Έφυγε πλήρης ημερών ο δημοσιογράφος Χρήστος Πασαλάρης – Τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα

Έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή ο δημοσιογράφος Χρήστος Πασαλάρης, πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια, έχοντας συμπληρώσει πάνω από επτά δεκαετίες στον χώρο του τύπου. Η προσωπική του πολιτική διαδρομή ήταν πολυκύμαντη, καθώς μετατοπίστηκε από την Εθνική Αντίσταση, την εξορία του στη Μακρόνησο και τη θητεία του στο Ριζοσπάστη, στις αστικές εφημερίδες και την παράταξη της Δεξιάς, κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Γεννήθηκε στα Εξάρχεια το 1925, σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα, ενώ σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.

Στα χρόνια της Κατοχής, ο Πασαλάρης έδρασε με το ψευδώνυμο “Αλέξης” στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς -και στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου μεταξύ άλλων- αλλά διέφυγε την τελευταία στιγμή την εκτέλεση στην Καλλιθέα, και απέδρασε λίγο πριν την απελευθέρωση.

Μεταπολεμικά εργάστηκε στο Ριζοσπάστη ως αθλητικός συντάκτης και ως αρχισυντάκτης, λίγο πριν κλείσει η εφημερίδα, από το αστικό κράτος, στη διάρκεια του εμφυλίου. Το 1946 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Μετά την απόλυσή του από το κολαστήριο της Μακρονήσου, εργάστηκε ως αρχισυντάκτης σε πολλές αστικές εφημερίδες και παρέμεινε για 17 χρόνια στα “Νέα” και το συγκρότημα Λαμπράκη, αλλά αποχώρησε κατά τη διάρκεια της χούντας, λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία. Για αντίστοιχους λόγους αποχώρησε κι από το περιοδικό “Επίκαιρα” όπου εργάστηκε στη συνέχεια, ενώ τα επόμενα χρόνια είχε διευθυντικές κι επιτελικές θέσεις σε εφημερίδες του χώρου της Δεξιάς (Βραδυνή, Απογευματινή, Ελεύθερο Τύπο, Μεσημβρινή), για να κλείσει την μακρόχρονη καριέρα του ως αρθρογράφος της Realnews του Χατζηνικολάου.

Δίδαξε σε ιδιωτικές σχολές δημοσιογραφίας, αναδεικνύοντας πολλούς σύγχρονους δημοισιογράφους, απέσπασε πολλές διακρίσεις και βραβεία, ενώ συνέγραψε πολλά βιβλία για το χώρο της Δημοσιογραφίας και όχι μόνο.

Ο Πασαλάρης θεωρείται από τους “πατριάρχες” της αστικής δημοσιογραφίας. Δυστυχώς όμως, στην περίπτωσή του, τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα, και τα χρόνια της νιότης του στο αντιστασιακό κίνημα. Η ιδεολογική μετατόπισή του τον οδήγησε σε κρίσεις και τοποθετήσεις, που συνέβαλαν αντικειμενικά στην αναθεώρηση της ιστορίας. Εξ ου και τα κριτικά σημειώματα, από τις στήλες του Ριζοσπάστη. Σταχυολογούμε κι αναδημοσιεύουμε ενδεικτικά δύο τέτοια σημειώματα από τη δεκαετία του 90′.

Το πρώτο σημείωμα είναι του αξέχαστου κομμουνιστή Βάσου Γεωργίου, με τίτλο “ο Χρήστος Πασαλάρης και η αλήθεια”.

Διαβάζοντας τον πρόλογο σε κάποιο ανοιχτά συκοφαντικό βιβλίο που έγραψε ένας γνωστός δημοσιογράφος – ο Χρήστος Πασαλάρης (Χ. Π. ) – αυθόρμητα μου ήρθε στο νου η σοφή προειδοποίηση του μεγάλου μας ποιητή – στοχαστή Κώστα Βάρναλη για την ευκολία μεταστροφής όχι των απλών και τίμιων ανθρώπων, παρά των σπουδαιοφανών ερπετών που είναι πάντα πρόθυμα να λυγίζουν τη μέση τους για οποιαδήποτε κέρδη και οφέλη.

