Εσύ Γιάννη, πώς αξιολογείς τον ΣΕΒ στα χρόνια της κρίσης;

Ο ΣΕΒ γιορτάζει τα δέκα χρόνια κρίσης και τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, με ένα βίντεο όπου καλεί τους φίλους του να μιλήσουν για το Σύνδεσμο και για τη στάση του όλη αυτήν την περίοδο. Πρόκειται για ένα πραγματικά καινοτόμο τρόπο αυτοπροβολής, αντάξιο των καινοτόμων επιχειρηματιών που ηγούνται και συμμετέχουν στο βασικό εργοδοτικό φορέα της οργάνωσης. Έτσι, εκτός από διθυράμβους για την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, οι υπεύθυνοι φρόντισαν να περιλάβουν και φωνές “κριτικής” στο βίντεο, για να δείξουν πόσο πλουραλισμό μπορεί να αντέξει η επιχειρηματική μας τάξη.

Μαζεύει εγκώμια από το Μοσκοβισί – στα αγγλικά, κατατροπώνοντας το στερεότυπο περί γαλλικού γλωσσικού σωβινισμού – και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους -όπου είναι δύσκολο να βρει κανείς τις διαφορές με το ΣΥΡΙΖΑ που καμαρώνει για παρόμοιους λόγους. Κάνει ένα πράσινο, οικολογικό ξέπλυμα, δείχνοντας τις “ευαισθησίες” του για το περιβάλλον. Βλέπει διάφορους αναλυτές να επαινούν τη στιβαρότητα, τη σοβαρότητα κι άλλες τέτοιες αρετές, που τονίζουν το αποφασιστικό προφίλ του σύγχρονου επιχειρηματία (ξέχασαν το θεληματικό πιγούνι, αλλά δεν πειράζει).

Αντιμετωπίζει την “αδυσώπητη κριτική” του Γιάννη Δραγασάκη, που λέει πως ο ΣΕΒ λειτουργεί περισσότερο σαν… ιδεολογικός μηχανισμός, για να τον αντικρούσει στη συνέχεια ο Παπαχελάς, που εξηγεί πως ο ΣΕΒ έκανε πρακτκές παρεμβάσεις κοντά στην “πραγματική οικονομία”. Με άλλα λόγια, ενώ ο Δραγασάκης δίνει μάχες με ανεμόμυλους σε… ιδεολογικό επίπεδο, ο ΣΕΒ αλωνίζει στην πραγματική ζωή, που συνεχίζεται χωρίς να κοιτάζει τη μελαγχολία του “αριστερού υπουργού” και τις ιδεολογικές ενστάσεις του.

Τέτοιες έχει να αντιτείνει και ο Ν. Βουλέλης του Διευθυντή “Εφημερίδα των Συντακτών” που εντοπίζει τις ευθύνες του ΣΕΒ και των κυβερνώντων πριν την κρίση, γιατί δε στήριξαν μια ισχυρή αναπτυξιακή στρατηγική στα κρίσιμα χρόνια της ένταξης από την ευρωζώνη και πέτυχαν μια μη βιώσιμη ανάπτυξη… Το θέμα βέβαια είναι ότι αυτοί ζουν και βασιλεύουν είτε με “βιώσιμη ανάπτυξη” είτε χωρίς. Το ζήτημα είναι ποιος ωφελείται από αυτήν και σε ποιους κάνει το βίο αβίωτο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία (που γράφεται με πάλη ταξική).

Το καλύτερο όμως μας το φυλούσε ο Γιάννης Παναγόπουλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που μας λέει πως εκφράζει μεν διαφορετικά συμφέροντα από το ΣΕΒ, αλλά δεν είχαν μόνο διαφωνίες. Σωστά, ας μην ξεχνάμε άλλωστε πόσο όμορφα τα βρήκαν για άλλη μια φορά τον περασμένο Μάρτη, όταν στα κρυφά η ηγεσία της ΓΣΕΕ συμφώνησε στην επικύρωση και για το 2018 του αίσχους των 586 ευρώ κατώτατου μισθού και 511 για τους κάτω των 25. Κι αφού ξεκαθάρισε τα “στρατόπεδα”, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ προχώρησε σε ένα γενναίο γλείψιμο υψηλό δείγμα ιπποτικής αντιμετώπισης του αντιπάλου, χαρακτηρίζοντας το ΣΕΒ “υπεύθυνη και σοβαρή οργάνωση” η οποία “ουδέποτε παρέκαμψε τη θεσμική διαδικασία, ουδέποτε κινήθηκε στο παρασκήνιο”.

Η αλήθεια είναι πως το αφήγημα χαλάνε κάτι παράνομες απολύσεις, μαύρη εργασία, καταπατήσεις ωραρίου και άλλες λεπτομέρειες, αλλά έτσι όπως διαμορφώνεται το νομοθετικό πλαίσιο, όντως καμία ανάγκη δε θα έχουν στο ΣΕΒ να παρακάμψουν έστω κι αυτές τις ελάχιστες θεσμικές δικλείδες προστασίας των εργαζομένων και θα μπορούν να καταπατούν ακόμα πιο φανερά κι ελεύθερα τα εργατικά δικαιώματα. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση της (αστικής) δημοκρατίας, όπως μας είπε κλείνοντας την καίρια παρέμβασή του ο Γιάννης Παναγόπουλος.