Βάζοντας χρώμα στο Ζαχαριάδη και το Χαρίλαο…
12-05-2018
Η ιστορία δεν είναι άσπρο-μαύρο, γιατί υπάρχει η διαλεκτική, αλλά και ο επιχρωματισμός παλιών φωτογραφικών ντοκουμέντων.
Η ιστορία δεν είναι άσπρο-μαύρο, γιατί υπάρχει η διαλεκτική. Και για τα παλιά φωτογραφικά στιγμιότυπα, υπάρχει κι η μέθοδος του επιχρωματισμού, που ζωντανεύει πολλές εικόνες και μας δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δουλειά που έκανε η Νικολέττα Διολή, απόφοιτος Τεχνολογίας Γραφικών Τεχνών στο ΣΓΤΚΣ – ΤΕΙ Αθήνας, και παρουσιάζει στη σελίδα της στο Facebook, με δύο φωτογραφικά ντοκουμέντα από το Ζαχαριάδη και το Χαρίλαο στο βουνό (η δεύτερη είναι του Α. Μουσούρη κι ανήκει πλέον στο αρχείο του ΚΚΕ).
Το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό και τα δικά μας σχόλια περισσεύουν.
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
14 Σχόλια
Πράγματι το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει τεχνικά και μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, εφόσον για παράδειγμα έχει προηγηθεί μια ενδυματολογική έρευνα ως προς το χρώμα της α ή β εποχής, να πλουτίσει τη σύγχρονη αντίληψη για την εικόνα της εποχής αυτής.
Από την άλλη, στον τεχνικό εντυπωσιασμό περιέχεται και ο κίνδυνος να εξαντλείται η όλη υπόθεση σε αυτόν σαν αυτοσκοπό. Ιδιαίτερα επίσης, τίθεται ένα ζήτημα αισθητικής, σε σχέση με τον “ρεαλισμό” της εικόνας: Η ασπρόμαυρη φωτογραφία (όπως π.χ. και ο βουβός κινηματογράφος) δεν αποτελεί απλώς έναν τεχνικό περιορισμό, αλλά στη βάση του τεχνικού περιορισμού συνιστά επίσης μια συγκροτημένη αισθητική και έναν τρόπο να “κοιτάμε”. Από αυτή την άποψη ο “ρεαλισμός” του επιχρωματισμού μπορεί να αποτελέσει και μορφή αισθητικού περιορισμού έως και κακοποίησης. Δεν θα πρόσθετε π.χ. τίποτα κατά τη γνώμη μου ο επιχρωματισμός, αντίθετα θα αφαιρούσε και θα κατέστρεφε μεγάλο μέρος της αισθητικής αξίας των φωτογραφιών του Μελετζή, του Τλούπα και όχι μόνον αυτών βέβαια, θα αποτελούσε υποταγή της ρεαλιστικής ουσίας τους στις περιορισμένες και στείρες προδιαγραφές ενός “ρεαλιστικού” φορμαλισμού.
Έχοντας επίσης δει την πρωτότυπη ασπρόμαυρη καθώς και την επιχρωματισμένη εκδοχή της ταινίας “η δε γυνή να φοβείται τον άντρα”, όσο εντυπωσιακό και τεχνικά τέλειο κι αν είναι το αποτέλεσμα της δεύτερης, δεν παύει να είναι η ασπρόμαυρη ταινία η αισθητικά άρτια, γιατί όλη η καλλιτεχνική δουλειά στη φωτογραφία έγινε με δεδομένο το τελικό ασπρόμαυρο αποτέλεσμα.
Ακόμα και στον έγχρωμο κινηματογράφο η φωτογραφία που έχει υψηλή αισθητική αξία δεν είναι αυτή που “υποτάσσεται” κομφορμιστικά στο χρώμα “όπως είναι”, αλλά αυτή που το υποτάσσει σε έναν αισθητικό στόχο, αποδίδοντάς του αξία αντίστοιχη – ας πούμε, πρόχειρα μιλώντας – με την αξία της μουσικής επένδυσης.
Τέλος κατά την αντίληψή μου θα ήταν δεοντολογικά χρήσιμο στην περίπτωση δημοσίευσης επιχρωματισμένων ασπρόμαυρων φωτογραφιών, ιδίως ιστορικών κλπ, να υποσημειώνεται ότι πρόκειται για επιχρωματισμό. Φαντάζομαι βέβαια ότι σε πολλούς θα φαίνεται υπερβολική αυτή η άποψη. Πάντως κατά την άποψή μου η φωτογραφική αποτύπωση π.χ. της ύψωσης της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο ράιχσταγκ παραμένει πολύ πιο δυναμική στην πρωτότυπη ασπρόμαυρη εκδοχή της, όσος “ρεαλιστικός” επιχρωματισμός κι αν πέσει στα πρόσωπα, στις στολές, στα κτίρια κλπ.