Γιατί νεαρός δημοσιογράφος ο Χ.Π. έδειχνε να θέλει να γίνει ένας σωστός, ειλικρινής, προοδευτικός και τίμιος δημοσιογράφος, που αναζητάει την αλήθεια, προσπαθεί να τη γράψει και να την υπερασπιστεί. Και να που τώρα σε προχωρημένη ηλικία, που ζυγώνει τα γεράματα, κατάντησε να επαναλαβαίνει τις πιο χυδαίες, γελοίες, αντιλαϊκές και αντικομματικές συκοφαντίες.

Ας αναφέρουμε μερικές: Γράφει π.χ. για τον Νίκο Ζαχαριάδη πως “… επί ελληνοϊταλικού πολέμου… από τη μια μεριά καλούσε τα μέλη του ΚΚΕ να ταχθούν “στο πλευρό του Μεταξά” και να πολεμήσουν κατά του ιταλικού φασισμού, από την άλλη δε κατ’ εντολήν του Γκεόργκι Δημητρόφ (ΓΓ της Κομιντέρν) χαρακτήριζε τον ίδιο πόλεμο “καταχτητικό” και ζητούσε να γυρίσει πίσω στα σύνορα, επειδή ο Στάλιν είχε υπογράψει (Αύγουστος 1939) το κατάπτυστο σύμφωνο μη επιθέσεως με τον Χίτλερ και αμφότεροι κατασπάρασσαν την άμοιρη Πολωνία… “.

Ολες αυτές οι αυθαίρετες αντικομμουνιστικές, ιεροεξεταστικές κρίσεις δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια.

Γιατί ο Νίκος Ζαχαριάδης με το γνωστό ιστορικό γράμμα του δεν κάλεσε τα μέλη του ΚΚΕ να ταχθούν στο πλευρό του Μεταξά, αλλά κάλεσε όλο τον ελληνικό λαό να πολεμήσει κατά του επιδρομέα ιταλικού φασισμού και να παλέψει για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της χώρας, της πατρίδας του. Και αφού τον έδιωχνε από τα πατρικά εδάφη τον επιδρομέα, να συνεχίσει να αγωνίζεται για τη δημοκρατία και την ειρήνη.

Γιατί αλλιώς, ο πόλεμος πέρα από τα σύνορά μας, από αμυντικός και πατριωτικός θα μετατρεπόταν σε επιθετικό, κατακτητικό. Και κάτι τέτοιο δε θα γινόταν για πρώτη φορά. Είχε γίνει προηγούμενα δεκαριές και εκατοσταριές φορές στην ιστορία της Ευρώπης και όλης της οικουμένης. Και ο Δημητρόφ αυτή την πατριωτική και φιλειρηνική πολιτική και δράση είχε επίμονα υποδείξει στους Ελληνες κομμουνιστές και πατριώτες. Αλλά ο Χρ. Πασαλάρης είναι τόσο βαθιά υπνωτισμένος με τον αντικομμουνισμό του ώστε γράφει πως στη Διάσκεψη της Μόσχας ο Στάλιν εκχώρησε την Ελλάδα στον Τσόρτσιλ και στην αγγλική αυτοκρατορία!

Είναι ωστόσο πασίγνωστο ότι οι Αμερικάνοι έχουν διαψεύσει όλες αυτές τις “πληροφορίες” ως φανταστικές, ανύπαρκτες ιστοριούλες για αφελείς, σκαρωμένες από τον ίδιο τον Τσόρτσιλ και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό για παραπλάνηση και διαστροφή της ιστορικής αλήθειας.

Φαίνεται πως ο Χρήστος Πασαλάρης έχει τόσο πολύ προχωρήσει σε ιδέες και… προοδευτικούς θεσμούς, ώστε κατάντησε στο τέλος και φιλοβασιλικός, αφού τον ενοχλεί το σύνθημα “λαοκρατία και όχι βασιλιάς” και εκφράζει τη δυσφορία του. Το Θούριο, το μαχητικό εθνεγερτήριο τραγούδι του Νίκου Καρβούνη “Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα” εκφράζει ισοδύναμα την απόφαση του λαού για ουσιαστική αλλαγή με το σύνθημα – εντολή “λαοκρατία και όχι βασιλιάς”.

Γιατί όμως, ο ελληνικός λαός που πάλεψε τόσο ηρωικά και τόσο πολύ μάτωσε για την αλλαγή, για τη λαοκρατία, δεν κατόρθωσε να την πραγματοποιήσει, για αυτά είναι γνωστό πως φταίνε όχι μόνο η ξένη επέμβαση, αγγλική στην αρχή, αγγλοαμερικάνικη αργότερα, μα και τα δικά μας λάθη, της καθοδήγησης του αγώνα.

