Η αξίνα του Τρότσκι και το σκοινί που θα μας πουλήσει η αστική τάξη

Η ιστορική έρευνα και ο ζήλος ενός συλλέκτη φαίνεται πως έφεραν στο φως την αξίνα με την οποία ο Ραμόν Μερκαντέρ δολοφόνησε τον Λέοντα Τρότσκι, στο στρατηγείο του στο Μεξικό. Αυτό έδωσε το έναυσμα για ένα γύρο πανομοιότυπων δημοσιευμάτων για το… σταλινικό πράκτορα της NKVD, την υψηλή προστασία του απ’ τους Σοβιετικούς, που τον φιλοξένησαν μετά την αποφυλάκισή του, και το θάνατό του απ’ την επάρατη νόσο στη σοσιαλιστική Κούβα.

Σε γενικές γραμμές δηλαδή όσα περιγράφει ο Παδούρα στο μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά», στο οποίο ακροβατεί μεταξύ του μύθου και της ιστορίας, αναπτύσσοντας σπονδυλωτά τρεις αφηγήσεις: για την πορεία του Τρότσκι, του Μερκαντέρ και… τη δική του, μετά την υποτιθέμενη συνάντησή του με το Μερκαντέρ στο νησί της επανάστασης. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, περιγράφει με αρκετά επικριτικό τόνο.

Παραδόξως, δεν υπάρχουν αντίστοιχα πολλά δημοσιεύματα κι αναλύσεις για την ελευθερία έκφρασης που απολαμβάνει ο κουβανός συγγραφέας στη χώρα του, η οποία τον έχει βραβεύσει μάλιστα, παρά τις αυστηρές επικρίσεις του.

Δε γίνεται επίσης καμία αναφορά στο ιστορικό πλαίσιο και την ουσία του: ποια ήταν η στάση του Τρότσκι απέναντι στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την ΕΣΣΔ και μια πιθανή εμπλοκή της σε αυτόν, εάν αποδοκιμάστηκε συντριπτικά κι επανειλημμένα η αντιπολίτευσή του κι οι απόψεις της στο κόμμα των μπολσεβίκων, ποια ήταν η διαπάλη κι η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στις γραμμές τους, κοκ, αφού αυτά δεν απευθύνονται στο θυμικό και δεν εξυπηρετούν τρέχουσες σκοπιμότητες και το αντισταλινικό αφήγημα.

Λέγεται πως η αξίνα -που ο Παδούρα την αναφέρει ως ορειβατικό πιολέ- θα παραδοθεί και θα εκτεθεί στο Διεθνές Μουσείο Κατασκοπίας στην Ουάσιγκτον. Η… μουσειακή αντίληψη άλλωστε, είναι πάγια τακτική της αστικής τάξης, που τείνει να κλείνει σε μουσεία όσα την ενοχλούν. Απ’ τις εξεγέρσεις, ως τη δημοκρατία, τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα. Τη γκιλοτίνα που συμβόλιζε την επαναστατική της νιότη, τα κειμήλια της DDR, κ.ο.κ.

Αυτό ασφαλώς δε μειώνει την ιστορική αξία του αντικειμένου. Τα μουσεία της κοινωνίας του μέλλοντος μπορεί να κρατήσουν την αξίνα στις αποθήκες τους, για να βάλουν πχ το σκοινί που θα περαστεί στο λαιμό της αστικής τάξης – που είναι ικανή  να μας το πουλήσει, γιατί έτσι λειτουργεί και κινείται, με γνώμονα το κέρδος.

Βασικά όμως θα κλείσουν στο μουσείο της ιστορικής εξέλιξης (χρονοντούλαπο) το κράτος,  την ανισότητα –που δεν είναι γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης- διάφορα ταξικά και προταξικά κατάλοιπα και όλα τα παλιοπράγματα που συνδέονται με τη προϊστορία του ανθρώπου.