορφή της εισαγγελικής έδρας, η οποία «διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον» και ενός δικαστηρίου, που γουρλώνει απειλητικά το ένα μάτι προς τον κατηγορούμενο και κλείνει πονηρά το άλλο προς τον κατήγορο. Ταυτόχρονα, είναι δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της «μιντιοκρατίας», που δείχνει τη δύναμή της, εξευτελίζοντας τους αδύναμους και συνηγορώντας υπέρ των δυνατών.

Το γεγονός ότι πολλοί άλλοι, που δεν έχουν τις «ευαισθησίες» της «θεούσας» του «ερωτοδικείου», ένιωσαν να προσβάλλονται, επειδή, μαζί με τον «ιδιόμορφο» καλλιτέχνη, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, «κάθισε» η ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση και στην εισαγγελική έδρα εκπροσωπήθηκε η λογοκρισία, δεν απασχόλησε καθόλου το δικαστήριο. Το γεγονός, επίσης, ότι αυτοί που πράγματι προσβάλλουν μονίμως το εθνικό σύμβολο της Ελλάδας είναι άλλοι – π.χ., οι σημερινοί κυβερνώντες, που την κατέβασαν την ελληνική σημαία στα Ιμια, κατόπιν απαίτησης των Τούρκων και εντολής του Κλίντον και την υπέστειλαν στη Λάρισα, για να υψώσουν στη θέση της αυτήν του ΝΑΤΟικού στρατηγείου, ή κάποιοι πρόγονοί τους, οι οποίοι την παρέδωσαν στους Γερμανούς κατακτητές – που θα έπρεπε να βρεθούν κάποτε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, δε φαίνεται να ενδιαφέρει τη δικαστική εξουσία.

Ομως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχω είναι να παρεξηγήσει τη στάση μου ο ίδιος ο «Τζιμάκος» και – αν και παραμένω πιστός του σφυροδρέπανου – να με συμπεριλάβει στους φίλους του, τους οποίους περιποιείται δεόντως και, ιδιαιτέρως, στη σάτιρά του. Και τότε «μαύρο φίδι που μ’ έφαγε»…

Για να μη θεωρηθεί πως αυτά αποτελούν “μεμονωμένο κρούσμα” και προσωπικές απόψεις “εκτός γραμμής” παραθέτουμε και τους συνδέσμους με το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη για τη σύλληψη του Τζίμη Πανούση και μια ανταπόκριση από τη δίκη του και την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου. Ξεχωρίζει μεταξύ άλλων η στιγμή όπου ο Α. Καφετζόπουλος ως μάρτυρας υπεράσπισης λέει στην έδρα: ” Στην αρχή νόμισα ότι προσεβλήθη το ΚΚΕ, λόγω της χρήσης του σφυροδρέπανου… Μετά έμαθα ότι κινήθηκε αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας“.