Συμφωνώ απόλυτα. Προσωπικά, δεν μου αρέσει καθόλου ο επιχρωματισμός, όσο κι αν αυτός είναι ένα τεχνικό επίτευγμα. Φαντάζεστε να επιχρωματίζονταν τα έργα του Αϊζενστάιν, του Μπέργκμαν ή του Σαρλώ, οι φωτογραφίες του Άνσελ Άνταμς ή του Καρτιέ Μπρεσόν, του Ρόμπερτ Κάππα ή τόσων άλλων φωτογράφων που έφτιαξαν αριστουργήματα στο ασπρόμαυρο?
Διαβάζοντας τον Β’ Τόμο
Διάβασα στον Β’ Τόμο του Δοκίμιου της Ιστορίας του ΚΚΕ το εξής : «Η καθαίρεση του Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ» (βλ.«Ρ»,της Κυριακής 28 Ιούλη 2013, σελ.11 και εξής). Συμφωνώ πλέρια με το πιο πάνω απόσπασμα. Θεωρώ ότι επρόκειτο να λήξει ο περιορισμός του Ζαχαριάδη,διοτι είχε τερματιστεί η επικράτηση του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΣΕ και το ΚΚΕ. Ήταν όμως ο Ζαχαριάδης ένα αξεπέραστο εμπόδιο στα ρεβανσιστικά σχέδια των δυνάμεων του δεξιού οπορτουνισμού να ξαναεπικρατήσουν (και ταφτόχρονα ήταν σφοδρός πολέμιος του μαοϊσμού με την αντιδραστική θεωρία η οποία έβαζε στο ίδιο τσουβάλι την ΕΣΣΔ και τις ΕΠΑ).Και η μεταπολίτευση στην Ελλάδα ήταν πολύ κοντά.Γι’ αυτό προσωπικά πιστέβω ότι δεν μπορεί απόλυτα ν’ αποκλειστεί ότι κάπια κλιμάκια σοβιετικών κρατικών υπηρεσιών,διαβρωμένα απ’ τις ρεβανσιστικές δυνάμεις του δεξιού οπορτουνισμού,τον δολοφόνησαν και είπαν ότι πέθανε από καρδιακή προσβλή,και αργότερα ότι αφτοκτόνησε.Συντροφικά Θωμάς Ακρωτηριανάκης
Πάνω σε αυτή την εικασία, το ερώτημα είναι αν αμφισβητείται η αυθεντικότητα της επιστολής του ίδιου του Ζαχαριάδη 26-6-1973 προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ, καθώς και του “γράμματος από την άλλη πλευρά” (Ιούλιος 1973: “…Eδώ τελειώνω (θα προσθέσω στερνόγραφο). Σας άνοιξα, όσο είταν μπορετό την καρδιά μου και σας ζάλισα με την πολυλογία και τις ασυναρτησίες μου. Μη ξεχνάτε όμως ότι το μήνυμα αφτό είναι απτήν άλλη μεριά σχεδόν. Γειά χαρά NIKΟΣ”), το περιεχόμενο των οποίων έχει δημοσιευτεί (δεν ξέρω βέβαια αν υπάρχει φωτογραφική ανατύπωσή τους), και στις οποίες φαίνεται να ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του.
Διόρθωση: όχι “γράμμα” αλλά: “μήνυμα από την άλλη μεριά”.
Eννοείται σ. Άγη ότι δεν είναι αυθεντικά.
Σύντροφε Άγη,να το πω όσο μπορώ καλύτερα.
Της εικασίας αυτής μέρος αποτελεί η αμφισβήτηση
της αυθεντικότητάς τους.
Καταλαβαίνετε όμως, κύριε Ακρωτηριανάκη, ότι τόσο η αμφισβήτηση της αυθεντικότητας των ντοκουμέντων όσο και -σε ό,τι με αφορά – η αυθεντικότητα της εκ μέρους σας συντροφικής προσφώνησης, δεν αποτελούν ζητήματα κατάλληλα να εναπόκεινται στην σφαίρα της εικασίας.
