Είμαι Υπέρ: Τοποθέτηση για δωδεκάχρονη

Χαίρεται φίλες και φίλοι

επειδή κάποια κουβέντα έχει ανοίξει τώρα τελευταία με την πρόσφατη είδηση για τον κύριο Μίχο, και που προφανώς αν πρέπει να πούμε κάτι για τον άνθρωπο αυτό είναι ότι είναι κύριος, έτσι, κύριος με το Τέρας κεφαλαίο, θα ‘θελα να το συζητήσουμε λίγο το θέμα, αν θέλετε κι εσείς.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι Είμαι Υπέρ… βέβαια να πω σε αυτό το σημείο ότι ίσως είναι το πιο δύσκολο “Είμαι Υπέρ” από τη σειρά των επεισοδίων, γιατί πώς να είσαι Υπέρ;

Το επεισόδιο #62 είναι αντικειμενικά δύσκολο. Ο Ρήγας βάζει το λιθαράκι του στο ανοιχτό κατηγορώ του αόρατου χεριού της αγοράς που δημιουργεί τουλάχιστον 213 πελάτες για κάθε τι, ακόμα και για την ψυχή ενός παιδιού.

Μα σε τι καιρούς ζούμε; Τι εποχή είναι αυτή;

Ήρθε τέλος εποχή, που όλα, ακόμα και κείνα που τα θεωρούσαν οι άνθρωποι σαν αναπαλλοτρίωτα (που δεν μπορούν να πουληθούν), έγιναν αντικείμενο ανταλλαγής, αντικείμενο αισχροκέρδειας και μπορούσαν να πουληθούν. Είναι η εποχή που ακόμα και κείνα τα πράγματα που ως τα τότε μπορούσαν να μεταδοθούν, μα ποτέ ν’ ανταλλαχτούν σαν εμπόρευμα, να δοθούν μα ποτέ να πουληθούν, ν’ αποχτηθούν μα ποτέ ν’ αγοραστούν – αρετή, αγάπη, γνώμη, επιστήμη, συνείδηση, κλπ – η εποχή τέλος, που όλα πέρασαν στο εμπόριο. Είναι η εποχή της γενικής διαφθοράς, της παγκόσμιας αγοραπωλησίας, ή για να μιλήσουμε με όρους της πολιτικής οικονομίας, η εποχή που κάθε τι, ηθικό ή φυσικό, μια κι έγινε εμπορική αξία, φέρνεται στην αγορά για να εκτιμηθεί στην πιο ακριβοδίκαιη αξία του. (Κ. Μαρξ, Η αθλιότητα της φιλοσοφίας, Εκδόσεις Αναγνωστίδη, σελ. 30).

Αυτή η εποχή είχε ήδη έρθει το 1847… Και έχει έρθει πλέον ο καιρός να αλλάξουμε σελίδα, aka να κόψουμε από τη ρίζα αυτό το αόρατο χέρι!

Όμως ο Ρήγας βάζει κι ένα άλλο θέμα: ότι οι άλλοι είμαστε εμείς.