«Χρήμα για τη σωτηρία των κλεπτών της πατρίδας»

Με αφορμή τις διαχρονικές κοκορομαχίες κυβέρνησης  και αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διαφθορά, και τη σκανδαλολογία που τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται με «τρέχοντα» επεισόδια το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής για τον πρώην υπουργό Άμυνας του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπαντωνίου (εμπλοκή του σε οικονομικές δοσοληψίες για τα εξοπλιστικά) και τις τηλεφωνικές συνομιλίες του υπουργού Άμυνας Π. Καμμένου με καταδικασμένο για την υπόθεση του «Noor 1», αντί σχολίου, μεταφέρουμε ένα… επίσης διαχρονικό απόσπασμα από την “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830 – 1974”, του Βασίλη Ραφαηλίδη (εκδ. του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1993).

***

“Χρήμα για τη σωτηρία των κλεπτών της πατρίδας

Σύμφωνα με επίσημα αμερικανικά στοιχεία που κατέθεσε στη Γερουσία ο δημοκρατικός γερουσιαστής Βανς Χάρτκε, η αξία του αμερικανικού στρατιωτικού υλικού που είχε σταλεί στην Ελλάδα μόνο από το 1965 μέχρι το 1969, δηλαδή απ’ την πτώση του Παπανδρέου μέχρι την «ακμή» της χούντας, ανέρχεται σε 98.060.000 δολλάρια κατ’ έτος, κατά μέσο όρο. (Τα στοιχεία απ’ το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα»). Πόλεμος δε γίνεται, αεροπλάνα δεν πέφτουν κάθε μέρα, οι μισθοί των αξιωματικών δεν είναι ιδιαίτερα υψηλοί (κανονικά οι εξ αυτών εθνικόφρονες θα έπρεπε να υπηρετούν την πατρίδα ανιδιοτελώς, δηλαδή τζάμπα), πού διάολο παν όλα αυτά τα χρήματα; Οποία αφελής ερώτησις! Μα, στην Ελλάδα η μεγάλη κλοπή τελείται διά του τεχνάσματος του απορρήτου των στρατιωτικών δαπανών. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί όλες οι κυβερνήσεις αγαπούν και φροντίζουν τον ελληνικό στρατό; Ο ελληνικός στρατός χρησιμεύει περισσότερο στην δι’ αυτού τελούμενη καταστροφή της χώρας διά της κλοπής, παρά στη σωτηρία της χώρας.

Όλοι ξέρουν πως η «αμυντική θωράκιση της χώρας» δεν πρόκειται να χρησιμεύσει σε τίποτα αν ο εχθρός είναι πράγματι αποφασισμένος να καταστρέψει μία χώρα μια σταλιά και αν οι «φίλοι και σύμμαχοι» δεν επέμβουν είτε διπλωματικά είτε στρατιωτικά, και ωστόσο όλοι κόπτονται για τη θωράκιση, γιατί όλοι ξέρουν πως η κατασκευή του θώρακα είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για μια σίγουρη και ασφαλή ρεμούλα, όπου κανένας ορκωτός λογιστής δεν θα μπορούσε να ελέγξει κανέναν Κοσκωτά. Σε μια διαλυμένη χώρα όπου ένας κατάσκοπος τρίτης κατηγορίας θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά του με τον πιο άνετο τρόπο, εμείς κρατούμε με πείσμα απόρρητους τους στρατιωτικούς λογαριασμούς, που τους ξέρουν όλοι εκτός απ’ τον ελληνικό λαό.

Σε χρόνο ανύποπτο, το 1963, ο σοφός καθηγητής και ακαδημαϊκός Ξενοφών Ζολώτας, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τότε, λέει τα παρακάτω προφητικά, που ωστόσο δε χρειάζονται και μεγάλες προφητικές ικανότητες για να τα πει κανείς: «Το πρόβλημα των στρατιωτικών δαπανών σωρεύει μεγάλους κινδύνους και αφήνει έκθετον την οινονομικήν ανάπτυξιν και σταθερότητα της χώρας». (Από λόγο στη γενική συνέλευση των μετόχων, τον Απρίλιο του 1963). Στην παραπάνω πρόταση πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα, όχι η κοινότοπη διαπίστωση ενός έγκριτου οικονομολόγου πως η οικονομία της Ελλάδος μένει έκθετη εξαιτίας των υπερβολικών στρατιωτικών δαπανών, αλλά ο κίνδυνος για τη σταθερότητα της χώρας. Μ’ άλλα λόγια ο Ζολώτας δεν εξαρτά τη σταθερότητα της χώρας απ’ την αμυντική της ικανότητα, αλλά από την οικονομική της ανάπτυξη, που βλάπτεται ακριβώς λόγω μιας στρατιωτικής περί σταθερότητος αντιλήψεως. Ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Παπανδρέου και όλοι οι άλλοι κοινοβουλευτικοί δημαγωγοί πλην των κομουνιστών, που αυτοί έτσι κι αλλιώς επιδιώκουν σταθερά «την καταστροφή της πατρίδας», καταστρέφουν μεθοδικά την πατρίδα θωρακίζοντάς την, μόνο και μόνο γιατί ο θώρακας κοστίζει τόσο πολύ, που μόνο μισό τοις χιλίοις προμήθεια αν πάρεις, έλυσες και τα προσωπικά και τα οικογενειακά και τα κομματικά οικονομικά σου προβλήματα.”