Eπαναλαμβάνω από τον Β’ Τόμο του Δοκίμιου της Ιστορίας του ΚΚΕ το εξής : «Η καθαίρεση του Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ» (βλ.«Ρ»,της Κυριακής 28 Ιούλη 2013, σελ.11 και εξής). Συμφωνώ πλέρια με το πιο πάνω απόσπασμα.,και μάλιστα
αυθεντικά,δεν κρυφοδιαφωνώ,και δεν κρυφοεπιθυμώ η θέση αυτή να εγκαταλειφθεί
μελλοντικά…
@12:51, πάνω σε αυτό δεν σχολίασα τίποτα ούτε και έχω να σχολιάσω.
Ως προς το θέμα που σχολίασα, περιορίζομαι στο ότι:
“894. Ο Β’ τόμος του Δοκιμίου δεν ασχολείται με τις συνθήκες και τα γεγονότα που αφορούν το τραγικό τέλος του Ν. Ζαχαριάδη, αφού η σχετική έρευνα και τα συμπεράσματα από αυτήν υπερβαίνουν το χρονικό του πλαίσιο”.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7549681
EINAI AYTONOHTO OTI Ο Β’ τόμος του Δοκιμίου δεν ασχολείται με τις συνθήκες και τα γεγονότα που αφορούν το τραγικό τέλος του Ν. Ζαχαριάδη, αφού η σχετική έρευνα και τα συμπεράσματα από αυτήν υπερβαίνουν το χρονικό του πλαίσιο.
Nα το πω με εποικοδομητικό χιουμοριστικό τρόπο,«δανειζόμενος
όρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας» :
Η προσωπική σκέψη ότι δεν αποκλείεται να δολοφονήθηκε ο Ζαχαριάδης
από κλιμάκια διαβρωμένα απ’ τις ρεβανσιστικές δυνάμεις του δεξιού
οπορτουνισμού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΟΓΜΑ,ΟΥΤΕ ΑΙΡΕΣΗ,ΑΛΛΑ ΘΕΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΝ
Δεν την ήξερα αυτή την θεολογική διάκριση, ενδιαφέρον. Μόνο που το συγκεκριμένο δεν είναι ζήτημα ενόρασης, πίστης, ερμηνείας των γραφών κλπ, αλλά ζήτημα ιστορικών τεκμηρίων.
Και, εξομολογούμενος (!), το πρώτο ξένισμα βρίσκεται στο κόλλημα του σχετικού σχολίου κάτω από μια ανάρτηση για τον επιχρωματισμό μιας φωτογραφίας. Ανοικονόμητες καταστάσεις.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΜΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΦΡΑΣΗΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Διαβάζοντας τον Β’ Τόμο
Διάβασα στον Β’ Τόμο του Δοκίμιου της Ιστορίας του ΚΚΕ το εξής : «Η καθαίρεση του Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες συνέπεια της επικράτησης του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΕ και το ΚΚΣΕ» (βλ.«Ρ»,της Κυριακής 28 Ιούλη 2013, σελ.11 και εξής). Συμφωνώ πλέρια με το πιο πάνω απόσπασμα. Θεωρώ ότι επρόκειτο να λήξει ο περιορισμός του Ζαχαριάδη,διοτι είχε τερματιστεί η επικράτηση του δεξιού οπορτουνισμού στο ΚΚΣΕ και το ΚΚΕ. Ήταν όμως ο Ζαχαριάδης ένα αξεπέραστο εμπόδιο στα ρεβανσιστικά σχέδια των δυνάμεων του δεξιού οπορτουνισμού να ξαναεπικρατήσουν (και ταφτόχρονα ήταν σφοδρός πολέμιος του μαοϊσμού με την αντιδραστική θεωρία η οποία έβαζε στο ίδιο τσουβάλι την ΕΣΣΔ και τις ΕΠΑ).Και η μεταπολίτευση στην Ελλάδα ήταν πολύ κοντά.Γι’ αυτό προσωπικά πιστέβω ότι δεν μπορεί απόλυτα ν’ αποκλειστεί ότι κάπια κλιμάκια σοβιετικών κρατικών υπηρεσιών,διαβρωμένα απ’ τις ρεβανσιστικές δυνάμεις του δεξιού οπορτουνισμού,τον δολοφόνησαν και είπαν ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή,και αργότερα ότι αφτοκτόνησε.Επίσης,δεν αποκλείω τα ίδια κλιμάκια να παραποίησαν,
ολικά ή μερικά,κάπιες επιστολές του Νίκου Ζαχαριάδη.
Συντροφικά Θωμάς Ακρωτηριανάκης