Αν δεν την βιάσεις ή δεν την σκοτώσεις, δεν τρέχει τίποτα

Με αφορμή μια σύσκεψη σε χώρο εργασίας, με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), στο πλαίσιο του ζωντανού εορτασμού της ημέρας της γυναίκας, αναπτύχθηκε ένας γόνιμος διάλογος για το γυναικείο ζήτημα και την ουσία της ανισοτιμίας των γυναικών. Η συζήτηση, όπως ήταν αναμενόμενο, στάθηκε σε μεγάλο μέρος της στις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς. Αν το μέτρημα είναι σωστό, μιλάμε για 17 δολοφονημένες γυναίκες τον προηγούμενο χρόνο. Φυσικά, το νούμερο φαντάζει αστείο αφού τόσοι δολοφονούνται κάθε πέντε ώρες, ανεξαρτήτως φύλλου (αν και όχι ανεξαρτήτως πορτοφολιού) από την εγκληματική πολιτική για την υγεία. Σε λίγο, η γενίκευση του πολέμου θα κάνει το ζήτημα να φαίνεται ακόμα πιο ασήμαντο. Ο αριθμός των δολοφονημένων γυναικών μπορεί να διπλασιαστεί, και πάλι να φαίνεται μικρή η πληγή στο βασανισμένο σώμα μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε βαθιά σήψη. Σ’ αυτήν την κοινωνία βέβαια κάθε άμεση δολοφονία, κάθε βιασμός λευκού, χριστιανού, μη ταραξία της κοινωνικής (aka ταξικής) ειρήνης κλπ αποτελεί σημαντικό καμπανάκι ότι κανείς δεν την γλιτώνει σ’ αυτήν την αρένα. Αν μάλιστα το θύμα ανήκει στη μεσαία τάξη, τότε κλυδωνίζεται το θεμέλιο της συμμαχίας της με την αστική τάξη και οι εγγυήσεις της συναίνεσής της σε αυτό το άδικο κι εκμεταλλευτικό σύστημα.

Κι εδώ αρχίζει να διαγράφεται η επίδραση μιας γνωστής διαστροφής αυτής της κοινωνίας, της καπιταλιστικής. Πως γίνεται δηλαδή, ακόμα και καταδεικνύοντας το αυταπόδεικτο, ακόμα και καταγγέλλοντας το απάνθρωπο, η κοινωνία να βουλιάζει ακόμα περισσότερο στο τέλμα της αποσύνθεσης! Η πρώτη διάσταση αυτής της διαστροφής είναι η προφανής, δηλαδή η κατηγορία του θύματος για μέρος της ευθύνης ή ακόμα, για τους πιο μερακλήδες, και για ολόκληρη την ευθύνη. “Φταίει που βιάστηκε”, “προκάλεσε”, “αντιμίλησε”, “αντιστάθηκε” και τέλος πάντων έβαλε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της. Να προστεθούν σε αυτόν τον καθαρό και άρειο εσμό οι φωνές που λένε ότι “έκανε κακή επιλογή” ή “δεν απαγκιστρώθηκε εγκαίρως”, για να χρησιμοποιήσουμε την αριστερή φρασεολογία του μπάρμπα-Φώτη.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της διαστροφής. Αυτή που καταδικάζει γνήσια και χωρίς “αλλά” την προσβολή της ζωής μιας γυναίκας, που θεωρεί σαν κύριο φταίχτη τον δολοφόνο, βιαστή ή κακοποιητή (συνήθως άντρα). Και τελεία. Η διαστροφή αυτή έγκειται στην τελεία. Δηλαδή η γυναίκα που τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, που μεγαλώνει παιδιά την ώρα που παίρνει πολύ λιγότερο μισθό για την ίδια δουλειά που κάνει ένας άντρας, η γυναίκα που έχει λιγότερα εργασιακά δικαιώματα επειδή είναι γυναίκα ή δεν έχει περισσότερα εργασιακά δικαιώματα επειδή είναι μητέρα, αυτή η γυναίκα δεν βιάζεται και δεν κακοποιείται καθημερινά; Η απόλυση δεν είναι βιασμός και τρομοκρατία που χτυπάει ανισόμετρα τη γυναίκα; Και ποιος φταίει που ο μισθός της γυναίκας είναι χαμηλότερος; Μήπως ο άντρας της που ζει κι αυτός με τρεις κι εξήντα; Αυτός φταίει που η σύντροφός του παίρνει τρεις κι αυτές σκάρτες;

Αυτή η πλευρά της διαστροφής που θέλει την ισότητα στην εκμετάλλευση, που σκούζει για κάθε βιασμένη γυναίκα, βρίσκεται πίσω κι από τη ρητορική για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, για την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων σε μια σειρά εργασίες και θα ξανακουστούν ακόμα πιο στεντόρειες όσο τα σύννεφα του πολέμου θα συνεχίσουν να ξερνούν φωτιά και αίμα. Δεν ξέρω αν θα φτάσουν στο δικαίωμα των γυναικών να γίνονται κι αυτές κιμάς για τα συμφέροντα των δυτικών και ανατολικών ιμπεριαλιστών, ή αν θα περιοριστούν στο δικαίωμα των γυναικών να κάνουν όσα έκαναν κι από πάνω να αναλάβουν και τη δουλειά των αντρών της οικογενείας που στάλθηκαν στο μέτωπο. Κάθε φορά που αυτός ο βρυκόλακας ξεμένει από αίμα στρέφεται στις εφεδρείες των εφεδρειών, ανοίγει τ’ αμπάρια και βγάζει από κει ακόμα και μικρά παιδιά, ανήμπορους και γέρους. Οι γυναίκες έχουν φύγει πρώτες σε αυτό το προσκλητήριο.

Με λίγα λόγια, το μήνυμα είναι σαφές: “αν δεν την βιάσεις ή αν δεν την σκοτώσεις, μπορείς να την εκμεταλλεύεσαι όπως όλο το λαό. Κι αν τελικά την βιάσεις και την σκοτώσεις τότε, αν δεν ήταν η κακιά η ώρα, έφταιγε σίγουρα εκείνη”. Εντάξει, η προτροπή είναι προς καπιταλιστές, αλλά δεν μπορείς να στερήσεις από κανέναν το όνειρο να γίνει καπιταλιστής, έστω κι εξασκώντας αυτό μόνο το δικαίωμα.

Λάθος: Στον καπιταλισμό δεν μπορείς να στερήσεις από κανέναν το όνειρο να γίνει καπιταλιστής, έστω κι εξασκώντας αυτό μόνο το δικαίωμα.

Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα επαναπροσδιορίζονται. Ο ιστορικός χρόνος είναι πυκνός και αυτό που χθες ήταν αδύνατο, σήμερα έχει γίνει κιόλας. Και οι γυναίκες είναι σε ειδικό στόχαστρο. Είναι δουλειά όλου του λαού οι γυναίκες όλων των ηλικιών να πυκνώσουν τις τάξεις του κινήματος, να οργανωθούν στην ΟΓΕ και στα σωματεία τους. Να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους και για τις σύγχρονες διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος.

ΥΓ. Άλλη μια φορά, ευχαριστούμε την ΟΓΕ που ήρθε στο χώρο εργασίας μας.