Το δεύτερο σημείωμα υπογράφεται με τα αρχικά Γ.Ζ., έχει παρόμοιο θέμα και τίτλο “Πασαλάρης ανανήψας”.

Στα μυστικά αρχεία των τριών Μεγάλων Δυνάμεων – της Βρετανίας, της Αμερικής και της Ρωσίας – ψάχνει ο κάποτε… “ΕΠΟΝίτης” Πασαλάρης, γνωστός αρθρογράφος του “Ελεύθερου Τύπου”, την ιστορία της Δεκαετίας 1940 – 50. Και αν μεν αναζητούσε τα εγκλήματα των Αγγλων και των Αμερικανών σε βάρος του λαού μας, θα μπορούσε, ίσως, να τα επιβεβαιώσει μέσα από τα αρχεία των Αγγλοαμερικάνων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτών. Ο Χρ. Πασαλάρης αναζητά ποιοι και πόσοι από τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, τους καπεταναίους της ΟΠΛΑ και… τους “στρατηγούς” του ΕΛΑΣ υπήρξαν πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις ή της CIA, ποιοι – απ’ αυτούς – έγιναν όργανα της ξενοκρατίας!

Αλλά, τότε, αναρωτιέται ο κοινός αναγνώστης, γιατί ο Χρ. Πασαλάρης δεν ψάχνει, γύρω του, στην τάξη που υπηρετεί και στηρίζει ιδεολογικά με τα γραπτά του, τώρα, και όπου μπορεί να αναζητήσει και τους εγκληματίες και τους πράκτορες και τους προδότες, αλλά, αντί να κάνει αυτό το απλούστερο… ξοδεύεται άσκοπα ψάχνοντας τα μυστικά αρχεία των Μεγάλων Δυνάμεων, της Νέας Τάξης; Είναι φανερό ότι ο Χρ. Πασαλάρης δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά, για την πραγματική αλήθεια. Ισα ίσα για να συσκοτίσει αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα θέλει, που αποτελεί και το στίγμα για την άρχουσα τάξη που υπηρετεί. Γιατί αυτή η τάξη είναι που εξέθρεψε τους δοσίλογους, τους συμβιβασμένους και υπηρέτες των κάθε λογής κατακτητών, είτε για τους Γερμανούς ναζί πρόκειται, είτε για τους Αγγλους της δεύτερης κατοχής, είτε για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, που, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους δεύτερους, μακέλεψαν τον ελληνικό λαό.

Γι’ αυτό, ο Χρ. Πασαλάρης προλογίζοντας το βιβλίο του φίλου του Καράγιωργα “Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο”, ψάχνει “άλλοθι” για τα εγκλήματα της ολιγαρχίας. Και, ακολουθώντας το γνωστό… “όταν η αλήθεια δε συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν”, δε διστάζει να αντιστρέψει την πραγματικότητα και να αναζητά προδότες και εγκλήματα στους αγωνιστές του λαού, στο ΚΚΕ και τον ηρωικό ΕΛΑΣ που – όπως αναφέρει εκφράζοντας τον… αποτροπιασμό του ο Χρ. Πασαλάρης – “λίγο έλειψε να οδηγήσουν την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ”! Φαίνεται, όμως, ότι πέρα από τον καημό του και τις υπηρεσίες που επιδιώκει να προσφέρει στην τάξη που υπηρετεί, ο Χρ. Πασαλάρης ψάχνει τα δικά του “άλλοθι” – πειστήρια προς τα αφεντικά του, ότι, πραγματικά, ανένηψε από το νεανικό του λάθος να γίνει ΕΠΟΝίτης!

Αλλά, γιατί τέτοιες ανασφάλειες κ. Πασαλάρη; σας έμαθαν πια!

Είναι επίσης χαρακτηριστική μια δήλωσή του σχετικά με την επίθεση του Χρυσαυγίτη Η. Κασιδιάρη κατά της βουλευτού του ΚΚΕ, Λ. Κανέλλη, όπου απαξίωνε το γεγονός, λέγοντας: “και τι έγινε που έφαγε δυο σκαμπίλια η Λιάνα;”.

Η κηδεία του Χρήστου Πασαλάρη θα γίνει την Τετάρτη 14 Μαρτίου στις 2 μετά το μεσημέρι στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου.